HayArt Cultural Center
ՀայԱրտ մշակութային կենտրոն

Babi Avelino & Ronald Dagonnier 

Almost Human, the Illusion of Understanding

Immersive installation, 2023

 

Arduino Firmata, MadMapper; robotic arm with 6 servo motors, 2 webcams, projector, LED, computer; round wooden plinth 

 

"Almost Human, the Illusion of Understanding" is an interactive art installation that explores the complexity of human relationships through the eyes of a robotic arm. The two artists worked together on this project for the first time, using photos and videos of their romantic relationship as raw material. They excavated their memories five years after they met. 

 

The robotic arm is equipped with a camera that captures images of the photos arranged on the floor. These images are then projected onto a wall before it, creating a visual montage of the artists' relationship. The robot moves around the room erratically, giving the impression of a desperate attempt to understand the human emotions and motivations underlying the relationship.

 

The projected images show intimate and sometimes conflicting moments in the artists' relationship, ranging from tenderness to frustration, joy, and sadness. Spectators are invited to stand in the room with the robot to see the projected images from their point of view and thus experience the installation immersively.

 

This installation questions the nature of human understanding and the possibility of translating it into robotic language. Through this immersive experience, the artists seek to challenge our ability to understand the complex relationships around us, inviting us to share their own experience of love and frustration, recapitulated five years after they met.

 

Բաբի Ավելինո և Ռոնալդ Դագոնիեր

«Գրեթե մարդկային, ըմբռնման պատրանքը»

Ընկղմող ինստալացիա, 2023 թ.

​

Arduino Firmata, MadMapper, ռոբոտային թև 6 servo շարժիչով, 2 վեբ-տեսախցիկ, պրոյեկտոր, LED, համակարգիչ, կլոր փայտե ցոկոլ

 

«Գրեթե մարդ, ըմբռնման պատրանքը» -ը արվեստի ինտերակտիվ ինստալացիա է, որն ուսումնասիրում է մարդկային հարաբերությունների բարդությունը՝ ռոբոտ ձեռքի աչքերով: Այս նախագծի վրա երկու արվեստագետներն առաջին անգամ են աշխատել միասին՝ որպես հում նյութ օգտագործելով իրենց ռոմանտիկ հարաբերությունների լուսանկարներն ու տեսանյութերը։ Նրանք պեղել են իրենց հիշողությունները հանդիպելուց հինգ տարի անց: 

 

Ռոբոտ ձեռքը հագեցած է տեսախցիկով, որը նկարում է հատակին դասավորված լուսանկարները: Այնուհետև այս պատկերները նախագծվում են պատի վրա՝ ստեղծելով արվեստագետների հարաբերությունների տեսողական մոնտաժ: Ռոբոտն անկանոն շրջում է սենյակում ՝ ներկայացնելով հարաբերությունների հիմքում ընկած մարդկային հույզերն ու շարժառիթները հասկանալու հուսահատ փորձ:

 

Երևացող պատկերները արվեստագետների հարաբերություններում ցույց են տալիս ինտիմ և երբեմն հակասական պահեր՝ սկսած քնքշությունից մինչև հիասթափություն, ուրախություն և տխրություն: Հանդիսատեսները հրավիրվում են ռոբոտի հետ կանգնել սենյակում՝ տեսնելու երևացող պատկերներն իրենց տեսանկյունից և այդպիսով ունենալ ընկղմող ինստալյացիայի փորձառություն: 

 

Այս ինստալացիան հարցականի տակ է դնում մարդու ըմբռնման բնույթը և այն ռոբոտային լեզվով թարգմանելու հնարավորությունը: Այս իմերսիվ փորձի միջոցով արվեստագետները փորձում են մարտահրավեր նետել մեզ շրջապատող բարդ հարաբերությունները հասկանալու մեր կարողությանը՝ հրավիրելով մեզ կիսվելու սիրո և հիասթափության իրենց սեփական փորձով, որն ամփոփվել է նրանց հանդիպելուց հինգ տարի անց:

 

Milena Avetisyan 

Weaving a way home

Documentary photography, 2021 — ongoing 

 

59 photographs, digital prints on photo paper

 

When living in the present, it is hard to understand the value of what we own in the moment. The most important memory is that of the house you live in. Here, you have breakfast and lunch, fall asleep and wake up in the same bed every day, sliding your fingers on the patterns of the pillowcase, following these patterns. 

 

This series of photos of old, soviet things reminds everyone of their grandmother's house, interweaving memories through patterns and objects, having the prototype of that house in front of their eyes. However, the series started with renovation in our home and I began to photograph, reconstructing the memory of my home.

 

By taking pictures of objects I found in different houses, I wove my home, the memories of the house and of myself. I could feel how my house was being transformed unaffected by the latest design solutions, but rather by the past woven through the photographs. — Milena Avetisyan

​

Միլենա Ավետիսյան

«Հյուսելով տուն տանող ճանապարհը»

Վավերագրական լուսանկարչություն, 2021թ. – շարունակական 

 

59 լուսանկար, թվային տպագրություն ֆոտոթղթի վրա

​

Ապրելով ներկայում՝ բարդ է հասկանալ, թե որքան թանկ և միաժամանակ կարևոր է այդ ներկայում մեր ունեցածը: Ամենակարևոր հիշողությունը տան հիշողությունն է, ուր ապրում ես, ամեն օր նախաճաշում, քնում, արթնանում նույն մահճակալին և արթնանալիս մատները սահեցնում բարձի նախշերի վրայով, իսկ քնելիս նախշերին հետևելով քուն մտնում: 

 

Հին, սովետական իրերի լուսանկարների այս շարքն առաջին հերթին բոլորին հիշեցնում է իրենց տատիկի տունը՝ միահյուսելով իրար հիշողությունները նախշերի ու իրերի միջոցով և ունենալով այդ տան նախատիպը աչքի առջև։ Սակայն շարքը սկսվեց այն ժամանակ, երբ մեր տանը վերանորոգում սկսվեց և ես սկսեցի լուսանկարել` վերակառուցելով իմ տան հիշողությունը։ 

 

Տարբեր տներում գտածո իրերը լուսանկարելով՝ հյուսում էի իմ տունը, տան հիշողությունն ու ինքս ինձ, և զգում, թե ինչպես տունս ոչ թե փոխակերպվում է նորագույն դիզայներական լուծումներով, այլ հակառակը՝ լուսանկարների միջոցով հյուսվում է անցյալը։ — Միլենա Ավետիսյան

​

Samvel Baghdasaryan 

Haun(t)remor

Installation, 2000

​

Courtesy of the artist and “Samvel Baghdasaryan” Art Foundation

​

«Samvel Baghdasaryan's HAUN(T)REMOR medium-based installation is a rectangular plane spread out horizontally and made of a layer of metal dust particles, which turns into a unique electronic scoreboard when the magnets hidden under the dust particles are connected to an electric current source. Under the influence of an electromagnetic field, they rotate and position themselves so that on the plane's surface appear occasionally the word HETAPNDOGH written in Armenian letters. And since the operation of the electric relay is three-phase, the word blurs in parts. Here, at this second intermediate stage, the drama of chance appears. The blurring of the beginning of the word reveals that the letter combination left on the board also suggests a separate word, DOGH, which is not noticeable when the word HETAPNDOGH is fully displayed.

 

This work was first presented in 2000 at the 2nd Gyumri International Biennale. The artist's interest in metal, particularly the properties of metal dust and the electromagnetic field, had emerged and was already evident in the work exhibited in the first Armenian pavilion at the Venice Biennale. Baghdasaryan's attention to what he calls "the least promising, but the most enigmatical" sculpture material is further developed, leading to transformations that push the artist's work towards conceptual art.

 

Indeed, if the Venetian installation "Accident/Experience" could still be attributed to the field of minimalism (albeit in minimal dimensions, formal, plastic and a architectonical qualities, as well as the fact that the artist was still engaged in aesthetic activities), the installation HETAPNDOGH DOGH created five years later could already be considered a conceptual art piece. It would be possible to do so if the central text was self-sufficient and self-contained. But it is not so. It is enough to conduct a quick analysis of the text and other components to ensure that an art lover deals not so much with conceptual artwork but with a piece of post-conceptual art.» — Nazareth Karoyan

​

Սամվել Բաղդասարյան 

Հետապնդող-դող

ինստալացիա, 2000

​

Արվեստագետի և «Սամվել Բաղդասարյան» արվեստի հիմնադրամի թույլտվությամբ

​

Սամվել Բաղդասարյանի ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ ԴՈՂ միջոցահեն ինստալացիան հորիզոնականորեն փռված և մետաղի փոշեհատիկների շերտից կազմված ուղղանկյուն մի հարթություն է: Երբ փոշեհատիկների տակ թաքցված մագնիսները միանում են էլեկտրական հոսանքի աղբյուրին, այդ հարթությունը վերածվում է էլեկտրոնային յուրահատուկ մի ցուցատախտակի: Էլեկտրամագնիսական դաշտի ազդեցության տակ փոշեհատիկները սկսում են պտտվել ու դասավորվել այնպես, որ հարթության մակերեսին մերթընդմերթ ընթերցվում է հայերեն տառերով գրված ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ բառը: Ու քանի որ էլեկտրական ռելեի աշխատանքը եռափուլ է, բառը հատվածաբար է աղոտանում: Այստեղ, այդ երկրորդ՝ միջանկյալ փուլում է, որ ի հայտ է գալիս գործի դրամատուրգիան: Բառի սկզբնամասի աղոտացումից պարզվում է, որ ցուցատախտակի վրա ընդգծվող տառակապակցությունը ևս առանձին մի բառ է՝ ԴՈՂ, որը նկատելի չէ, երբ ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ բառն ամբողջականորեն է երևում: 

​

Այս աշխատանքն առաջին անգամ ներկայացվել է 2000 թվականին` Գյումրու միջազգային 2-րդ  բիենալեի շրջանակներում: Արվեստագետի հետաքրքրվածությունը մետաղի՝ մասնավորապես մետաղի փոշու և էլեկտրամագիսական դաշտի հատկությունների նկատմամբ ի հայտ էր եկել և արդեն իսկ ակնհայտ էր Վենետիկի բիենալեի հայկական առաջին տաղավարում ցուցադրված աշխատանքում: Բաղդասարյանի ուշադրությունը քանդակագործության՝ այդ, իր բնորոշմամբ, «ամենաքիչ խոստումնալից, բայց ամենաառեղծվածային» նյութի նկատմամբ հետագայում զարգացում է ստանում՝ առաջ բերելով փոխակերպումներ, որոնք արվեստագետի ստեղծագործությունը մղում են դեպի կոնցեպտուալ արվեստ:

​

Իրոք, եթե Պատահար/Փորձ (Accident/Experience) վենետիկյան ինստալացիան դեռ կարելի էր զետեղել մինիմալ արվեստի տիրույթում (թող որ նվազագույն չափերի մեջ, սակայն, ֆորմալ, պլաստիկական ու արխիտեկտոնիկ որակներն ու արվեստագետի՝ գեղագիտական զբաղմունքի մեջ գտնվելու հանգամանքը դեռևս առկա էին), հինգ տարի անց ստեղծված ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ ԴՈՂ-ն արդեն  կարելի կլիներ համարել կոնցեպտւալ արվեստի նմուշ: Կարելի կլիներ, եթե նրանում կենտրոնական տեղ զբաղեցնող տեքստը լիներ ինքնաբավ և ինքնամփոփ։ Բայց դա այդպես չէ: Բավական է կատարել տեքստի և մյուս բաղադրիչների հպանցիկ մի վերլուծություն, որ համոզվենք, որ գործ ունենք ոչ այնքան կոնցեպտուալ, որքան հետ-կոնցեպտուալ արվեստի մի նմուշի հետ: — Նազարեթ Կարոյան​

​

Max Blotas

Crystal clear / Eau de roche

Installation, 2020 

 

Python; infrared camera with embedded LED, motor, Raspberry Pi, 15” LCD display, 12” CRT display, PMMA box, aquarium pump, water, leaf,

 

A dramatic static image of human hands is transformed via technology conversion into moving guilty shaky hands, revealing vulnerability that was previously hidden from the image.

The static digital photograph is displayed on a monitor. Above the pixelated image, a pump agitates the water inside a transparent container. The image is filmed through the flickering surface and is transferred as a live video onto a CCTV cathode-ray screen a few meters away.

 

In the center, a motorized leaf propels transparent water-like drops (glycerine) onto the computer that controls it, in a repeated attempt to sabotage itself. The work generates a physical and temporal gap between video technologies. It also tackles the effort to comprehend and accept our own weaknesses through a change in our perspective.

​

Մաքս Բլոտա

«Բյուրեղի պես պարզ / Eau de Roche»

Ինստալացիա, 2020 թ.

 

Պիթոն; Ինֆրակարմիր տեսախցիկ՝ ներկառուցված LED-ով, շարժիչ, Raspberry Pi, 15” LCD էկրան, 12” CRT էկրան, PMMA տուփ, ակվարիումի պոմպ, ջուր, տերև

 

Մարդկային ձեռքերի դրամատիկ ստատիկ պատկերը տեխնոլոգիայի փոխակերպման միջոցով վերածվում է շարժվող, մեղավորությամբ դողացող ձեռքերի՝ բացահայտելով խոցելիությունը, որը նախկինում թաքնված էր պատկերից:

Ստատիկ թվային լուսանկարը ցուցադրվում է մոնիտորի վրա: Պիկսելացված պատկերի վերևում պոմպը խառնում է ջուրը թափանցիկ տարայի մեջ: Պատկերը նկարահանվում է թարթող մակերևույթի միջով և որպես կենդանի տեսանյութ՝ փոխանցվում է մի քանի մետր հեռավորության վրա գտնվող CCTV կաթոդային էկրանին:

 

Կենտրոնում շարժիչավոր տերևը ջրի նման թափանցիկ կաթիլներ (գլիցերին) է նետում համակարգչի վրա, որը կառավարում է այն՝ փորձելով սաբոտաժի ենթարկել իրեն: Աշխատանքը տեսողական տեխնոլոգիաների միջև գեներացնում է ֆիզիկական և ժամանակային բաց: Սա վերաբերում է նաև մեր սեփական թույլ կողմերը հասկանալու և ընդունելու ջանքերին՝ մեր տեսակետը փոխելու միջոցով:

 

Giuliana Cunéaz 

The Seekers of Light (I Cercatori di Luce)

Immersive installation, 2021

 

Autodesk Maya; 3D, computer graphics, performance, videomapping, cinema; full HD projectors, speakers; video [00:31:07, color, sound, loop]

 

Assistant Director: Alessandro Reani 

3D modeling: Sergio Ricciardi

Sound: Paolo Tofani

 

“The Seekers of Light” is a video installation on multi-screens featuring the participation of actress Angela Molina. It is an immersive work created with the use of sophisticated technologies and forms of expression ranging from performance to cinema, from dance to theater. Within a strikingly evocative work, the real figures move in a setting created in 3D. The central aspect of the work is the overcoming of vulnerability. The characters face the transition from darkness to light on the basis of a relationship of human complicity and solidarity. The serene sharing of social life and responsibility towards the ecosystem are fundamental components.

​

Ջուլիանա Կունեաս

«Լույս փնտրողները» (I Cercatori di Luce)

Ընկղմող ինստալացիա, 2021 թ.

 

Autodesk Maya, 3D, համակարգչային գրաֆիկա, կատարում, վիդեո քարտեզագրում, կինո, Full HD պրոյեկտորներ, բարձրախոսներ, տեսանյութ [00:31:07, գույն, ձայն, ցիկլ]

 

Ռեժիսորի օգնական՝ Ալեսանդրո Ռեանի

3D մոդելավորում՝ Սերժիո Ռիչիարդի

Ձայնը՝ Պաոլո Տոֆանի

​

«Լույս փնտրողները» բազմաէկրանային վիդեո ինստալացիա է, որին մասնակցում է դերասանուհի Անժելա Մոլինան: Սա ընկղմող ստեղծագործություն է, որը ստեղծվել է բարդ տեխնոլոգիաների և արտահայտման ձևերի կիրառմամբ՝ փերֆորմանսից մինչև կինո, պարից մինչև թատրոն։ Ապշեցուցիչ ոգեշնչող ստեղծագործության մեջ իրական կերպարները շարժվում են 3D միջավայրում: Աշխատանքի կենտրոնական կողմը խոցելիության հաղթահարումն է: Մարդիկ անցնում են խավարից դեպի լույս՝ հիմնված մարդկային մեղսակցության և համերաշխության հարաբերությունների վրա: Համայնքային կյանքին մասնակցությունը և էկոհամակարգի հանդեպ պատասխանատվությունը հիմնարար բաղադրիչներ են:

 

Alexandra Dementieva 

Chronoscape 

Multimedia interactive installation, 2023

 

3D modeling, 3D printing, welding, soldering, laser cutting; Arduino, Fusion 360, Max/MSP; Stepper motors, controller, 2 40-inch screens, Mac Mini, camera, proximity sensor, aluminium clock hands, 3D printed gears, shafts, sensors, drivers; steels frame

 

Engineers: Alexey Grachev, Denis Markov, Sergey Komarov

Supported by CYLAND MediaArtLab

 

The totem consists of a clock mechanism, a monitor, and hidden video camera. It is a symbolic representation or embodiment of the concept of time and serves as a reminder of its flow, the impermanence of life or the cyclical nature of existence. Standing in front of it, the visitors speeds up the clock with their presence — the more they stand, the faster the hands spin, the ticking sound speeds up, their image on the monitor screen breaks up into pixels and disappears completely. When the visitors leave, the clock returns to the original local time position.

 

Ալեքսանդրա Դեմենտիևա

«Քրոնոսկոպ»

Բազմամիջնոց ինտերակտիվ ինստայացիա, 2023 թ.

​

3D մոդելավորում, 3D տպագրություն, եռակցում, զոդում, լազերային կտրում; Arduino, Fusion 360, Max/MSP; Ստեպպեր շարժիչներ, կարգավորիչ, 2 40 դյույմանոց էկրան, Mac Mini, տեսախցիկ, հարևանության սենսոր, ալյումինե ժամացույցի սլաքներ, 3D տպված շարժակներ, լիսեռներ, սենսորներ, դրայվերներ, պողպատե շրջանակ

​

Ինժեներներ՝ Ալեքսեյ Գրաչև, Դենիս Մարկով, Սերգեյ Կոմարով

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

​

Տոտեմը բաղկացած է ժամացույցի մեխանիզմից, մոնիտորից և թաքնված տեսախցիկից։ Սա ժամանակի հասկացության խորհրդանշական վերաներկայումն է կամ մարմնավորումը, և ծառայում է որպես նրա հոսքի, կյանքի անկայունության կամ գոյության ցիկլային բնույթի հիշեցում: Դիմացը կանգնելով՝ այցելուներն իրենց ներկայությամբ արագացնում են ժամացույցը. որքան շատ են կանգնում, այնքան սլաքներն ավելի արագ են պտտվում, թակոցն արագանում է, մոնիտորի էկրանին նրանց պատկերը բաժանվում է պիկսելների և ամբողջությամբ անհետանում։ Երբ այցելուները հեռանում են, ժամացույցը տեղական ժամանակով վերադառնում է իր սկզբնական դիրքին:

 

Alexey Dymdymarchenko

Untitled

Installation, 2019

 

Three-channel sound; series of drawings: graphite pencil, charcoal, wax crayon, pastel on paper, glass

 

Alexey Dymdymarchenko (1986–2020) is known for his minimalist, amalgam-like artworks that embrace sound, material, and process. Although influenced by his own experience of living in a residential institution (called an internat, PNI in Russian) his work does not refer to particular social conditions but rather takes up the radical possibilities of abstraction. Dymdymarchenko himself was minimally verbal and created each drawing by taking a box of fragments of wax crayons, graphite pencils, or pastels and dumping it out over the paper as a visual, gestural, and auditory process. The resulting composition suggests clusters of marks, dots, dashes, smudges, and scratches, melted into voluminous, cloudy shapes that simultaneously connote sound spectrograms, natural textures or scrawled graffiti. Into these decontextualized, non-hierarchical surfaces constructed via dust and gesture, the artist inscribes his own narratives and creates a new form of autofiction at the time of the resurgence of figuration and identity politics in the arts. 

​

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկո

«Անվերնագիր»

Ինստալացիա, 2019 թ.

 

Երեք ալիքային ձայն, գծագրերի շարք՝ գրաֆիտ մատիտ, փայտածուխ, մոմ մատիտ, պաստել թղթի վրա, ապակի

​

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն (1986–2020) հայտնի է իր մինիմալիստական, ամալգամային արվեստի գործերով, որոնք համատեղում են ձայնը, նյութը և գործընթացը։ Թեև նրա վրա ազդել է գիշերօթիկ դպրոցում ապրելու սեփական փորձը (ռուսերեն գիշերօթիկ դպրոց՝ PNI), նրա աշխատանքը չի վերաբերում կոնկրետ սոցիալական պայմաններին, այլ ավելի շուտ օգտագործում է աբստրակցիայի արմատական ​​հնարավորությունները։ Ինքը՝ Դիմդիմարչենկոն, մինիմալ խոսող էր և յուրաքանչյուր նկար ստեղծում էր՝ վերցնելով մոմի մատիտների, գրաֆիտի մատիտների կամ պաստելի բեկորների տուփը և դրանք թղթի վրա գցելով տեսողական, ժեստային և լսողական գործընթացով: Ստացվում է մի կոմպոզիցիա, որը բաղկացած է նշանների, կետերի, հարվածների, բծերի և քերծվածքների կլաստերներից, որոնք միաձուլվում են ծավալուն ցեխոտ ձևերի մեջ, որոնք միաժամանակ կապված են ձայնային սպեկտրոգրամների, բնական հյուսվածքների կամ գրաֆիտիի հետ: Փոշով և ժեստով կառուցված այս ապակոնտեքստային, ոչ հիերարխիկ մակերևույթներում արվեստագետը մակագրում է իր սեփական պատմվածքները և ստեղծում ավտոֆանտաստիկայի նոր ձև՝ արվեստում փոխաբերականության և ինքնության քաղաքականության վերածննդի ժամանակաշրջանում:

​

Maria Cristina Finucci 

TRANSMUTATION (site specific)

Installation, 2023

 

Deep Learning with graphic inputs; Keras with TensorFlow Backend, Artivive; print on canvas, AR, metal wire mesh, LED light; 

 

Special thanks to Claudia Marra, Riccardo Rossi, Cristiano D. Sebastiani

 

Industry produced objects are extremely vulnerable as they are consistently discarded by humans. Both humans and goods become victims of consumption culture. These discarded objects eventually end up being destroyed and melted together, leading to a state of entropy. However, with the assistance of Artificial Intelligence, these objects manage to organize a new form of life for themselves.

 

My question is: What does an object experience when it undergoes transmutation and returns to being part of the cycle of life and the universe? Does it retain any memory of its previous existence? In 2014, for an installation at the MAXXI Museum in Rome, I made a registry census of thousands of various plastic objects that could potentially be discarded after use. At CYFEST in Yerevan, I presented all these thousands of objects after their transmutation. — Maria Cristina Finucci

​

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչի

«ՏՐԱՆՍՄՈՒՏԱՑԻԱ»  (տեղհատուկ) 

Ինստալացիա, 2023 թ.

​

Խորը ուսուցում գրաֆիկական մուտքագրմամբ, Keras հետ TensorFlow backend, Artivive, կտավի վրա տպագրություն, ընդլայնված իրականություն (AR), մետաղական ցանց, լուսադիոդային լուսավորություն

 

Հատուկ շնորհակալություն Կլաուդիա Մարրային, Ռիկարդո Ռոսիին, Կրիշտիանու Դ. Սեբաստիանիին

​

Արդյունաբերական արտադրության իրերը չափազանց խոցելի են, քանի որ մարդիկ դրանք անընդհատ դեն են նետում: Սպառողական մշակույթի զոհ են դառնում և՛ մարդիկ, և՛ ապրանքները։ Այս արտանետվող առարկաներն ի վերջո քայքայվում և միաձուլվում են, ինչի արդյունքում առաջանում է էնտրոպիայի վիճակ: Սակայն արհեստական ​​բանականության օգնությամբ այս օբյեկտներին հաջողվում է իրենց համար կյանքի նոր ձև կազմակերպել։

 

Իմ հարցն այն է, թե ինչ է ապրում օբյեկտը, երբ այն ենթարկվում է տրանսմուտացիայի և նորից դառնում կյանքի և տիեզերքի ցիկլի մաս: Արդյո՞ք նա պահպանում է որևէ հիշողություն իր նախկին գոյության մասին: 2014 թվականին Հռոմի MAXXI թանգարանում տեղադրման համար ես իրականացրել եմ հազարավոր տարբեր պլաստիկ իրերի ռեեստր, որոնք հնարավոր է դեն նետվեն օգտագործելուց հետո: Երևանի CYFEST-ում ես ներկայացրել եմ այս բոլոր հազարավոր իրերը դրանց փոխակերպումից հետո։ — Մարիա Քրիստինա Ֆինուչի

​

Anna Frants

Trembling Creatures 

Installation, 2010

 

Arduino; microcontroller, proximity sensors, servo motors, bicycle spokes, metal frame; felted wool hats

 

Felting: Hannes Kivits

Robotics and programming: Alexey Grachev

Supported by CYLAND MediaArtLab

 

In Dostoevsky’s “Crime and Punishment”, Raskolnikov pondered the question: “Am I a trembling creature, or do I have the right?” This installation answers both parts of this question positively: yes, you are a trembling creature, and yes, you do have the right... to tremble from any change in the world, like these felted hats by the Estonian artist, Hannes Kivits. These hats start to move, or rather to tremble, from any gesture by the viewer. Perhaps they literally follow the mandate of Paul the Apostle “to work out your salvation with fear and trembling.” Or they remind us that life is movement — unlike the immovable stones in the Arctic Circle, that strangely enough served as an inspiration for this work.

 

Աննա Ֆրանց

«Դողացող էակներ»

Ինստալացիա, 2010 թ.

​

Արդուինո, միկրոկոնտրոլեր, հարևանության սենսորներ, սերվոմոտորներ, հեծանիվների ճառագայթներ, մետաղական շրջանակ, բրդյա գլխարկներ

​

Ֆելթինգ՝ Հաննես Կիվից

Ռոբոտաշինություն և ծրագրավորում՝ Ալեքսեյ Գրաչև

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

​

Դոստոևսկու Ոճիր և պատիժ ստեղծագործության մեջ Ռասկոլնիկովն անդրադարձել է «Ես դողդոջուն արարա՞ծ եմ, թե՞ իրավունք ունեմ» հարցին։ Այս ինստալացիան դրական պատասխան է տալիս այս հարցի երկու մասերին. այո՛, դու դողդոջուն արարած ես, և այո՛, դու իրավունք ունես... դողալ աշխարհի ցանկացած փոփոխությունից, ինչպես էստոնացի նկարիչ Հաննես Կիվիցի այս փետրավոր գլխարկները։ Այս գլխարկները սկսում են շարժվել, ավելի ճիշտ՝ դողում են դիտողի ցանկացած ժեստից։ Հավանաբար նրանք բառացիորեն հետևում են Պողոս առաքյալի պատվիրանին՝ «վախով և դողով մշակեք ձեր փրկությունը»։ Կամ հիշեցրեք մեզ, որ կյանքը շարժման մեջ է, ի տարբերություն Արկտիկական շրջանի վերևում գտնվող անշարժ ժայռերի, որոնք տարօրինակորեն ոգեշնչել են այս աշխատանքը:

 

Anna Frants 

Vagaries of Affections

Installation, 2023

 

Arduino C, Python; Raspberry Pi 3, Arduino controllers; stepper and servo motors, aluminum tubes, steel, PLA plastic and paper acoustic horn, vinyl records, podium

 

Engineers: Philipp Avetisov, Denis Andreev, Eugene Ovsyannikov, Dmitry Shirokov

Supported by CYLAND MediaArtLab

 

"Love is a many splendored things...", "Love, I'll be a fool, for you..." — and one could cite many other words of love. Furthermore, if we are to believe Google, quotations about love outnumber quotations on any other subject. In her installation Vagaries of Affections, Anna Frants reflects on this and shows that this feeling could be expressed not just in words, but also in numerous other sounds that are generated in various and never repeated combinations. Some people say that affection is just a chemical reaction, while others believe that we understand that we are in love when love songs finally make sense. This work of the artist demonstrates that, whatever "physicists and lyricists" claim, love is always unpredictable.

 

Աննա Ֆրանց

«Հույզերի քմահաճույքներ»

Ինստալացիա, 2023 թ.

​

Arduino C, Python, Կարգավորիչներ Raspberry Pi 3, Arduino, ստեպեր և սերվո շարժիչներ, ալյումինե խողովակներ, պողպատ, PLA պլաստիկ և թուղթ, ակուստիկ շչակ, վինիլային սկավառակներ, պոդիում

 

Ինժեներներ՝ Ֆիլիպ Ավետիսով, Դենիս Անդրեև, Եվգենի Օվսյաննիկով, Դմիտրի Շիրոկով

Աջակցությամբ COLAND MediaArtLab-ի

​

«Սերը գեղեցիկ շատ բաներ են…», «Սեր, ես հիմար կլինեմ քեզ համար…» - և շատ այլ սիրո խոսքեր կարելի է մեջբերել: Բացի այդ, ըստ Google-ի՝ սիրո մասին ավելի շատ մեջբերումներ կան, քան որևէ այլ թեմայի: Աննա Ֆրանցն անդրադառնում է այս ինստալացիայի «Fancies of Attachment»-ում և ցույց տալիս, որ այդ զգացումը կարող է արտահայտվել ոչ միայն բառերով, այլև բազմաթիվ այլ հնչյուններով, որոնք ծնվում են տարբեր և երբեք չկրկնվող համակցություններով։ Ոմանք ասում են, որ սերը պարզապես քիմիական ռեակցիա է, իսկ մյուսները կարծում են, որ մենք հասկանում ենք, որ սիրահարված ենք, երբ սիրային երգերը վերջապես իմաստ ունեն: Արվեստագետի այս աշխատանքը ցույց է տալիս, որ ինչ էլ ասեն «ֆիզիկոսներն ու քնարերգուները», սերը միշտ անկանխատեսելի է։

 

Gray Cake 

Night in gale

Generative AV, 2020

 

Python, StyleGAN2, Magenta DDSP Timbre Transfer; plasma display, headphones, video [00:07:15, color, sound, loop] 

 

The project was started during MA in DA FEFU (Vladivostok, Russia)

 

Can we imagine plants that do not exist in nature? Is there any technology that may help us imagine such things? “The Night in gale” is a generative video art that answering this question. Neural network StyleGAN2 was trained on a huge data set of plant images from the archive of New York Botanical Garden, and the video is representing the imagination process.

The audio track is a nightingale song processed by the neural network algorithm Magenta DDSP Timbre Transfer to make it sound like a viola.

 

Gray Cake 

«Գիշերը փոթորկի մեջ»

Գեներատիվ AV, 2020 թ.

​

Python, StyleGAN2, Magenta DDSP Timbre Transfer, պլազմային էկրան, ականջակալներ, տեսանյութ [00:07:15, գույն, ձայն, հանգույց] 

​

Ծրագիրը սկսվել է DA FEFU-ի մագիստրատուրայի ընթացքում (Վլադիվոստոկ, Ռուսաստան)

​

Կարո՞ղ ենք պատկերացնել այնպիսի բույսեր, որոնք գոյություն չունեն բնության մեջ: Կա՞ որևէ տեխնոլոգիա, որը կարող է օգնել մեզ նման բաներ պատկերացնել։ «Գիշերը փոթորկի մեջ»-ը գեներատիվ վիդեո արվեստ է, որը պատասխանում է այս հարցին: StyleGAN2 նեյրոնային ցանցը վերապատրաստվել է Նյու Յորքի բուսաբանական այգու արխիվի բույսերի պատկերների հսկայական հավաքածուի վրա, և տեսանյութը ցույց է տալիս երևակայության գործընթացը:

Սաունդթրեքը սոխակի երգ է, որը մշակվել է Magenta DDSP Timbre Transfer նեյրոնային ցանցի ալգորիթմի կողմից, որպեսզի այն հնչի որպես ալտ:

 

Elena Gubanova & Ivan Govorkov

Seventh Heaven

Site-specific installation, 2021

 

Arduino, MATLAB, Fusion 360; 3D modeling and printing; stepper motors, stepper motor drivers, Arduino microcontroller, GT2 belt; hammocks, plaster, fishing line, white paint; speakers

 

Engineers: Alexey Grachev, Alexander Bochkov, Denis Markov, Denis Andreev

Supported by CYLAND MediaArtLab

 

“Seventh Heaven”, an expression signifying the highest degree of joy, happiness, and bliss, derives from the Greek philosopher Aristotle (384–322 BC), who described the arrangement of the celestial spheres in his work “On the Heavens”. The installation examines the urge to break free from the heaviness of existence, from boundaries and illusions, from fears and time, and from the Earth’s gravity.

 

Ելենա Գուբանովա և Իվան Գովորկով

«Յոթերորդ երկինք»

Տեղհատուկ ինստալացիա, 2021 թ.

​

Arduino, MATLAB, Fusion 360, 3D մոդելավորում և տպագրություն, stepper motors, stepper motor drivers, Arduino միկրոկոնտրոլեր, GT2 գոտի, ցանցաճոճեր, գիպս, ձկնորսական գիծ, ​​սպիտակ ներկ, բարձրախոսներ

​

Ինժեներներ՝ Ալեքսեյ Գրաչև, Ալեքսանդր Բոչկով, Դենիս Մարկով, Դենիս Անդրեև

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

​

«Յոթերորդ երկինք»-ը ուրախության, երջանկության և երանության ամենաբարձր աստիճանը նշող արտահայտություն է, որ գալիս է հույն փիլիսոփա Արիստոտելից (մ.թ.ա. 384-322), ով իր «Երկնքի մասին» աշխատության մեջ նկարագրել է երկնային ոլորտների կառուցվածքը։ Ինստալացիան ուսումնասիրում է գոյության բեռից, սահմաններից ու պատրանքներից, վախերից ու ժամանակից, ձգողականությունից ազատվելու ցանկությունը։

 

Lena Herzog

Last Whispers. An Immersive Oratorio for Vanishing Voices, Collapsing Universes and a Falling Tree

Installation, 2016 (first version, AV); 2022 (immersive version, VR) 

 

Blueprint, C++, Unreal Engine, Maya; AlloSphere; VR build and spatialized sound; VR 360 playback [00:30:00, black and white, sound]; murals

 

Special thanks to Jonathan Yomayuza, Marco Capalbo, Mark Mangini, Amanda Tasse, Maggie Morris, Kevin Tsuki

 

“Last Whispers” is an experiential, immersive project dedicated to the mass cultural extinction — of languages. It is an incantation of extinct and endangered languages. It is both a modern as well as a traditional choral work. The spatialized sound composition layers recordings of speech, recitatives, incantations, songs and ritual chants, with audible punctuations of sounds from nature and outer space frequencies (made audible), including gravitational waves of supernovas (dying stars) recorded by LIGO, “The Listening Ear.”

 

The impact of “Last Whispers" is amplified through its use of cutting edge image and sound design, and technology. Visually, the audience is dropped into landscapes and symbols devoid of people, as human voices call from deep space.

 

The immersive and spatialized sound projection is interpreted by the human ear as a distinct 360° soundscape. This enveloping visual and sound environment prompts the brain to perceive the voices in the piece as “present” and “real.” “Last Whispers”, premiered at The British Museum and The Venice Biennale.

 

Լենա Հերցոգ

Վերջին շշուկներ. ընկղմող օրատորիա անհետացող ձայների, փլուզվող տիեզերքների և ընկնող ծառի համար 

Ինստալացիա, 2016 թ. (առաջին տարբերակ, AV), 2022 թ. (ընկղմող տարբերակ, VR, գունդ, պրոյեկցիոն քարտեզագրում)

 

Blueprint, C++, Unreal Engine, Maya; AlloSphere, VR կառուցում և տարածականացված ձայն, VR 360 նվագարկում [00:30:00, սև և սպիտակ, ձայն], որմնանկարներ

​

Հատուկ շնորհակալություն Ջոնաթան Յոմայուզային, Մարկո Կապալբոյին, Մարկ Մանգինիին, Ամանդա Տասսեին, Մեգի Մորիսին, Քևին Ցուկիին

​

«Վերջին շշուկները» լեզուների զանգվածային մշակութային անհետացման մասին փորձառական ընկղմող նախագիծ է: Սա անհետացած և վտանգված լեզուների հմայքն է: Դա և՛ ժամանակակից, և՛ ավանդական խմբերգային ստեղծագործություն է։ Տարածական ձայնային հորինվածքը շերտավորում է խոսքի ձայնագրություններ, ասմունքներ, կախարդանքներ, երգեր և ծիսական երգեր՝ բնության հնչյունների և լսելի դարձրած տիեզերական հաճախականությունների լսելի նշաններ՝ ներառյալ մեռնող աստղերի գրավիտացիոն ալիքները, որոնք ձայնագրվել են LIGO՝ «The Listening Ear»-ի կողմից: 

 

«Վերջին շշուկներ»-ի ազդեցությունը մեծանում է վերջինիս տեսողական և ձայնային դիզայնի, ինչպես նաև տեխնոլոգիայի օգտագործմամբ: Տեսողականորեն հանդիսատեսն ընկղմվում է մարդկանցից զուրկ լանդշաֆտների և խորհրդանիշների մեջ, ինչպես մարդկային ձայներն են կանչում խոր տարածությունից:

 

Ընկղմող և տարածական ձայնային պրոյեկցիան մարդու ականջի կողմից մեկնաբանվում է որպես հստակ 360° ձայնային պատկեր: Այս պարուրող տեսողական և աուդիո միջավայրը ուղեղին հուշում է ստեղծագործության ձայներն ընկալել որպես «ներկա» և «իրական»: «Վերջին շշուկներ»-ի պրեմիերան կայացել է Բրիտանական թանգարանում և Վենետիկի բիենալեում:

​

William Latham 

Panoramic B+W Mutation Mirror Organic Tadpole series 

Computer drawing, video, 2023

 

Mutator (Evolution, AI and Physics software), custom software developed 1987 — present time; Nvidia 1080 Graphics Cards, PC, Kinect; high resolution black and white image printed on paper; video. 

 

Software: Stephen Todd and Peter Todd

 

The work is a B+W wall size panoramic snapshot of an evolved 3D mutator form having undergone structural mutation and interactive breeding by the artist and then put in an infinity mirror chamber and rendered. This B+W drawing series follows directly from the artist’s Fantasy Virus (Mutator) series which the team worked on through the Covid Epidemic. This new work is part of the Mutator project dating back to the late 1980s. The work is a result of the ongoing creative and technical collaboration with Stephen and Peter Todd.

 

​​Ուիլյամ Լաթամ

«Համայնապատկերային սև-սպիտակ մուտացիոն հայելի օրգանական գլուխկոտրուկների շարք»

Համակարգչային նկարչություն, 2023 թ.

​

Mutator (Evolution, AI and Physics ծրագրաշար), հատուկ ծրագրակազմ, որը մշակվել է 1987 թ. Nvidia 1080 գրաֆիկական քարտեր, համակարգիչ, Kinect, թղթի վրա տպված բարձր լուծաչափով սև և սպիտակ պատկեր, տեսանյութ

​

Ծրագրային ապահովում՝ Սթիվեն Թոդ և Փիթեր Թոդ

​

Աշխատանքը պատի չափի, եռաչափ մուտատորի ձևի սև ու սպիտակ համայնապատկերային կադր է, որն արվեստագետի կողմից զարգացել է, ենթարկվել կառուցվածքային մուտացիայի և ինտերակտիվ վերարտադրության, այնուհետև տեղադրվել է անսահման ռեֆլեքսային տեսախցիկում և ցուցադրվել: Սև և սպիտակ գծագրերի այս շարքը ուղղակիորեն կապված է արվեստագետի Fantasy Virus (Mutator) շարքի հետ, որի վրա թիմն աշխատում էր Covid-ի համաճարակի ժամանակ։ Այս նոր աշխատանքը 1980-ականների վերջին ստեղծված Mutator նախագծի մի մասն է: Աշխատանքը Ստիվեն և Փիթեր Թոդների հետ շարունակական ստեղծագործական և տեխնիկական համագործակցության արդյունք է:

​

Ellen K. Levy 

Untitled (Domino Theory) 

New media installation, 2023

 

Unity/Vuforia; Zibra Liquids Simulation; Artivive; AR; animation [00:02:00, color, ?sound [tbd], loop], suspended platform, painted prints, works on paper 

 

Untitled (Domino Theory) concerns the vulnerability of systems brought about by human action, especially anthropogenic climate change. I create a state of self-organized criticality to explore interactions between environment, system and observer. Migration can result from flooding and political turmoil, consequences of global warming. To exemplify this, I suspend a platform precariously upon which dominoes (“homes”) are positioned along migration routes on a map. Viewers must avoid toppling the structure. When viewed through AR, a video is triggered of floods toppling "homes," suggesting how one’s actions influence the configuration of the entirety, key to our ability to ameliorate environmental disaster. — Ellen K. Levy

 

Էլեն Կ. Լևի

«Անվերնագիր (Դոմինոյի տեսություն)»

Նոր մեդիա ինստալացիա, 2023 թ.

​

Միասնություն / Vuforia, Zibra Liquids Simulation, Արթիվ, AR, անիմացիա [00:02:00, գունավոր, հանգույց], կախովի հարթակ, ներկված տպումներ, աշխատանքներ թղթի վրա

​

«Անվերնագիր (դոմինոյի տեսությունը)» վերաբերում է մարդկային գործունեության, հատկապես մարդածին կլիմայի փոփոխության հետևանքով առաջացած համակարգերի խոցելիությանը: Ես ստեղծում եմ ինքնակազմակերպված կրիտիկական վիճակ՝ ուսումնասիրելու շրջակա միջավայրի, համակարգի և դիտորդի փոխազդեցությունը: Միգրացիայի պատճառ կարող են լինել ջրհեղեղները և քաղաքական ցնցումները, գլոբալ տաքացման հետևանքները: Սա ցույց տալու համար ես քարտեզի վրա միգրացիոն երթուղիների երկայնքով անորոշ կերպով կախում եմ դոմինոներ («տներ») պարունակող հարթակ: Հանդիսատեսը պետք է խուսափի կառույցը շրջելուց։ Երբ դիտվում է VR-ի միջոցով, մի տեսանյութ է երևում, թե ինչպես են ջրհեղեղները ոչնչացնում «տները»՝ ցույց տալով, թե ինչպես են մարդկային գործողություններն ազդում ամեն ինչի կազմաձևման վրա, ինչը կարևոր է բնապահպանական աղետը մեղմելու մեր պատկերացումների համար: — Էլեն Կ. Լևի

​

Natalia Lyakh 

Untitled 23 

Video [duration 00:01:13, color, sound, loop], 2023 

 

Vulnerability: Us and AI

Should we pose "semantic", ethical, legal and psychological questions-to ask to AI? According to Searle's "Chinese Room" theory, we can call our vulnerability sensory-semantic, and AI's (non?) vulnerability syntactic.

 

We often expect deep answers from AI, but for now, our semantic filters are necessary and inevitable since "semantic" values ultimately determine development, creativity, discovery.

We see on the one side the elasticity and flexibility of "semantics" and on the other side boundless but predeterminеd possibilities of "syntax". 

 

When glass breaks, the resulting crystals retain some kinetic energy and continue moving for some time, then, due to inertia, this movement fades to zero. With the maximum degree of vulnerability test: on the one side, there is tension and super-effort of restoration, recovery and even development, and on the other side, a diminishing kinetic impulse.

 

Do we desire the emergence in the near future of an equivalent consciousness in AI? Do we still retain control over this dimension? Shall we increasingly prize our different vulnerabilities especially the creative ones and cultivate and test them more and more? — Natalia Lyakh

​

Նատալյա Լյախ 

«Անվերնագիր 23» 

Վիդեո, [տևողությունը 00:01:13, գույն, ձայն, հանգույց], 2023 թ.

 

Խոցելիություն՝ մենք և Արհեստական բանականությունy (ԱԲ)

Արդյո՞ք մենք պետք է «իմաստային», էթիկական, իրավական և հոգեբանական հարցեր ուղղենք ԱԲ-in: Ըստ Searle-ի «Չինական սենյակ» տեսության՝ մենք կարող ենք մեր խոցելիությունn անվանել զգայական-իմաստային, իսկ ԱԲ-ի (ո՞չ) խոցելիությունը՝ շարահյուսական։

 

Մենք հաճախ ակնկալում ենք խորը պատասխաններ ԱԲ-ից, բայց առայժմ մեր իմաստային զտիչները անհրաժեշտ են և անխուսափելի, քանի որ «իմաստային» արժեքներն ի վերջո որոշում են զարգացումը, ստեղծագործությունը, բացահայտումը:

 

Մենք տեսնում ենք մի կողմից «իմաստաբանության» առաձգականությունն ու ճկունությունը, մյուս կողմից՝ «շարահյուսության» անսահման, բայց կանխորոշված հնարավորությունները։

 

Երբ ապակին կոտրվում է, ստացված բյուրեղները պահպանում են որոշակի կինետիկ էներգիա և շարունակում են շարժվել որոշ ժամանակ, այնուհետև, իներցիայի պատճառով, այս շարժումը զրոյի է հասնում: Խոցելիության առավելագույն աստիճանի թեստով. մի կողմից կա վերականգնման և նույնիսկ զարգացման լարվածություն և գերլարվածություն, իսկ մյուս կողմից՝ նվազող կինետիկ ազդակ:

 

Ցանկանու՞մ ենք մոտ ապագայում ԱԲ-ին համարժեք գիտակցություն ունենալ: Մենք դեռ պահպանու՞մ ենք վերահսկողությունը այս հարթության վրա: Արդյո՞ք մենք ավելի ու ավելի շատ պետք է գնահատենք մեր տարբեր խոցելիությունները, հատկապես ստեղծագործականները և ավելի ու ավելի զարգացնենք ու փորձարկենք դրանք: — Նատալյա Լյախ

 

Tigran Martirosyan

QS-QS 

Installation, 2023

 

An artistic text, as a birth that has to do with language environment, in addition to verbal specifics, is affected by linguistic thinking of the epoch. Characters in a Greek tragedy spoke in a completely different style, the speech of Shakespearean heroes was dissimilar, Chekhov's actors speak differently in their roles, and today's stage characters speak even more differently. It is precisely the epoch that contains the linguistic vulnerability of those characters, the one that lies in the realm of sensory experience of an actor. This is all the more true if the speech of such performers consists mostly of slang and strictly mundane emotions. In particular, the word KYANQS, in which case the poetic, high-style and passionate speech of Shakespearian heroes becomes perceptually difficult for him and practically unachievable. Borrowed from the slang of prostitutes, the primitive and noxious word, by its very presence, makes inaccessible emotional nuances of love expressed by the sonnet language of Romeo and Juliet, Hamlet and Ophelia as well as the tone of their corresponding reproduction.

​

Տիգրան Մարտիրոսյան

«ՔՍ-ՔՍ»

Ինստալացիա, 2023 թ.

​

Գեղարվեստական տեքստը՝ որպես լեզվահոգեկան միջավայրին առնչվող ծնունդ,  իդիոմային սպեցիֆիկայից բացի կրում է նաև ժամանակաշրջանի լեզվամտածողության ազդեցությունը: Բացարձակ տարբեր ձևով և ոճով էին խոսում Հին հունական ողբերգության կերպարները, մեկ ուրիշ կերպ շեքսպիրյան կերպարները, այլ են իրենց խոսույթում չեխովյան գործող անձինք և լրիվ ուրիշ խոսելաձև ունեն ներկայիս բեմական կերպարները: Եվ հենց այս ժամանակշրջանային առանձնահատկության մեջ է այդ կերպարների լեզվահոգեկան խոցելիությունը՝ դերակատարի զգայական փորձառության դաշտում: Հատկապես եթե այդ կատարողի խոսակցականում գերակշռող են սլենգային և խիստ կենցաղային հուզերանգները՝ մասնավորապես ԿՅԱՆՔՍ բառը դիմելաձև դարձնելը, ապա նրա համար արդեն զգայականորեն դժվարամատչելի, գրեթե անհասանելի են դառնում օրինակ շեքսպիրյան հերոսների պոետիկ-բարձրաոճ և կրքառատ խոսքը: Մարմնավաճառների սլենգից փոխառված պարզունակ և վնասակար խոսույթն իր ծորուն ներկայությամբ կյանք բառի իմաստի ընկալման ընդգրկումն էլ է սահմանափակում: Բնականաբար այդ բառը ժարգոնային-կենցաղային նշանակությամբ կիրառողներին անհասանելի է դարձնում Ռոմեոի, Ջուլիետի, Օթելլոյի, Դեզդեմոնայի, Համլետի և Օֆելիայի սոնետային լեզվով արտահայտվող սիրո հուզական նրբերանգները և դրանց համապատասխան վերարտադրման հնչերանգները: 

 

Tuula Närhinen

Drop Tracer 

Sound and video installation, 2011 

 

70 soot-coated glass slides, 4 pigment prints enlarged from the glass slides, 144x95 cm, the Drop Tracer instrument with an unexposed soot coated glass slide, candle, matchbox, HD video [00:49:20, color, sound, loop] 

 

The Drop Tracer includes 35mm glass slide frames sensitized with soot and exposed to rain, photographic enlargements of the splash patterns made by the raindrops, and a video which allows the audience to experience the duration of the splashes. Falling on the soot-coated slide, raindrops leave traces which remain visible even after the water has evaporated. A contact microphone catches the sound of the collision. 

 

The work draws from a method devised by the meteorologist Vincent J. Schaefer for recording raindrops' collision with glass. When a drop of rain hits the glass surface, air trapped under the droplet lifts up tiny particles of soot that end up creating explosion patterns on the surface of the slide. 

 

Թուուլա Ներհինեն

«Կաթիլներին հետևողը»

Ձայնային և վիդեո ինստալացիա, 2011 թ.

​

70 մրով պատված ապակե սլայդ, 4 պիգմենտային պրինտ՝ մեծացված ապակե սլայդներից, 144x95 սմ, Drop Tracer գործիքը չբացահայտված մուր պատված ապակյա սլայդով, մոմ, լուցկու տուփ, HD տեսանյութ [00:49:20, գույն, ձայն, հանգույց]

 

«Կաթիլներին հետևողը» ներառում է 35 մմ մրի նկատմամբ զգայուն և անձրևի տակ գտնվող ապակե սլայդ շրջանակներ, անձրևի կաթիլների միջոցով ստեղծված ցայտաղբյուրների ընդլայնված լուսանկարներ և տեսանյութ, որը թույլ է տալիս դիտողներին տեսնել ցայտելու տևողությունը: Անձրևի կաթիլները, ընկնելով մրոտ բլրի վրա, թողնում են հետքեր, որոնք տեսանելի են մնում նույնիսկ ջրի գոլորշիացումից հետո: Կոնտակտային խոսափողն ընդունում է բախման ձայնը:

 

Աշխատանքի հիմքում ընկած է օդերևութաբան Վինսենթ Ջ. Շեֆերի կողմից մշակված մեթոդը՝ անձրևի կաթիլների ապակու բախումն արձանագրելու համար։ Երբ անձրևի կաթիլը հարվածում է ապակե մակերեսին, օդը, որը թակարդված է կաթիլների տակ, բարձրացնում է մրի մանր մասնիկները, որոնք ի վերջո պայթյունների նախշեր են ստեղծում սլայդի մակերեսին:

 

Nao Nishihara

Diligent Machine (Yerevan) 

Kinetic sound machine, 2023

 

Mixed media

 

"Diligent Machine," shifts our sense of time in our daily lives. It runs on a railway slowly with sounds of instruments and daily objects. The audience has to wait, and keep their senses sharp. These ideas and process are rooted in the "MA 間", the traditional Japanese notion of time and space.

​

Նաո Նիշիհարա

Ջանասեր մեքենա (Երևան)

Կինետիկ ձայնային մեքենա, 2023 թ.

 

Խառը մեդիա

​

«Ջանասեր մեքենա»-ն փոխում է մեր առօրյա կյանքում ժամանակի զգացողությունը: Այն դանդաղ շարժվում է երկաթգծի երկայնքով՝ գործիքների և կենցաղային իրերի ձայների ներքո: Հանդիսատեսը պետք է սպասի և պահպանի իր զգացմունքների սրությունը։ Այս գաղափարներն ու գործընթացն արմատավորված են «MA 間»-ում՝ ժամանակի և տարածության ավանդական ճապոնական հայեցակարգում:

​

Patricia Olynyk and Adam Hogan 

Black Swan in Three Variations

Video installation, 2023

 

3-channel (UHD 4K) video [00:00:00, color, sound, loop], ambisonic score (rendered to binaural), AR; digital displays, headphones, Apple iPad; headset; plinth 

 

Drawing from Nassim Nicholas Taleb’s timely and relevant book from his Incerto Series, “Antifragile,” and the notion that individuals can gain from the impact of highly improbable events, this triptych and evocative soundscape offer three meditations on a selection of black swan events, including 911 and its aftermath, the 2008 Lehman Brothers bankruptcy and collapse of the global financial market, the sinking of the Titanic, and the recent rise of ChatGPT. The score in particular explores perceived randomness and variability through algorithmic electroacoustic composition and granular synthesis.

 

Պատրիսիա Օլինիկ և Ադամ Հոգան

«Սև կարապը երեք տարբերակով»

Վիդեո ինստալացիա, 2023 թ.

​

3-ալիք (UHD 4K) տեսահոլովակ [00:00:00, գույն, ձայն, հանգույց], ամբիսոնիկ հաշիվ (տրամադրվում է երկու ձայնով), AR, թվային էկրաններ, ականջակալներ, Apple iPad; ականջակալ, ցոկոլ

​

Հիմք ընդունելով Նասիմ Նիկոլաս Թալեբի ժամանակին և իրադրությանը համապատասխանող գիրքը իր Incerto Antifragility շարքից, և այն գաղափարից, որ մարդիկ կարող են օգուտ քաղել ծայրահեղ անհավանական իրադարձություններից, այս տրիպտիխը և ոգեշնչող ձայնային պատկերը առաջարկում են երեք մեդիտացիա՝ սև կարապի իրադարձությունների ընտրության վերաբերյալ՝ ներառյալ 911-ը և դրա հետևանքները, Lehman Brothers-ի սնանկացումը 2008 թվականին և համաշխարհային ֆինանսական շուկայի փլուզումը, Տիտանիկի խորտակումը և ChatGPT-ի վերջին վերելքը: Աշխատանքը հատուկ ուսումնասիրում է ընկալվող պատահականությունն ու փոփոխականությունը ալգորիթմական էլեկտրա-ակուստիկ կազմի և հատիկավոր սինթեզի միջոցով:

 

Fabrizio Plessi 

Energy

Video installation, 2016

 

What is the meaning of Energy after all?

 

Changing and reversing the lapidary order of things.

This is Energy

 

Altering the rational pattern of our perception.

This is Energy

 

Overturning the very meaning of the work and extending its potential.

This is Energy

 

Running on unfamiliar terrain using unapproved strategies.

This is Energy

 

Entering and leaving without fear of the circumscribed borders.

This is Energy

 

Crossing without complexes the separateness and discomfort of creativity.

This is Energy

 

The true and authentic Energy, in the end, is only that of the light of a flash in the deep darkness of the night.

 

— Fabrizio Plessi

​

Ֆաբրիցիո Պլեսի

«Էներգիա»

Վիդեո ինստալացիա, 2016 թ.

​

Ի վերջո, ո՞րն է էներգիայի իմաստը:

Իրերի լապիդային կարգի փոփոխությունն ու  շրջումը:

Դա էներգիա է

 

Մեր ընկալման ռացիոնալ օրինաչափության փոփոխությունը:

Դա էներգիա է

 

Աշխատանքի բուն իմաստի փոփոխությունն ու դրա ներուժի ընդլայնումը:

Դա էներգիա է

 

Անծանոթ տեղանքում վազելը՝ օգտագործելով չհաստատված ռազմավարություններ:

Դա էներգիա է

 

Գծված սահմաններից անվախ մուտք գործելը:

Դա էներգիա է

Առանց բարդույթների ստեղծագործության առանձնացվածությունն ու անհարմարությունը ընդունելը։

Դա էներգիա է

 

Իսկական և ճիշտ էներգիան, ի վերջո, լուսաբռնկման լույսն է գիշերվա խոր խավարում:

 

— Ֆաբրիցիո Պլեսսի

​

Katya Pryanik

Flowers 

Photography, video, 2019

 

3 prints produced in chlorophyll printing technique, 70x100cm each; plasma display, headphones; video [00:07:46, color, sound, loop]

 

Special thanks to Ludmila Zinchenko

 

Photosynthesis directly or indirectly supports almost all life forms on Earth. Photosynthesis starts when photons emitted by the Sun enter specific pigment molecules — chlorophyll contained in the membranes of the chloroplast cell organelles, ones that color the leaf green. It is chlorophyll in the process of photosynthesis that chemically reacts to the sunlight. 

 

Photosensitivity is the ability of a substance to change its chemical or physical properties under sunlight exposure. Photography is closely related to this process. Kliment Timiryazev, botanist, first began to experiment with photosynthesis and discovered that light is absorbed through the grains of chlorophyll. Timiryazev named his own method of research “The photographic self-registration of the chlorophyll function on a living plant. 

 

After numerous experiments with different plants, I’ve elaborated a photosensitive emulsion, by which printing is carried out. This is analcoholic extract of chlorophyll produced from the ficus leaves. Chlorophyll and the process of photosynthesis caused prints to acquire a light green color. The emulsion does not contain silver salts and other non biological chemical elements, therefore, the image is not fixed: over time, the color fades and then disappears completely.

 

Artificial flowers are placed on emulsified paper and illuminated by an ultraviolet lamp. They develop and come to life from the dead through the process of photosynthesis, which in turn plays a leading role in the biosphere processes, globally forming organic matter from inorganic. Transformation of the living into the dead to represent life in a new specific dimension. — Katya Pryanik

​

Կատյա Պրյանիկ

«Ծաղիկներ»

Լուսանկարչություն, վիդեո, 2019 թ.

​

Քլորոֆիլ տպագրության տեխնիկայով պատրաստված 3 պրինտ՝ յուրաքանչյուրը 70x100 սմ, պլազմային էկրան, ականջակալներ, տեսանյութ [00:07:46, գույն, ձայն, հանգույց]

 

Հատուկ շնորհակալություն Լյուդմիլա Զինչենկոյին

​

Ֆոտոսինթեզն ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն աջակցում է Երկրի վրա կյանքի գրեթե բոլոր ձևերին: Ֆոտոսինթեզը սկսվում է այն ժամանակ, երբ արևից արտանետվող ֆոտոնները հարվածում են հատուկ պիգմենտային մոլեկուլներին, որոնք կոչվում են քլորոֆիլ, որոնք հայտնաբերված են քլորոպլաստի բջիջների օրգանելների թաղանթներում և կանաչ գույն են տալիս տերևին: Դա քլորոֆիլն է, որը ֆոտոսինթեզի ընթացքում քիմիապես արձագանքում է արևի լույսին:

Լուսազգայունությունը նյութի կարողությունն է՝ փոխելու իր քիմիական կամ ֆիզիկական հատկությունները՝ արևի լույսի ազդեցության տակ: Լուսանկարչությունը սերտորեն կապված է այս գործընթացի հետ: Բուսաբան Կլիմենտ Տիմիրյազևն առաջինն էր, ով փորձեր կատարեց ֆոտոսինթեզի հետ և պարզեց, որ լույսը ներծծվում է քլորոֆիլի հատիկների միջոցով: Տիմիրյազևն իր հետազոտության մեթոդն անվանել է «Կենդանի բույսի վրա քլորոֆիլի ֆունկցիայի լուսանկարչական ինքնագրանցում։

 

Տարբեր բույսերի հետ բազմաթիվ փորձարկումներից հետո ես մշակել եմ ֆոտոզգայուն էմուլսիա, որով աշխատում եմ: Սա ֆիկուսի տերևներից ստացված քլորոֆիլի ալկոհոլային քաղվածք է: Քլորոֆիլի և ֆոտոսինթեզի գործընթացի շնորհիվ պրինտները ձեռք են բերել բաց կանաչ գույն։ Էմուլսիան չի պարունակում արծաթի աղեր և այլ ոչ կենսաբանական քիմիական տարրեր, ուստի պատկերը չի ֆիքսվում, ժամանակի ընթացքում գույնը գունաթափվում է, այնուհետև ամբողջովին անհետանում։

 

Արհեստական ​​ծաղիկները տեղադրվում են էմուլսացված թղթի վրա և լուսավորվում ուլտրամանուշակագույն լամպով։ Նրանք զարգանում և մահացածներից կենդանանում են ֆոտոսինթեզի գործընթացում, որն իր հերթին առաջատար դեր է խաղում կենսոլորտային գործընթացներում՝ գլոբալ ձևավորելով օրգանական նյութեր անօրգանականից: Ողջերի փոխակերպումը մահացածների՝ կյանքը նոր հատուկ հարթության վրա ներկայացնելու համար: — Կատյա Պրյանիկ

 

Samvel Saghatelian (Sam Saga)

Great Navigation

35mm prints on photo paper, 1998 (Yerevan); 2003 (USA) — ongoing 

 

Special thanks to all the women from Yerevan to Los Angeles, who let me use for this project their prepared meal, kitchen utensils or washing water.

 

Societies without established systems are often, in time, forced to survive by initially sacrificing a woman's integrity; separating her maternal role from her female sexuality. As stewards of the family hearth, charged with maintaining its cohesion and purity, mothers inhibit their sexual desires, channeling their primal energies into the daily routine of a patriarchal household. This project touches the curtailment of womens’ sensuality, imagination and freedom for the abstraction of a higher good, the family structure becoming just another name for practical unity. 

 

P.S. Personal

​

My mother often recalled one event. When I was a kid, playing in the park, she was sitting with her girlfriends on the bench. She noticed that a respectable old man sitting on a bench, dressed in a white suit, wearing a white summer hat and glasses, was following me with his eyes. He turned to my mom and asked her:

​

— Is he your child? Take a good care of him, he will become an exceptionally talented person.

​

I remember that my mother was encouraged by that old men words and It was her dream to see her child become a talented person. And now, in retrospect, I can say that her spirit navigated me to the Great Navigation. — Samvel Saghatelian 

 

Սամվել Սաղաթելյան (Սեմ Սագա)

«Մեծ նավարկություն»

35 մմ տպագրություն ֆոտոթղթի վրա, 1998 թ. (Երևան), 2003 թ. (ԱՄՆ) – շարունակվող

​

Հատուկ շնորհակալություն Երևանից մինչև Լոս Անջելես բոլոր կանանց, ովքեր թույլ տվեցին ինձ օգտագործել այս նախագծի համար իրենց պատրաստած ճաշը, խոհանոցային պարագաները կամ լվացքի ջուրը:

 

Չկայացած համակարգեր ունեցող հասարակությունները հաճախ գոյատևելու համար, առաջին հերթին զոհաբերում են կնոջ ամբողջականությունը՝ առանձնացնելով նրա մայրական դերն և կանացի սեռականությունը: Ընտանիքով, որը դիտվում է որպես պուրիտանական արժեքների պահոց և ազգային գոյատևման պատվար, տղամարդիկ և կանայք ստեղծում են ոչ թե ռոմանտիկ սիրո, այլ գոյատևման վրա հիմնված միություններ: Որպես ընտանեկան օջախի խնամակալներ, որոնք պարտավոր են պահպանել դրա միասնությունն ու մաքրությունը, մայրականը կարծես արգելակում է սեռական մղումները՝ ուղղելով դրանց սկզբնական էներգիաները նահապետական ընտանիքի առօրյայի մեջ: Նախագիծը շոշափում է կանանց զգայականության, երևակայության և ազատության կրճատումն ավելի բարձր բարիքների վերացականացման համար, ընտանիքի կառուցվածքը դառնում է գործնական միասնության հերթական անվանումը:

 

P.S. ԱՆՁՆԱԿԱՆ

​

Մայրս մի դեպք էր հաճախ հիշում.

Ես խաղում էի այգում, ինքը ընկերուհիների հետ նստած էր նստարանին:

Նկատում է, որ քիչ հեռու նստարանին նստած մի պատկառելի ծերունի՝ ոտքից գլուխ սպիտակ հագած, սպիտակ ամառային գլխարկով, ակնոցով ամբողջ ընթացքում ինձ էր հետևում հայացքով ու դիմելով մորս հարցնում է.

​

— Ձե՞ր երեխան է: Ուշադիր եղեք, նա բացառիկ տաղանդավոր մարդ է դառնալու:

​

Հիշում եմ, որ մորս միշտ ոգևորել են նրա խոսքերը և հիմա հետահայաց կարող եմ ասել, նրա այդ ոգևորության ոգին ինձ ուղորդել է դեպի Մեծ Նավարկություն: — Սամվել Սաղաթելյան

 

Danielle Siembieda 

Co-Operative Existence

BioArt installation, 2023

 

Ferrofluid, plastic, wood, magnets

 

In a post-people world, the planet has become anti-fragile due to a combination of depopulation and evolution of the human and nature's own understanding of its science, genomic ancestry, and adaptation. Humans realized that their actions were causing irreversible damage to the environment, creating new systems and technologies aimed at preserving the planet's resources. However, nature's ability to adapt and evolve played a crucial role in the planet's transformation from a vulnerable to an anti-fragile one. Through natural selection and genetic variation, species were able to survive and thrive in changing environments, leading to a more diverse and resilient ecosystem. The descendants of Homosapiens have learned to coexist with nature, cultivating a mutualistic relationship that one must not obliterate the other. Together, human ingenuity and nature's adaptive capacity have created a new paradigm of living that promotes sustainability, resilience, and long-term survival.

​

Դանիելե Սիեմբիդա

«Համագործակցային գոյություն»

ԲիոԱրտ ինստալացիա, 2023 թ.

 

Ferrofluid, պլաստիկ, փայտ, մագնիսներ

​

Հետմարդկային աշխարհում մոլորակը դարձել է հակափխրուն՝ մարդկային դեբուլյացիայի և էվոլյուցիայի համակցման և գիտության բնույթի, գենոմային ծագման և հարմարվողականության մասին սեփական ըմբռնման շնորհիվ: Մարդիկ հասկացել են, որ իրենց գործողություններն անդառնալի վնաս են հասցնում շրջակա միջավայրին՝ ստեղծելով նոր համակարգեր ու տեխնոլոգիաներ՝ ուղղված մոլորակի ռեսուրսների պահպանմանը։ Այնուամենայնիվ, հարմարվելու և զարգանալու բնության կարողությունը կարևոր դեր է խաղացել մոլորակը խոցելիից հակափխրունի վերածելու գործում: Բնական ընտրության և գենետիկ տատանումների միջոցով տեսակները կարողացել են գոյատևել և զարգանալ փոփոխվող միջավայրերում, ինչը հանգեցրել է ավելի բազմազան և ճկուն էկոհամակարգի: Հոմո սափիենսի հետնորդները սովորել են գոյակցել բնության հետ՝ զարգացնելով փոխադարձ հարաբերություններ, որոնցում պետք չէ մեկը մյուսին ոչնչացնել: Մարդու հնարամտությունը և բնության հարմարվողականությունը միասին ստեղծել են կյանքի նոր հարացույց, որը նպաստում է ճկունությանը, կայունությանը և երկարաժամկետ գոյատևմանը:

 

Where Dogs Run 

Faces of Smell

Interactive installation, 2012

 

Arduino IDE; metal, plastic, glass, stainless steel, aluminum, silicone, gas sensors, photoion detector, electronic components, fan, microcontrollers, computer, plasma screen, stand, cutting table, range finder; screen, gas analyzer, air

 

Most people cannot reconstruct smells from memory (it's rather hard to mentally “picture” a familiar smell, although someone's face would be pretty easy to visualize). As yet, there exists no mechanism to even approximately reconstruct and reproduce a smell from memory. However, there is a well-established and widely used method of recalling and recreating a visual image: the facial composite, where a previously seen face is reconstructed by comparing and selecting individual facial features. We have decided to use the same method for fixing smells. To do that, we have created an array of gas analyzer sensors that continuously examine the space and the people within their operating range. The data from the gas analyzers constitute a pattern that is unique to this place, this person, and this moment in time — because airflow constantly changes the air composition in the space that is being examined. This unique, ever-changing pattern is visualized in a facial composite. This is how it works: when a person approaches the analyzer, sniffing tubes “sniff” him, then gas analyzers process the information, which then passes to a computer program that translate air composition data into data concerning the shape and position of facial features (the components of a facial composite). As a result, a person sees a face of their smell that is conditional, in no way related to their actual physical appearance. 

​

Where Dogs Run

«Հոտի դեմքերը»

Ինտերակտիվ ինստալացիա, 2012 թ.

 

Arduino IDE մետաղ, պլաստիկ, ապակի, չժանգոտվող պողպատ, ալյումին, սիլիկոն, գազի սենսորներ, ֆոտոիոնային դետեկտոր, էլեկտրոնային բաղադրիչներ, օդափոխիչ, միկրոկոնտրոլերներ, համակարգիչ, պլազմային էկրան, տակդիր,

կտրող սեղան, միջակայքի որոնիչ, էկրան, գազի անալիզատոր, օդ

​

Մարդկանց մեծամասնությունը չի կարողանում հիշողությամբ վերականգնել հոտերը (բավականին դժվար է մտավոր «պատկերացնել» ծանոթ հոտը, ավելի դյուրին է պատկերացնել ինչ-որ մեկի դեմքը): Առայժմ չկա մեխանիզմ, որը թույլ կտար նույնիսկ մոտավորապես հիշողությամբ վերականգնել և վերարտադրել հոտը։ Այնուամենայնիվ կա տեսողական պատկերը հիշելու և վերակառուցելու լավ հաստատված և լայնորեն կիրառվող մեթոդ՝ դեմքի կոմպոզիցիա, որտեղ նախկինում տեսած դեմքը վերականգնվում է՝ համեմատելով և ընտրելով դեմքի առանձին հատկությունները: Մենք որոշեցինք օգտագործել նույն մեթոդը հոտերը ֆիքսելու համար։ Դա անելու համար մենք ստեղծել ենք գազի անալիզատորների մի շարք սենսորներ, որոնք անընդհատ ուսումնասիրում են տարածությունն ու մարդկանց՝ իրենց աշխատանքային տիրույթում: Գազի անալիզատորի տվյալները կազմում են այս վայրի, այս մարդու և ժամանակի այս պահին եզակի օրինաչափություն: Ի վերջո օդի հոսքն անընդհատ փոխում է օդի բաղադրությունն ուսումնասիրվող տարածքում: Այս եզակի, անընդհատ փոփոխվող օրինաչափությունը տեսանելի է դեմքի կազմի մեջ: Ահա թե ինչպես է այն աշխատում. երբ մարդը մոտենում է անալիզատորին, հոտոտող խողովակները «հոտոտում» են նրան, գազի անալիզատորները մշակում են տեղեկատվությունը, որն այնուհետև փոխանցվում է համակարգչային ծրագրին, որը օդի բաղադրության մասին տվյալները վերածում է ձևի և տվյալների՝ օգտագործելով դեմքի հատկությունների (դեմքի կոմպոզիտի բաղադրիչները): Արդյունքում մարդը տեսնում է իր հոտի դեմքը՝ պայմանական, ոչ մի կերպ չկապված իր իրական ֆիզիկական արտաքինի հետ։

 

Where Dogs Run 

Knitting and Crocheting the Mandelbrot Set

Performance, 2007–2017, work in progress 

 

Threads for knitting, text documentation of the process, knitting hook 

 

A woman is knitting the Mandelbrot set converted into a knitting pattern. She is bounding the void. 

 

The Mandelbrot set can be called a boundary of escaping to infinity. One chooses a point not far from zero and then inputs two coordinates —x and y —, into two simple expressions. A resulting two numbers, the coordinates of a new point, are substituted into the same expression, and so on. So if the initial point is lucky (or not so “lucky”) to be within the Mandelbrot set, then, passing through the equation, all the subsequent points stay close to the origin. If the initial point is even a little bit beyond the set's boundary, then its descendants will not hold a position; they will lose touch with the origin point and fly to infinity. The coordinates of the iterated points will only grow and will never return to the vicinity of zero, where their ancestors dwell. 

 

The boundary of the Mandelbrot set cannot be described by even the most complex of equations. It is always generated by trial and error. One takes a point, performs repeated calculations, and sees whether the results remain bounded. It is impossible to check each point, as their number is even greater than the standard (countable) infinity, which in our childhood, used to begin somewhere beyond a million or a billion. The generated boundary is always approximate: one million of points is definitely inside the set, another million of points is definitely outside it, and the boundary is somewhere in-between. Any fragment of the boundary, even smallest one, looks similar to the entire boundary. That's why it is called a self-similar shape, or a fractal. It is impossible to generate and draw it without a computer. 

 

There are many structures similar to the Mandelbrot set that exist in nature: blood vasculature, coastlines, etc. Our interest here is the attitude towards the indeterminable boundary. What is better: to stay inside and be marked black (the points within the set are traditionally marked black), or to stay outside knowing that one will have to fly to infinity anyway, or to exist on the boundary and infinitely self-similar?

​

Where Dogs Run

«Մանդելբրոթ բազմության հյուսելը շյուղերով և հելունով»

Փերֆորմանս, 2007-2017 թթ., շարունակվող

​

Հյուսելու թելեր, գործընթացի տեքստային փաստաթղթեր, հյուսած կարթ

​

Կինը հյուսում է Mandelbrot հավաքածուն, որը վերածվել է հյուսքի նմուշի: Նա սահմանափակում է դատարկությունը:

 

Մանդելբրոտի բազմությունը կարելի է անվանել դեպի անսահման գնալու սահման։ Ընտրվում է զրոյին մոտ կետ, այնուհետև երկու կոորդինատներ՝ x և y, որոնք մուտքագրվում են երկու պարզ արտահայտությունների մեջ: Ստացված երկու թվերը փոխարինվում են նույն արտահայտությամբ՝ նոր կետի կոորդինատները և այլն: Այսպիսով, եթե սկզբնական կետը հաջողակ է (կամ ոչ շատ «հաջողած») լինել Մանդելբրոտի բազմության մեջ, ապա, անցնելով հավասարման միջով, բոլոր հաջորդ կետերը մնում են սկզբնաղբյուրի մոտ: Եթե ​​մեկնարկային կետը թեկուզ մի փոքր դուրս է սահմանված սահմանից, ապա նրա հետնորդները դիրք չեն զբաղեցնի, այլ կկորցնեն կապը ելակետի հետ և կթռչեն դեպի անսահմանություն: Կրկնվող կետերի կոորդինատները միայն կաճեն և երբեք չեն վերադառնա զրոյի մոտակայք, որտեղ ապրում են նրանց նախնիները:

 

Մանդելբրոտի բազմության սահմանը հնարավոր չէ նկարագրել նույնիսկ ամենաբարդ հավասարումներով։ Այն միշտ ստեղծվում է փորձի և սխալի միջոցով: Դուք միավոր եք վերցնում, վերահաշվարկում եք և տեսնում, արդյոք արդյունքները մնում են սահմանափակ: Անհնար է ստուգել յուրաքանչյուր կետ, քանի որ դրանց թիվը նույնիսկ ավելի մեծ է, քան ստանդարտ (հաշվելի) անսահմանությունը, որը մեր մանկության տարիներին սկսվել է մեկ միլիոնից կամ միլիարդից: Ստեղծված սահմանը միշտ մոտավոր է: Մեկ միլիոն միավոր հաստատ գտնվում է հավաքածուի ներսում, ևս մեկ միլիոն միավոր հաստատ դրանից դուրս է, իսկ սահմանը ինչ-որ տեղ դրանց միջակայքում է: Սահմանի ցանկացած բեկոր, նույնիսկ ամենափոքրը, նման է ամբողջ սահմանին։ Այդ իսկ պատճառով այն կոչվում է ինքնին նմանվող ձև կամ ֆրակտալ: Անհնար է այն գեներացնել և պատկերել առանց համակարգչի։

​

Բնության մեջ կան բազմաթիվ կառույցներ, որոնք նման են Մանդելբրոթ բազմությանը՝ արյան անոթներ, ափամերձ գծեր և այլն: Այստեղ մեզ հետաքրքրում է անորոշ սահմանի հետ կապված իրողությունը: Ո՞րն է ավելի լավ՝ մնալ ներսում և նշված լինել սևով (կետերը հավաքածուի ներսում ավանդաբար նշվում են սևով), թե՞ մնալ դրսում՝ իմանալով, որ դեռ պետք է թռչել դեպի անսահմանություն, թե՞ մնալ սահմանի վրա և անսահմանորեն նմանվել մյուսներին: 

Babi Avelino

 

Babi Avelino is an artist, studied communication sciences at Paulista University in Brazil. Using different mediums such as video, photography, technologies, sculpture and installation, Babi Avelino frequently addresses issues of identity, gender, and society’s intrinsic relationship with the cosmovision of indigenous peoples of Amazonia and traditions. She draws on her own memories to create works that capture rich cultural heritage, while addressing the contemporary challenges we face. Babi Avelino is working in collaboration with other artists and local communities to create participatory and engaged artworks. In 2019 she co-founded the “Collectif 5+” with Emilia Bellon and Roberta Sucato in Liège, Belgium. 

Babi Avelino explores new forms of artistic expression to share the stories and perspectives of popular traditions, while affirming her place as an engaged visual artist. She currently lives and works in Liège, Belgium.

​

Բաբի Ավելինոն

​

Բաբի Ավելինոն արվեստագետ է, սովորել է հաղորդակցության գիտություններ Բրազիլիայի Պաուլիստա համալսարանում: Օգտագործելով տարբեր միջոցներ, ինչպիսիք են վիդեոն, լուսանկարչությունը, տեխնոլոգիաները, քանդակը և ինստալացիաները՝ Բաբի Ավելինոն հաճախ է անդրադառնում ինքնության, սեռի և հասարակության ներքին հարաբերությունների հետ Ամազոնիայի բնիկ ժողովուրդների տիեզերական տեսլականի և ավանդույթների կապին: Նա հիմնվում է իր սեփական հիշողությունների վրա՝ ստեղծելու գործեր, որոնք ընդգրկում են հարուստ մշակութային ժառանգությունը՝ միաժամանակ անդրադառնալով մեր առջև ծառացած ժամանակակից մարտահրավերներին: Բաբի Ավելինոն աշխատում է այլ արվեստագետների և տեղական համայնքների հետ՝ համագործակցելով և ստեղծելով մասնակցային արվեստի գործեր: 2019 թվականին նա Էմիլիա Բելոնի և Ռոբերտա Սուկատոյի հետ Բելգիայի Լիեժ քաղաքում հիմնել է «Collectif 5+»-ը:

Բաբի Ավելինոն ուսումնասիրում է գեղարվեստական արտահայտման նոր ձևեր՝ կիսելու ժողովրդական ավանդույթների պատմություններն ու հեռանկարները՝ միաժամանակ հաստատելով իր տեղը որպես վիզուալ նկարիչ: Ներկայումս նա ապրում և աշխատում է Բելգիայի Լիեժ քաղաքում:

​

​Samvel Baghdasaryan

​

Samvel Baghdasaryan (1956–2017) was born in 1956 in Yerevan. He graduated from the Yerevan Academy of Fine Arts and then the Yerevan Institute of Fine Arts and Theater. Since 1983, Baghdasaryan has been the director of the Pottery Workshop of the Yerevan National Center of Aesthetics, and since 1997, the director of the Studio-College of Fine Arts and Decorative Applied Arts. In 1995–96, Baghdasaryan actively contributed to establishing the Yerevan Center for Innovative Experimental Art. Since 1999, he taught at the Armenian Open University, where he co-founded the Faculty of Fine Arts. In 1995, the artist participated in the first Armenian National Pavilion of the 46th Venice Biennale. In 1997, within the framework of Documenta 10 in Kassel, he implemented the "Geo-Kunst expedition" action with a group of other Armenian contemporary artists. Among others, he has participated in the exhibitions "Armenia: The Rediscovery of the Land of Ancient Culture (Bochum, Germany, 1995), Moscow–Yerevan: The Question of the Ark (Yerevan, 1995), Great Atrophy (Yerevan, 1999), Adieu Parajanov (Vienna, Austria, 2003), Soviet AgitArt: Restoration (Bialystok, Poland, 2011). Baghdasaryan's works are a part of the Yerevan Museum of Modern Art, Moscow Museum of the Orient, Sardarapat National Museum, Moscow Museum of Modern Art, Chicago "Vicky Hovhannisyan" Contemporary Art Gallery, Yerevan "Academia" Gallery and other personal collections. The artist died in 2017 in Yerevan.

​

​Սամվել Բաղդասարյանը

​

Սամվել Բաղդասարյանը ծնվել է 1956 թվականին, Երևանում։ Ավարտել է Երևանի գեղարվեստի ուսումնարանը, այնուհետ՝  Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտը։ 1983 թվականից Բաղդասարյանը եղել է Երևանի Գեղագիտության ազգային կենտրոնի խեցեգործության արվեստանոցի դեկավարը, 1997-ից՝ Կերպարվեստի և դեկորատիվ կիրառական արվեստի ստուդիա-քոլեջի տնօրենը։ 1995-96 թվականներին Բաղդասարյանն ակտիվ ներդրում է ունեցել Երևանի Նորարար Փորձարարական Արվեստի Կենտրոնի (ՆՓԱԿ) հիմնադրման աշխատանքներում։ 1999 թվականից դասավանդել է Հայկական բաց համալսարանում, որտեղ համահիմնադրել է կերպարվեստի ֆակուլտետը։ Արվեստագետը 1995-ին մասնակցել է Վենետիկի 46-րդ բիենալեի առաջին հայկական ազգային տաղավարին, իսկ 1997-ին Կասելի Դոկումենտա 10-ի շրջանակներում մի խումբ այլ հայ ժամանակակից արվեստագետների հետ իրականացրել «Geo-Kunst expedition» ակցիան։ Ի թիվս այլոց՝ մասնակցել է Հայաստան. հին մշակույթի երկրի վերահայտնագործումը (Բոխում, Գերմանիա, 1995), Մոսկվա-Երևան. Տապանի հարցը (Երևան, 1995), Great Atrophy (Երևան, 1999), Adieu Parajanov (Վիեննա, Ավստրիա, 2003), Սովետական ԱգիտԱրտ։ Վերականգնում (Բիալիստոկ, Լեհաստան, 2011) ցուցահանդեսներին։ Բաղդասարյանի աշխատանքները գտնվում են Երևանի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Մոսկվայի Արևելքի թանգարանում, Սարդարապատի ազգային թանգարանում, Մոսկվայի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Չիկագոյի «Վիկի Հովհաննիսյան» ժամանակակից արվեստի պատկերասրահում, Երևանի «Ակադեմիա» պատկերասրահում և այլ անձնական հավաքածուներում։ Արվեստագետն իր մահկանացուն կնքեց 2017 թվականին, Երևանում։ 

​

Ronald Dagonnier

​

Ronald Dagonnier is a digital and video artist. Ronald Dagonnier is a lecturer in Videography and professor of Digital Arts at the Beaux-Arts de Liège. He takes a critical look at the "sacred monsters" of our society — at the excesses of an economic system that ignores the individual. He has been exploring the "vanities" of history through research on the "re-materialization" of images in the form of videographic and digital objects, such as light projections, holograms, 3D prints. He has exhibited in numerous exhibitions worldwide, among them: Space collection (Belgium); ADGY (Beijing); Culture Development Co. LtD, (China); Musée national de Szczecin (Poland); St. Petersburg Stieglitz State Academy of Art and Design (Russia) Display Gallery (UK); Museo Nacional de los Ferrocarriles Mexicanos (Mexico); Tainan National University of the arts (Taïwan); Musée d’Art Moderne de Dandong, Dandong (China); Nofound Photo Fair (France); Biennale de Poznan, 8th Baltic Biennial of Contemporary Art (Poland); Galerie Aéroplastics (Belgium); Musée Naval de Venise (Italy).

​

​Ռոնալդ Դագոնյեն

​

Ռոնալդ Դագոնյեն թվային և վիդեո արվեստագետ է: Ռոնալդ Դագոնյեն վիդեոգրաֆիայի դասախոս է և թվային արվեստի պրոֆեսոր Beaux-Arts de Liège-ում: Նա քննադատաբար է նայում մեր հասարակության «սրբազան հրեշներին»՝ անհատին անտեսող տնտեսական համակարգի ավելորդություններին: Նա ուսումնասիրում է պատմության «ունայնությունները»՝ տեսանկարահանող և թվային օբյեկտների տեսքով պատկերների «վերանյութականացման»՝  լուսային պրոյեկցիաների, հոլոգրամների, 3D տպագրությունների վերաբերյալ հետազոտությունների միջոցով: Նա մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների, այդ թվում՝ Տիեզերական հավաքածու (Բելգիա), ADGY (Պեկին), Culture Development Co. LtD, (Չինաստան), Շչեցինի ազգային թանգարան (Լեհաստան), Սանկտ Պետերբուրգի Շտիգլիցի անվան արվեստի և դիզայնի պետական ակադեմիա (Ռուսաստան), Ցուցասրահ (Մեծ Բրիտանիա), Museo Nacional de los Ferrocarriles Mexicanos (Մեքսիկա), Թայվանի արվեստի ազգային համալսարան (Թայվան); Musée d’Art Moderne de Dandong, Dandong (Չինաստան), Nofound Photo Fair (Ֆրանսիա), Պոզնանի բիենալե, Բալթյան ժամանակակից արվեստի 8-րդ բիենալե (Լեհաստան), Galerie Aéroplastics (Բելգիա), Musée Naval de Venise (Իտալիա).

​

Milena Avetisyan

​

Milena Avetisyan is photographer, musician, writer and poet. Since 2018, Milena Avetisyan has been studying at the Tumo Center for Creative Technologies and since 2020 at the photography faculty of Charles Aznavour State College of Culture. With the series "Weaving a way home" for which all images were shooted on smartphone, she won TUMO's annual The Vahé & Lucie Annual Award in 2021 for her documentary work; in 2022 — the "Half works" competition organized by the 4plus Documentary Photography Center; in 2023, she had a solo exhibition at The Goethe-Center in Yerevan. Works in documentary and street photography. She currently lives in Armenia. 

​

Միլենա Ավետիսյանը

​

Միլենա Ավետիսյանը լուսանկարիչ է, գրող/բանաստեղծ, երաժիշտ։ Ծնվել է 2004 թվականին, Կոտայքի մարզի Նոր Արտամետ գյուղում։ 2018 թվականից սովորում է Թումո ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնում և 2020 թվականից Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի պետական քոլեջի լուսանկարչության ֆակուլտետում։  

2021 թվականին Թումոյի ամենամյա Վահե և Լյուսի մրցանակաբաշխության հաղթող է ճանաչվել իր դոկումենտալ աշխատանքով` Տուն տանող հյուսեր շարքով, որի բոլոր լուսանկարներն արվել են հեռախոսով։ 2022 թվականի աշնանը 4plus վավերագրական լուսանկարչության կենտրոնի կողմից կազմակերպած «Կիսատ աշխատանքներ» մրցույթում իր նույն Տուն տանող հյուսեր շարքով կրկին հաղթող է ճանաչվել և ավարտելով շարքը՝ 2023 թվականի գարնանը Գյոթե ինստիտուտում ունեցել է անհատական ցուցահանդես։ Ներկայումս ապրում է Հայաստանում և զբաղվում է վավերագրական և փողոցային լուսանկարչությամբ։

​

Max Blotas

​

Max Blotas is an artist. His work addresses the relationship of landscapes and communication technologies through self-sustaining digital and biological networks. His installations take the form of hybrid ecosystems using electronic equipment mixed with organic life forms. Max Blotas creates miniature computer-controlled sets or environments that are continuously monitored using surveillance technologies and transmitted onto remote displays. The images produced reveal shifts in human perspective and make tangible parallels between digital content and the surrounding reality while exposing the multitude of realities and micro events that take place simultaneously within the network. He lives and works in Paris.

​

Մաքս Բլոտասը

​

Մաքս Բլոտասը արվեստագետ է։ Իր աշխատանքներում նա ուսումնասիրում է լանդշաֆտների և հաղորդակցման տեխնոլոգիաների փոխհարաբերությունները՝ ինքնապահպանվող թվային և կենսաբանական ցանցերի միջոցով: Նրա ինստալացիաները հիբրիդային էկոհամակարգեր են, որոնք օգտագործում են օրգանական կյանքի ձևերի հետ խառնված էլեկտրոնային սարքավորումներ: Մաքս Բլոտասը ստեղծում է համակարգչային կառավարվող մանրանկարչության հավաքածուներ կամ միջավայրեր, որոնք մշտապես վերահսկվում են հսկողության տեխնոլոգիայով և փոխանցվում հեռավոր էկրաններին: Ստեղծված պատկերները ցույց են տալիս փոփոխություններ մարդկային տեսանկյունից և շոշափելի զուգահեռներ են անցկացնում թվային բովանդակության և իրականության միջև՝ բացահայտելով առցանց տեղի ունեցող բազմաթիվ իրողություններ և միկրո իրադարձություններ: Նա ապրում և աշխատում է Փարիզում։

​

Giuliana Cunéaz

​

Giuliana Cunéaz is an artist. Giuliana Cunéaz utilizes various artistic media, from video installations to sculpture, from photography to painting, including screen painting. Since the early 1990s, she has embarked on an exploration where plastic research merges with video experimentation. In 2004, 3D became part of her investigation, incorporating elements from the world of science and nanoscience to create virtual landscapes that interact with natural data. In 2021, Cunéaz produced the 3D film "I Cercatori di Luce" (The Seekers of Light). Notable exhibitions she has participated in include Videoformes (France), the São Paulo Biennial, Tina B (Czechia), the Biennial of Contemporary Art of Seville (Spain), Project Daejeon (South Korea), The Light Art Mantua Biennale (Italy), Festival Internacional de la Imagen (Colombia), and the Teheran Annual Digital Art Exhibition (Iran). She lives and works in Milan, Italy.

​

Ջուլիանա Կունեզը

​

Ջուլիանա Կունեզը արվեստագետ է։ Նա օգտագործում է տարբեր գեղարվեստական ​​միջոցներ՝ վիդեո ինստալացիաներից մինչև քանդակագործություն, լուսանկարչությունից մինչև նկարչություն՝ ներառյալ էկրանի նկարչություն: 1990-ականների սկզբից նա ձեռնամուխ է եղել հետազոտություններին, որոնցում պլաստիկ հետազոտությունները միաձուլվում են տեսափորձերի հետ: 2004 թվականին 3D-ը դարձավ նրա հետազոտության մի մասը՝ բնական տվյալների հետ փոխազդող վիրտուալ լանդշաֆտներ ստեղծելու համար ներառելով գիտության և նանոգիտության տարրեր։ 2021 թվականին Կունեասը նկարահանել է I Cercatori di Luce (Լույս որոնողները) 3D ֆիլմը։ Նշանավոր ցուցահանդեսները, որոնց նա մասնակցել է, ներառում են Videoformes (Ֆրանսիա), Սան Պաուլոյի բիենալեն, Tina B (Չեխիա), Սևիլիայի Ժամանակակից արվեստի բիենալեն (Իսպանիա), Project Daejeon (Հարավային Կորեա), Mantua Light Art Biennale (Իտալիա), Internacional de la Imagen փառատոն (Կոլումբիա) և թվային արվեստի ամենամյա ցուցահանդես Թեհրանում (Իրան): Նա ապրում և աշխատում է Իտալիայի Միլան քաղաքում:

​

Alexandra Dementieva

​

Alexandra Dementieva is an artist. Alexandra Dementieva studied journalism in Moscow, USSR, and fine arts in Brussels, Belgium. Her principal interest as an artist is the use of social psychology, perception theory and behaviorism in media installations that combine dance, music, cinema and performance. She organizes LASER Talks Brussels and teaches at the Royal Academy of Fine Arts (Brussels, Belgium). Dementieva received the first prize for the best mono-channel video at VAD Festival (2005, Girona, Spain). She is a participant of numerous exhibitions in major international cultural institutions, including Rubin Museum (New York, USA), MACRO Museum (Rome, Italy), Centro de la Imagen Museum (Mexico City, Mexico), the Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Moscow Museum of Contemporary Art (Russia), and others. She lives and works in Brussels, Belgium.

​

Ալեքսանդրա Դեմենտիևան

​

Ալեքսանդրա Դեմենտիևան արվեստագետ է։ Նա լրագրություն է սովորել Մոսկվայում (ԽՍՀՄ) և կերպարվեստ՝ Բրյուսելում (Բելգիա)։ Նրա՝ որպես արվեստագետի հիմնական հետաքրքրությունը մեդիա ինստալացիաներում սոցիալական հոգեբանության, ընկալման տեսության և վարքագծային կիրառման մեջ է, որոնք համատեղում են պարը, երաժշտությունը, ֆիլմը և փերֆորմանսը: Նա կազմակերպում է LASER Talks Brussels-ը և դասավանդում Գեղարվեստի թագավորական ակադեմիայում (Բրյուսել, Բելգիա): Դեմենտիևան VAD փառատոնում (2005թ., Ժիրոնա, Իսպանիա) ստացել է առաջին մրցանակը՝ լավագույն մոնոալիք տեսահոլովակի համար։ Մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների միջազգային խոշոր մշակութային հաստատություններում, այդ թվում՝ Ռուբինի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), ՄԱԿՐՈ թանգարանում (Հռոմ, Իտալիա), Centro de la Imagen թանգարանում (Մեքսիկա, Մեքսիկա), Էրմիտաժ թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի ժամանակակից արվեստի թանգարան (Ռուսաստան) և այլն։ Նա ապրում և աշխատում է Բրյուսելում, Բելգիա:

​

Alexey Dymdymarchenko

 

Alexey Dymdymarchenko (1986–2020) was an artist known for his minimalist, amalgam-like objects that embraced sound, material, and process. His works have been shown in exhibitions and festivals, including Crip Ritual at Doris McCarthy Gallery, University of Toronto Scarborough (2022, Canada), and the CYFEST 12: ID Sound Program (2019, St. Petersburg, Russia). He is represented by the Perspektivy Art Studio and an independent group of activists and friends.

​

​Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն

​

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն (1986–2020) արվեստագետ է, որը հայտնի է իր մինիմալիստական, ամալգամանման առարկաներով, որոնք համատեղում են ձայնը, նյութը և գործընթացը։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են այլոց թվում՝ Դորիս ՄաքՔարթի պատկերասրահի Crip Ritual ցուցահանդեսում, Տորոնտոյի Սկարբորո համալսարանում (2022, Կանադա), CYFEST 12-ում, ID Sound Program -ում (2019, Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան): Նրան ներկայացնում են Perspectives արվեստի ստուդիան և ակտիվիստների ու ընկերների անկախ խումբը։

​

Maria Cristina Finucci

​

Maria Cristina Finucci is an Italian architect and artist. In 2013, at UNESCO in Paris, she founded the Garbage Patch State, an art action aimed at raising awareness to the issue of plastic in oceans. She has created numerous monumental installations in various venues around the world, including the UN building and the Roman Forum. In 2018, as Chief of State, she signed the U.N. Agenda 2030. She has received numerous awards, and her work has been exhibited in museums and public collections. In February 2019, Finucci was honored with the title of Grand Officer of the Merit Order of the Italian Republic. In 2022, the Finucci Foundation was established to promote art and sustainability. 

​

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչին

​

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչին իտալացի ճարտարապետ և արվեստագետ է։ 2013 թվականին Փարիզի ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում նա հիմնադրել է «Grbage Patch State»-ը, որը արվեստի մի աշխատանք է՝ բարձրացնելու օվկիանոսներում պլաստիկի խնդրի մասին իրազեկությունը: Նա ստեղծել է բազմաթիվ մոնումենտալ ինստալացիաներ աշխարհի տարբեր վայրերում, այդ թվում՝ ՄԱԿ-ի շենքում և Հռոմեական ֆորումում: 2018 թվականին, որպես պետության ղեկավար՝ նա ստորագրել է ՄԱԿ-ի 2030 թվականի օրակարգը։ Արժանացել է բազմաթիվ մրցանակների, իսկ նրա աշխատանքները ցուցադրվում են թանգարաններում և հանրային հավաքածուներում։ 2019 թվականի փետրվարին Ֆինուչիին շնորհվել է Իտալիայի Հանրապետության Արժանիքի շքանշանի մեծ սպայի կոչում։ 2022 թվականին ստեղծվել է Ֆինուչի հիմնադրամը՝ արվեստն ու կայուն զարգացումը խթանելու համար

​

Anna Frants

 

Anna Frants is an artist, curator in the field of media art. She graduated from the Vera Mukhina Higher School of Art and Design (Leningrad, USSR) and Pratt Institute (New York, USA). Founder of the nonprofit cultural foundation Cyland Foundation Inc. Cofounder of CYLAND MediaArtLab and CYFEST. Frants’ interactive installations have been showcased at Museum of Art and Design (New York, USA), Video Guerrilha Festival (Brazil), Manifesta 10 Biennale (2014, St. Petersburg, Russia), Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Chelsea Art Museum (New York, USA), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany), Hatcham Church Gallery, Goldsmiths, University of London (UK), Dartington Estate (UK), Ca’ Foscari Zattere Cultural Flow Zone (Venice, Italy), MAXXI Museum (Rome, Italy), National Arts Club (New York, USA) and at other major venues all over the world. The artist’s works are held in the collections of the Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Museum of Art and Design (New York, USA), Sergey Kuryokhin Center for Modern Art (St. Petersburg, Russia) and Kolodzei Art Foundation (New York, USA) as well as in numerous private collections. She lives and works in Miami, USA.

​

Աննա Ֆրանցը

​

Աննա Ֆրանցը արվեստագետ է և մեդիա արվեստի համադրող: Ավարտել է Վերա Մուխինայի արվեստի և դիզայնի բարձրագույն դպրոցը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ) և Պրատ ինստիտուտը (Նյու Յորք, ԱՄՆ)։ Cyland Foundation Inc. շահույթ չհետապնդող մշակութային հիմնադրամի հիմնադիրն է, CYLAND MediaArtLab-ի և CYFEST-ի համահիմնադիրը: Ֆրանցի ինտերակտիվ ինստալացիաները ներկայացվել են Արվեստի և դիզայնի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Video Guerrilha փառատոնում (Բրազիլիա), Manifesta 10 Biennale (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Էրմիտաժում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Kunstquartier Bethanien (Բեռլին, Գերմանիա), Hatcham Church պատկերասրահում, Goldsmiths, Լոնդոնի համալսարանում (Մեծ Բրիտանիա), Dartington Estate (Մեծ Բրիտանիա), Ca' Foscari Zattere մշակութային հոսքի գոտիում (Վենետիկ, Իտալիա), MAXXI թանգարանում (Հռոմ, Իտալիա), Ազգային արվեստի ակումբում (Նյու Յորք, ԱՄՆ) և ամբողջ աշխարհի այլ խոշոր վայրեր: Արվեստագետի աշխատանքները գտնվում են Ռուսական թանգարանի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Արվեստի և դիզայնի թանգարանի (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Սերգեյ Կուրյոխինի անվան ժամանակակից արվեստի կենտրոնի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Կոլոդզեյ արվեստի հիմնադրամի հավաքածուներում, (Նյու Յորք, ԱՄՆ) ինչպես նաև բազմաթիվ մասնավոր հավաքածուներում։ Նա ապրում և աշխատում է Մայամիում, ԱՄՆ։

​

Gray Cake

 

Gray Cake is an art duo, made up of Alexander Serechenko and Katya Pryanik. Katya graduated from the Rodchenko Art School of Photography and Multimedia. She works with experimental manual photo printing, video, photo, installation. Alexander is a programmer with a MEPhI InfoSec degree, as well as a musician and artist specializing in interactive environments and generative practices. Both have Masters degrees in Digital Art from the Far Eastern Federal University (Russia), winners and laureates of Pixel Fest (Yekaterinburg, Russia), Audi Born Digital Award (Moscow, Russia), Re:Store Digital Earth (Moscow, Russia), EOFA International Residence (Geneva, Switzerland). Their works are held in the collections of the Multimedia Art Museum (Moscow, Russia) and the Flux Foundation (Geneva, Switzerland). 

 

“When we united in a duo, combining completely different experience in working with materials and technologies, we realized that the ‘old’ mediums do not have artistic relevance, but have a powerful historical code that has already become part of the culture of perception, while the ‘new’ mediums require deep rethinking to become a modern tool and assistant to the artist, and not just pure technology. We practice combining traditional artistic techniques and new technologies. At these intersections, new meanings are formed that cannot exist otherwise. We call this phenomenon ‘cross-media’ and use it as the main technique in our work.” — Gray Cake

​

Gray Cake-ը Ալեքսանդր Սերեչենկոյի և Կատյա Պրյանիկի արվեստային զույգն է։ Կատյան ավարտել է Ռոդչենկո լուսանկարչության և մուլտիմեդիայի արվեստի դպրոցը։ Աշխատում է փորձարարական ձեռքով ֆոտոտպագրության, վիդեոյի, լուսանկարչության, ինստալացիայի բնագավառներում։ Ալեքսանդրը ծրագրավորող է՝ MEPhI տեղեկատվական անվտանգության աստիճանով, ինչպես նաև երաժիշտ և արվեստագետ, մասնագիտացած է ինտերակտիվ միջավայրերում և գեներատիվ պրակտիկաներում: Երկուսն էլ Հեռավոր Արևելքի Դաշնային Համալսարանի (Ռուսաստան) թվային արվեստի մագիստրոսի կոչում ունեն, Pixel Fest (Եկատերինբուրգ, Ռուսաստան), Audi Born Digital Award (Մոսկվա, Ռուսաստան), Re:Store Digital Earth (Մոսկվա, Ռուսաստան) հաղթողներ և դափնեկիրներ են, EOFA միջազգային նստավայր (Ժնև, Շվեյցարիա): Նրանց աշխատանքները գտնվում են Մուլտիմեդիա արվեստի թանգարանի (Մոսկվա, Ռուսաստան) և Flux հիմնադրամի (Ժնև, Շվեյցարիա) հավաքածուներում։

 

«Երբ մենք միավորվեցինք որպես զույգ՝ համատեղելով բոլորովին տարբեր փորձառությունները նյութերի և տեխնոլոգիաների հետ, մենք հասկացանք, որ «հին» միջավայրերը գեղարվեստական ​​նշանակություն չունեն, այլ ունեն հզոր պատմական ծածկագիր, որն արդեն դարձել է ընկալման մշակույթի մաս, մինչդեռ «նոր» մեդիաները խորը վերանայման կարիք ունեն՝ ժամանակակից գործիք և արվեստագետի օգնական դառնալու, այլ ոչ թե մնալու միայն մաքուր տեխնիկա: Մենք կիրառում ենք ավանդական գեղարվեստական ​​տեխնիկայի և նոր տեխնոլոգիաների համադրություններ: Այս խաչմերուկներում ձևավորվում են նոր իմաստներ, որոնք այլ կերպ չեն կարող լինել։ Մենք այս երևույթն անվանում ենք «միջմեդիա» և այն օգտագործում ենք որպես հիմնական գործիք մեր աշխատանքում»։ — Gray Cake

​

Elena Gubanova

​

Elena Gubanova is an artist and curator. She graduated from the Ilya Repin State Academic Institute of Painting, Sculpture and Architecture (Leningrad, USSR). Works in the fields of painting, sculpture, installations and video. As a curator, she is engaged in CYLAND MediaArtLab projects. Lecturer in the master’s program at the ITMO Art & Science University (St. Petersburg, Russia) and the “Young Artist’s School” at the Pro Arte Foundation (St. Petersburg, Russia) in 2020–2021. Recipient of the Sergey Kuryokhin Award (Russia) for “Best Work of Visual Art” (2012, together with Ivan Govorkov) and “Best Festival in the Field of Contemporary Art“ (2018). Her works have been exhibited at major Russian and foreign venues, including the Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Museum of Moscow (Russia), Tretyakov Gallery (Moscow, Russia), University Ca’ Foscari (Venice, Italy), Goldsmiths, University of London (UK), Chelsea Art Museum (New York, USA), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany) and National Arts Club (New York, USA). Participant of the Manifesta 10 parallel program (2014, St. Petersburg, Russia) and several exhibitions parallel to the Venice Biennale (since 2011, Venice, Italy); frequent participant and curator of CYFEST. Since 1990, she has worked in collaboration with Ivan Govorkov. She lives and works in St. Petersburg, Russia.

​

Ելենա Գուբանովա

​

Արվեստագետ է և կուրատոր։ Ծնվել է 1960 թվականին ԽՍՀՄ Ուլյանովսկ քաղաքում։ Ավարտել է Իլյա Ռեպինի անվան գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության պետական ակադեմիական ինստիտուտը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ): Աշխատում է գեղանկարչության, քանդակագործության, ինստալացիաների և վիդեո ոլորտներում։ Որպես կուրատոր՝ նա զբաղվում է CYLAND մեդիա արտ լաբի նախագծերով։ 2020-2021 թվականներին դասախոսել է ITMO Art & Science համալսարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Pro Arte հիմնադրամի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) Երիտասարդ նկարիչների դպրոցում: Ստացել է Սերգեյ Կուրյոխինի անվան մրցանակ (Ռուսաստան)՝ «Վիզուալ արվեստի լավագույն ստեղծագործություն» (2012 թ. Իվան Գովորկովի հետ), ինչպես նաև «Ժամանակակից արվեստի բնագավառում լավագույն փառատոն» (2018) անվանակարգերում։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են ռուսական և արտասահմանյան խոշոր թանգարաններում և կենտրոններում՝ այդ թվում Էրմիտաժի թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի թանգարանում (Ռուսաստան), Տրետյակովյան պատկերասրահում (Մոսկվա, Ռուսաստան), Ca’ Foscari Համալսարանում (Վենետիկ, Իտալիա), Goldsmiths-ում (Լոնդոնի համալսարան, Մեծ Բրիտանիա), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Kunstquartier Bethanien-ում (Բեռլին, Գերմանիա) և Ազգային արվեստի ակումբում (Նյու Յորք, ԱՄՆ): Մասնակցել է Manifesta 10-ի զուգահեռ ծրագրին (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), ինչպես նաև Վենետիկի բիենալեին զուգահեռ մի քանի ցուցահանդեսների (2011 թվականից, Վենետիկ, Իտալիա), CYFEST-ի հաճախակի մասնակիցն ու կուրատորն է: 1990 թվականից աշխատում է Իվան Գովորկովի հետ։ Ապրում և աշխատում է Ռուսաստանի Սանկտ Պետերբուրգ քաղաքում: 

​

Ivan Govorkov

​

Ivan Govorkov is an artist. He graduated from the Ilya Repin State Academic Institute of Painting, Sculpture and Architecture (Leningrad, USSR). He is engaged in philosophy, psychology, painting, drawing, sculpture and installations; he works at the junction of traditional art and cutting-edge technologies. Professor of drawing at the Ilya Repin Institute (St. Petersburg, Russia). Recipient of the Sergey Kuryokhin Award (2012, Russia) for “Best Work of Visual Art” (together with Elena Gubanova). His works have been exhibited at major Russian and foreign venues, including the Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Museum of Moscow (Russia), University Ca’ Foscari (Venice, Italy), Chelsea Art Museum (New York, USA), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany) and Sky Gallery 2 (Tokyo, Japan). Participant of the Manifesta 10 parallel program (2014, St. Petersburg, Russia) and several exhibitions parallel to the Venice Biennale (since 2011, Venice, Italy); frequent participant of CYFEST. Since 1990, he has worked in collaboration with Elena Gubanova. He lives and works in St. Petersburg, Russia.

​

Իվան Գովորկով

​

Արվեստագետ է: Ծնվել է 1949 թվականին ԽՍՀՄ Լենինգրադ քաղաքում։ Ավարտել է Իլյա Ռեպինի անվան գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության պետական ակադեմիական ինստիտուտը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ): Զբաղվում է փիլիսոփայությամբ, հոգեբանությամբ, նկարչությամբ, գծանկարչությամբ, քանդակագործությամբ և ինստալացիաներով։ Նա աշխատում է ավանդական արվեստի և նորագույն տեխնոլոգիաների հանգույցում: Իլյա Ռեպինի անվան ինստիտուտի գծանկարչության պրոֆեսոր է (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան)։ Սերգեյ Կուրյոխինի անվան մրցանակի դափնեկիր է (2012, Ռուսաստան) «Վիզուալ արվեստի լավագույն ստեղծագործության համար» (Ելենա Գուբանովայի հետ միասին): Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են ռուսական և արտասահմանյան խոշոր թանգարաններում և կենտրոններում՝ այդ թվում Էրմիտաժում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի թանգարանում (Ռուսաստան), Կա Ֆոսկարի համալսարանում (Վենետիկ, Իտալիա), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Kunstquartier Bethanien- ում (Բեռլին, Գերմանիա) և Sky Gallery 2-ում (Տոկիո, Ճապոնիա)։ Manifesta 10-ի զուգահեռ ծրագրի (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Վենետիկի բիենալեին զուգահեռ մի քանի ցուցահանդեսների (2011 թվականից, Վենետիկ, Իտալիա), ինչպես նաև CYFEST-ի հաճախակի մասնակից է: 1990 թվականից աշխատել է Ելենա Գուբանովայի հետ: Ապրում և աշխատում է Ռուսաստանի Սանկտ Պետերբուրգ քաղաքում:

​

Lena Herzog

​

Lena Herzog was born and raised in Russia’s Urals. She studied languages and literature at St. Petersburg University, before emigrating to the United States in 1990 where she studied philosophy and history of science. She began working in various media in 1997. She authored seven art monographs and her work has been widely exhibited and reviewed. The work of the multidisciplinary conceptual artist Lena Herzog is centered around themes of ritual and gesture, loss and dislocation. In order to convey them, she has explored the intersection of art and science both as a subject and as a process, by utilizing early photographic, contemporary and alternative experimental techniques in her printing work, as well as cutting-edge sound, immersive installation and virtual reality technologies for other projects.

​

Լենա Հերցոգը

​

Լենա Հերցոգը ծնվել և մեծացել է Ռուսաստանի Ուրալում: Նա լեզուներ և գրականություն է սովորել Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանում, այնուհետև 1990 թվականին արտագաղթել է ԱՄՆ, որտեղ սովորել է փիլիսոփայություն և գիտության պատմություն: 1997-ից սկսել է աշխատել տարբեր լրատվամիջոցներում: Նա արվեստի յոթ մենագրությունների հեղինակ է, իսկ նրա աշխատանքները լայնորեն ցուցադրվել և գրախոսվել են: Միջգիտակարգային կոնցեպտուալ արվեստագետ Լենա Հերցոգի աշխատանքը կենտրոնանում է ծեսի և ժեստերի, կորստի և տեղահանման թեմաների շուրջ: Դրանք փոխանցելու համար նա ուսումնասիրել է արվեստի և գիտության՝ որպես առարկայի և գործընթացի խաչմերուկը, օգտագործելով վաղ լուսանկարչական, ժամանակակից և այլընտրանքային փորձարարական տեխնիկա իր տպագիր աշխատանքում, ինչպես նաև նորագույն ձայն, ընկղմող ինստալացիա և վիրտուալ իրականության տեխնոլոգիաներ այլ նախագծերի համար:

 

William Latham

William Latham is a computer artist. William studied at Oxford University and at the Royal College of Art in London. He is well known for his pioneering Organic Computer Art project based on his work on the IBM with mathematician Stephen Todd. He has also worked in rave music and computer games development with Universal, Sony SCEE and Warner Bros. Since 2007, he has been Professor in Computer Art and Games Development at Goldsmiths, University of London. Since 2015 he has worked extensively on developing Mutator VR and Mutator artworks that have been shown worldwide including The Pompidou Centre, Paris (France), Shanghai (China), Venice (Italy) and Linz (Austria). He lives and works in London and Brighton, UK.

​

​Ուիլյամ Լաթամը

​

Ուիլյամ Լաթամը համակարգչային արվեստագետ է: Ծնվել է 1961 թվականին Մեծ Բրիտանիայում։ Ուիլյամը սովորել է Օքսֆորդի համալսարանում և Լոնդոնի Արվեստի թագավորական քոլեջում։ Նա հայտնի է մաթեմատիկոս Սթիվեն Թոդի հետ իրականացված Օրգանական համակարգչային արվեստի իր նախագծով, որը հիմնված էր IBM-ի ոլորտում նրա աշխատանքի վրա: Նա նաև աշխատել է ռեյվ երաժշտության և համակարգչային խաղերի մշակման ոլորտում Universal-ի, Sony SCEE-ի և Warner Bros.-ի հետ։ 2007 թվականից Լաթամը Գոլսմիթի Լոնդոնի համալսարանի համակարգչային արվեստի և խաղերի մշակման պրոֆեսոր է: 2015 թվականից նա լայնորեն աշխատել է Mutator VR-ի մշակման վրա, որը ցուցադրվել է ամբողջ աշխարհում՝ ներառյալ Փարիզում (Ֆրանսիա), Շանհայում (Չինաստան), Վենետիկում (Իտալիա) և Լինցում (Ավստրիա): Ապրում և աշխատում է Լոնդոնում (Մեծ Բրիտանիա):

 

Ellen K. Levy

​

Ellen K. Levy is an artist and writer. Her research focuses on complex systems and is informed by collaboration with scientists. She earned her doctorate in 2012 from the University of Plymouth, UK. Levy’s solo exhibitions include the New York and National Academy of Sciences, USA. Levy received an art commission for NASA, was granted an AICA Award, and was a Distinguished Visiting Fellow (Skidmore College, USA). She has exhibited and published widely in the US and internationally. She lives and works in New York, USA.

​

Էլեն Կ. Լևին

​

Էլեն Կ. Լևին, բ.գ.թ., մուլտիմեդիա արվեստագետ է և գրող, ով 1980-ականների կեսերից ուսումնասիրել է բարդ համակարգերը: Էլեն Կ. Լևին, որ College Art Association - նախկին նախագահն է, ցուցադրում է դրանք ցուցահանդեսների, կրթական ծրագրերի և հրապարակումների միջոցով: Նա լայնորեն ցուցադրվել է ԱՄՆ-ում և արտերկրում: Նրա ինստալյացիաներն ուսումնասիրում են տեխնոլոգիայի անցանկալի հետևանքները՝ նկարների օրինակով, այդ թվում ներառյալ ՆԱՍԱ-ից (որից նա պատվեր է ստացել), և ԱՄՆ արտոնագրային գրասենյակի տվյալների բազայից: Վերջինիս մեջ կարելի է գտնել այնպիսի գյուտեր, ինչպիսիք են միջուկային շղթայական ռեակցիան և դրա հետևանքով թունավոր ռադիոակտիվ արտանետումների կանխարգելման վիթխարի լուծումներ: Լևին և Տերրանովան համատեղ խմբագրել են D'Arcy Wentworth Thompson-ի Generative Influences in Art, Design and Architecture (2021, Bloomsbury), իսկ այժմ նա համատեղ խմբագրում է արվեստի և գիտության գրքերի շարքը՝ Routledge, Taylor & Francis-ի համար:

​

Nataliya Lyakh

​

Nataliya Lyakh is a multimedia artist. Passionate about painting, sculpture and photography from early childhood, she graduated with a Ph.D. in neuro-linguistics, focusing on brain-asymmetry and speech processing. Her scientific career did not hinder her artistic development — she continues to experiment with photography and video art. Since 2000, Natalia Lyakh has devoted her full-time attention to photography, video art, short films and video installations, working in Paris, Stockholm, Istanbul, Milano, Rome, New York and London, participating in different art shows and festivals. Her work can be found in private and public collections, including the State Russian Museum. Influenced by her former scientific research, she invites viewers to discover the magic dimensions, abstractions, hidden in the simplest objects that surround us, as seen through the lens of a microscope, the prism of binoculars, a periscope or a kaleidoscope. Her creations with plexiglas, aluminium, video or video installation are invitations to discover our daily life objects or situations with aesthetic, innovative and perplexing treatment. She lives and works in Paris, France.

​

Նատալյա Լյախը

​

Նատալյա Լյախը բազմամիջնոց արվեստագետ է: Վաղ մանկությունից տարված լինելով նկարչությամբ, քանդակագործությամբ և լուսանկարչությամբ՝ նա բ.գ.թ. է նեյրո-լեզվաբանության մեջ՝ կենտրոնանալով ուղեղի ասիմետրիայի և խոսքի մշակման վրա։ Նրա գիտական ճանապարհը չի խանգարել նրա գեղարվեստական զարգացմանը: նա զբաղվում է լուսանկարչությամբ և վիդեոարտով: 2000 թվականից ի վեր Նատալյա Լյախը իր ամբողջ ուշադրությունը նվիրել է լուսանկարչությանը, վիդեո արտին, կարճամետրաժ ֆիլմերին և վիդեո ինստալացիաներին՝ աշխատելով Փարիզում, Ստոկհոլմում, Ստամբուլում, Միլանում, Հռոմում, Նյու Յորքում և Լոնդոնում և մասնակցելով տարբեր արվեստի շոուների ու փառատոնների։ Նրա աշխատանքները կարելի է գտնել մասնավոր և հանրային հավաքածուներում, այդ թվում՝ Պետական Ռուսական թանգարանում: Ազդվելով իր նախկին գիտական հետազոտություններից՝ նա իր դիտողներին հրավիրում է բացահայտելու կախարդական չափերը, աբստրակցիաները, որոնք թաքնված են մեզ շրջապատող ամենապարզ առարկաներում, ինչպես դրանք երևում են մանրադիտակի ոսպնյակի, հեռադիտակի պրիզմայի, պերիսկոպի կամ կալեիդոսկոպի միջոցով: Պլեքսիգլասի, ալյումինի, տեսահոլովակի կամ վիդեո ինստալացիայի միջոցներով ստեղծված նրա աշխատանքները հրավեր են՝ բացահայտելու մեր առօրյա կյանքի առարկաները կամ իրավիճակները էսթետիկ, նորարարական և շփոթեցնող վերաբերմունքով: Նա ապրում և աշխատում է Փարիզում, Ֆրանսիա:

​

Tigran Martirosyan

​

Tigran Martirosyan, theatre critic, publicist. In 2007 graduated from the theatre studies department of YSITC. He was a member of the jury and expert commission of national and international theatre festivals and film festivals. He worked as a journalist and theater reporter. He is the author of more than a hundred academic papers. His professional interests include art psychology and mime. In 2020 he coordinated the grant project of the theatre platform "Theatrical Points / Tateraketer", implemented by RA MօESCS and Theater Workers' Union of Armenia. Since the same year he has been working as a coordinator-editor of theatricalpoints.com.

​

​Տիգրան Մարտիրոսյան

​

Տիգրան Մարտիրոսյան — թատերագետ, հրապարակախոս է: 2007 թվականին ավարտել է ԵԹԿՊԻ թատերագիտական կուրսը: Եղել է հանրապետական ու միջազգային թատերական և կինոփառատոնների մասնագիտական հանձնախմբի և ժյուրիի անդամ: Զեկույցներով ու բանախոսություններով մասնակցել է հանրապետական, միջազգային գիտաժողովների և ֆորումների: 2016թ. Լեոնիդ Ենգիբարյանի անվան մնջախաղի միջազգային փառատոնում համակարգել ու նախագահել է ‹‹Պլաստիկ արվեստների զարգացման միտումները, պատճառներն ու հետևանքները›› խորագրով միջազգային կոնֆերանսը: 2020 թվականին իր նախագծային առաջարկով ՀԹԳՄ-ն հիմնել է ‹‹Թատերակետեր›› թատերագիտական կայքը, որի խմբագիրն է առայսօր: Մոտ հարյուր լրագրողական նյութերից բացի հեղինակ է նույնքան թատերագիտական հոդվածների: Նեղ մասնագիտական հետաքրքություններն են արվեստի ընկալման և ստեղծագործական հոգեբանություններն ու մնջախաղը։

​

Tuula Närhinen

 

Tuula Närhinen is an artist and researcher in visual arts. Tuula Närhinen holds an MFA from the Finnish Academy of Fine Arts and an MSc in Architecture from the Helsinki University of Technology. In 2016 she gained a Doctorate in Fine Arts from the Helsinki University of the Arts. Re-adapting methods and instruments derived from natural sciences, Närhinen facilitates visual renderings of natural phenomena. Alongside tracings and recordings, her installations showcase the processes of inscription and the DIY instruments implicated. Her works are represented in the collections of the Kiasma Museum of Contemporary Art and the Helsinki Art Museum. She lives and works in Helsinki, Finland.

​

Թուուլա Ներհինեն

​

Թուուլա Ներհինեն արվեստագետ է և տեսողական արվեստի հետազոտող: Նա ավարտել է Ֆինլանդիայի Գեղարվեստի ակադեմիան և ճարտարապետության մագիստրոսի կոչում ունի Հելսինկիի տեխնոլոգիական համալսարանից: 2016 թվականին Հելսինկիի Արվեստի Համալսարանի Գեղարվեստի դոկտորի կոչում է ստացել։ Վերաադապտացնելով բնական գիտություններից բխող մեթոդներն ու գործիքները՝ Ներհինեն հեշտացնում է բնական երևույթների տեսողական արտացոլումը: Հետագծումների և ձայնագրությունների հետ մեկտեղ՝ նրա ինստալացիաները ցուցադրում են մակագրության գործընթացները և ներգրավված DIY գործիքները: Նրա աշխատանքները ներկայացված են Կիասմայի ժամանակակից արվեստի թանգարանի և Հելսինկիի արվեստի թանգարանների հավաքածուներում։ Նա ապրում և աշխատում է Հելսինկիում, Ֆինլանդիա:

​

Nao Nishihara

​

Nao Nishihara is an artist and active practitioner of sound activities, sound art, performance, recording, and instrument production. An object or human body inevitably produce sound. Nao explores these sounds and attempts to show them through their activities, by using self-built machines and his own body.

​

​Նաո Նիշիհարան

​

Նաո Նիշիհարան ձայնի, սաունդ արտի, փերֆորմանսի, ձայնագրման և գործիքների արտադրության արվեստագետ է և ակտիվ պրակտիկանտ: Առարկան կամ մարդու մարմինը անխուսափելիորեն ձայն է արտադրում: Նաոն ուսումնասիրում է այս ձայները և փորձում է ցույց տալ դրանք իրենց գործողությունների միջոցով՝ օգտագործելով ժամանակավոր մեքենաներ և իր սեփական մարմինը:

 

Patricia Olynyk

​

Patricia Olynyk is a multimedia artist, scholar and educator. Patricia Olynyk’s work investigates science and technology-related themes and the ways in which social systems and institutional structures shape our understanding of the world. Olynyk is the Florence and Frank Bush Professor of Art at Washington University in St. Louis, Co-chair of Leonardo/ISAST’s LASER Talks program in New York, and Medicine + Media Arts Fellow at UCLA’s Art | Sci Center. Her work has been exhibited internationally at Palazzo Michiel, Venice; the Saitama Modern Art Museum, Japan; the Los Angeles International Biennial; The Brooklyn Museum; and the National Academy of Sciences in D.C. Olynyk’s writing has been featured in Public Journal, the Routledge Companion to Biology in Art and Architecture, Leonardo Journal, and Bio/Matter/Techno Synthetics (Actar Press). She lives and works in the USA.

​

​Պատրիսիա Օլինիկը

​

Պատրիսիա Օլինիկը մուլտիմեդիա արվեստագետ է, գիտնական և մանկավարժ: Պատրիսիա Օլինիկի աշխատանքն ուսումնասիրում է գիտության և տեխնոլոգիայի հետ կապված թեմաները և այն ուղիները, որոնցով սոցիալական համակարգերը և ինստիտուցիոնալ կառույցները ձևավորում են աշխարհի մասին մեր պատկերացումները: Օլինիկը Սենթ Լուիսի Վաշինգտոնի համալսարանի Ֆլորենցիայի և Ֆրենկ Բուշի արվեստի պրոֆեսորն է, Նյու Յորքում Leonardo/ISAST's LASER Talks ծրագրի համանախագահը և UCLA's Art-ի Բժշկություն + Մեդիա Արվեստների մասնակից: Նրա աշխատանքները միջազգայնորեն ցուցադրվել են Վենետիկի Palazzo Michiel-ում, Սաիտամա ժամանակակից արվեստի թանգարանում (Ճապոնիա), Լոս Անջելեսի միջազգային բիենալեում, Բրուքլինի թանգարանում և Գիտությունների ազգային ակադեմիայում: Օլինիկի ստեղծագործությունները ներկայացվել են Public Journal-ում, Routledge Companion to Biology in Art and Architecture-ում, Leonardo Journal-ում և Bio/Matter/Techno Synthetics-ում (Actar Press): Նա ապրում և աշխատում է ԱՄՆ-ում։

 

Adam Hogan

​

Adam Hogan is a media artist, cinematographer, composer, researcher, and advocate for film and media preservation. His work engages experimental approaches to moving image and sound by using the mediums themselves through production and development to explore how media technologies shape our perception and relationships to spaces and histories. His work and collaborations have been featured in numerous national and international festivals, exhibitions and collections including: Ars Electronica, International Symposium on Electronic Art, CYFEST-13, Smithsonian Institution, Berlinale, Athens Digital Arts Festival, and more. Hogan holds a Ph.D. in Digital Arts and Experimental Media from the University of Washington, Seattle, USA.

​

Ադամ Հոգանը

​

Ադամ Հոգանը մեդիա արվեստագետ է, կինո օպերատոր, կոմպոզիտոր, հետազոտող, կինոյի և մեդիայի պահպանման ջատագով: Նրա աշխատանքն ընդգրկում է շարժվող պատկերի և ձայնի փորձարարական մոտեցումներ՝ օգտագործելով իրենց միջոցները արտադրության և զարգացման միջոցով՝ բացահայտելու, թե ինչպես են մեդիա տեխնոլոգիաները ձևավորում մեր ընկալումն ու հարաբերությունները տարածությունների և պատմության հետ: Նրա աշխատանքները և համագործակցությունները ցուցադրվել են բազմաթիվ ազգային և միջազգային փառատոներում, ցուցահանդեսներում և հավաքածուներում, այդ թվում՝ Ars Electronica, Էլեկտրոնային արվեստի միջազգային սիմպոզիում, CYFEST-13, Սմիթսոնիան ինստիտուտ, Բեռլինալե, Աթենքի թվային արվեստի փառատոն և այլն: Հոգանն ունի Ph.D. Թվային արվեստ և փորձարարական մեդիա թեմայով՝ Վաշինգտոնի համալսարանից, Սիեթլ, ԱՄՆ:

​

Fabrizio Plessi

 

Fabrizio Plessi is a pioneer of Italian video art, and was the first to use a television monitor like  real material. His first video installation goes back to 1974; it ran a relentless water and digital fire flow.  Plessi has participated in numerous Venice Biennales since 1970, and film festivals. His work in international dance has helped cultivate his artistic practice that creates innovative and anticipative art experimentations. At the international level, he took part in Documenta and anthological exhibitions in different museums around the world: Guggenheim in New York and Bilbao, Scuderie del Quirinale in Rome, Martin-Gropius-Bau in Berlin, MoCA in San Diego, Ludwig Museum in Koln. Fabrizio Plessi was one of the founders of the Kunsthochschule für Medien in Cologne, he was also Professor of Humanization of Technologies and Electronic Sceneographies from 1990 to 2000.

​

Ֆաբրիցիո Պլեսին

​

Ֆաբրիցիո Պլեսին իտալական վիդեո արվեստի առաջամարտիկն է: Նա առաջինն է օգտագործել հեռուստատեսային մոնիտորը որպես իրական աշխատանքային նյութ։ Նրա առաջին վիդեո ինստալացիան թվագրվում է 1974 թվականին: Այն ներկայացնում էր ջրի ու թվային կրակի անքակտելի հոսք: Պլեսսին 1970 թվականից մասնակցել է բազմաթիվ Վենետիկի բիենալեների և կինոփառատոների։ Նրա փորձառությունը պարարվեստի բնագավառում օգնել է զարգացնել նրա գեղարվեստական ​​պրակտիկան, որը ստեղծում է նորարարական և հեռանկարային գեղարվեստական ​​մոտեցումները: Մասնակցել է Documenta-ի և անթոլոգիայի ցուցահանդեսներին աշխարհի տարբեր թանգարաններում՝ Գուգենհայմ Նյու Յորքում և Բիլբաոյում, Scuderie del Quirinale Հռոմում, Martin-Gropius-Bau-ն Բեռլինում, MoCA-ն Սան Դիեգոյում, Քյոլնի Ludwig թանգարանում: Ֆաբրիցիո Պլեսին Քյոլնում Kunsthochschule für Medien-ի հիմնադիրներից էր և տեխնոլոգիաների հումանիզացիայի և էլեկտրոնային սցենոգրաֆիայի պրոֆեսոր 1990-2000 թվականներին:

​

Katya Pryanik

 

Katya Pryanik is an artist. Katya Pryanik focuses on experimental manual printing techniques and unconventional image creation. She uses different materials and tools, combining old media and new technologies. She is trying to create an environment, which can be unpredictable, eccentric, extraordinary, exciting; to not get stuck in one medium of expression, and to seek bold and unexpected solutions. She works as a solo artist and also collaborated with Alexander Serechenko. Pryanik’s works are in the collections of MAMM (Russia), Mytishchi Art Gallery (Russia) and in private collections. She has participated in many group and international exhibitions since 2009. She is the winner "RISE" in the direction of "Contemporary Art", and a member of the Creative Union of Artists in the section "Newest Trends". 

​

​Կատյա Պրյանիկը

​

Կատյա Պրյանիկը արվետագետ է։ Նա կենտրոնանում է փորձարարական, ձեռքով տպագրության տեխնիկայի և անհատական ​​պատկերների ստեղծման վրա: Նա օգտագործում է տարբեր նյութեր և գործիքներ՝ համատեղելով հին մեդիան և նոր տեխնոլոգիաները։ Նա փորձում է ստեղծել այնպիսի միջավայր, որը կարող է լինել անկանխատեսելի, էքսցենտրիկ, արտասովոր, հուզիչ՝ չկենտրոնանալով մեկ արտահայտչամիջոցի վրա, այլ փնտրելով համարձակ և անսպասելի լուծումներ: Նա աշխատում է միայնակ, ինչպես նաև համագործակցում է Ալեքսանդր Սերեչենկոյի հետ։ Պրյանիկի աշխատանքները գտնվում են MAMM-ի (Ռուսաստան), Mytishchi Art Gallery-ի (Ռուսաստան) հավաքածուներում և մասնավոր հավաքածուներում: 2009 թվականից մասնակցել է բազմաթիվ խմբակային և միջազգային ցուցահանդեսների։ «Ժամանակակից արվեստ» ուղղությամբ RISE մրցանակի դափնեկիր է, Նկարիչների ստեղծագործական միության անդամ «Նորագույն միտումներ» բաժնում։

 

Samvel Saghatelian (Sam Saga)

​

Samvel Saghatelian (Sam Saga) graduated from the Yerevan Institute of Architecture in 1980. Saghatelian started his artistic practice in the 1990s, after the collapse of the USSR. In the past two decades his artistic explorations have been expressed through a multiplicity of styles, mediums and content. Some of his early works have been inspired by the tension between the pursuit of an Armenian identity in its post-independence existence and the simultaneous attempt to challenge its heritage. In 2001, Saghatelian was one of the artists representing the Armenian pavilion in the 49th Venice Biennale, in Italy. In 2002, he was awarded a Fellowship for ArtsLink/Vermont Studio Center in Vermont, USA. After moving in USA, he appeared in various galleries (Coagula Curatorial, La Luz de Jesus gallery, Aqua Art Miami 2009, Bruce Lurie Gallery, Bleicher Gallery, LA Art show, Garboushian gallery, Centro Arti Visive “Pescheria” in Italy and etc.). Together with his wife founded the Black Maria Gallery, where he was also curator. While living in the United States, he actively participated in the Armenian art culture, holding solo exhibitions, and participating in group shows.

In 2014, he held the exhibition “Borderline Reality” in Armavir Penitentiary Institution. It was marked Human Rights day and supported by OSCE office in Yerevan. Since 2015, he has been living and working in Armenia.

​

Սամվել Սաղաթելյանը (Սեմ Սագա)

​

Սամվել Սաղաթելյանը (Սեմ Սագա) 1980 թվականին ավարտել է Երևանի ճարտարապետական ​​ինստիտուտը։ Սաղաթելյանն իր գեղարվեստական ​​գործունեությունը սկսել է 1990-ականներին՝ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո։ Վերջին երկու տասնամյակների ընթացքում նրա գեղարվեստական ​​որոնումներն արտահայտվել են տարբեր ոճերով, մեդիաներով և բովանդակությամբ: Նրա վաղ շրջանի որոշ գործեր ոգեշնչված էին հետանկախության ժամանակաշրջանում հայկական ինքնության ձգտման և դրա ժառանգությունը վիճարկելու միաժամանակյա փորձերի միջև առկա լարվածությունից: 2001 թվականին Սաղաթելյանն Իտալիայի Վենետիկի 49-րդ բիենալեի հայկական տաղավարը ներկայացնող արվեստագետներից էր։ 2002 թվականին նա ստացել է ԱՄՆ Վերմոնտ քաղաքի ArtsLink/Vermont Studio կենտրոնի կրթաթոշակ։ ԱՄՆ տեղափոխվելուց հետո նա ներկայացվել է տարբեր պատկերասրահներում (Coagula Curatorial, La Luz de Jesus Gallery, Aqua Art Miami 2009, Bruce Lurie Gallery, Bleicher Gallery, LA Art show, Garboushian Gallery, Centro Arti Visive «Pescheria» Իտալիայում, և այլն): Կնոջ հետ նա հիմնել է Բլեք Մարիա պատկերասրահը, որտեղ նաև հանդես է գալիս որպես կուրատոր։ ԱՄՆ-ում ապրելու ընթացքում նա ակտիվորեն մասնակցել է հայկական գեղարվեստական ​​մշակույթին՝ անցկացնելով անհատական ​​ցուցահանդեսներ և մասնակցելով խմբակային ցուցահանդեսների։ 2014 թվականին Արմավիր քրեակատարողական հիմնարկում անցկացրել է Սահմանային իրականություն ցուցահանդեսը։ Միջոցառումը նվիրված էր Մարդու իրավունքների օրվան և անցկացվում թր ԵԱՀԿ երևանյան գրասենյակի աջակցությամբ: 2015 թվականից նա ապրում և աշխատում է Հայաստանում։ /samsaga.com/

 

Danielle Siembieda

​

Danielle Siembieda is a systems artist practicing at the intersection of community, emerging technology, and the environment. Her work has been exhibited and presented at festivals worldwide. Danielle Siembieda holds an MFA in Digital Media Art at San Jose State University at the CADRE Laboratory for New Media, focusing on green technology and sustainable materials. Outside her artistic career, she is helping grow the creative economy and cultural engagement in Silicon Valley with the City of San Jose.

​

​Դանիելե Սիեմբիդան

​

Դանիելե Սիեմբիդան համակարգերի արվեստագետ է, որն աշխատում է համայնքի, նոր տեխնոլոգիաների և շրջակա միջավայրի խաչմերուկում: Նրա աշխատանքները ցուցադրվել և ներկայացվել են աշխարհի տարբեր փառատոններում: Դանիելե Սիեմբիդան ստացել է արվեստի մագիստրոսի կոչում թվային մեդիա արվեստի ոլորտում Սան Խոսեի պետական ​​համալսարանից CADRE New Media Lab-ում՝ կենտրոնանալով կանաչ տեխնոլոգիաների և կայուն նյութերի վրա: Բացի իր ստեղծագործական կարիերայից, նա օգնում է զարգացնել ստեղծագործական տնտեսությունը և մշակութային գործունեությունը Սիլիկոնյան հովտում Սան Խոսե քաղաքի հետ միասին:

​

Where Dogs Run

 

The Where Dogs Run group was created in Ekaterinburg (Russia) in 2000. Group members: Natalia Grekhova, Alexey Korzukhin, Olga Inozemtseva. Their artistic practice lies primarily in a field of technological art and uses a wide range of multimedia: video, robotics, hybrid installations, performance and DIY. The group combines innovative visual techniques with scientific research instruments and low tech aesthetics. Most projects by Where Dogs Run deal with serious scientific problems: the problem of three-body system, machine learning, natural language processing, virtual modeling, olfactory pollution, chemical communication.

​

Where Do Dogs Run խումբը ստեղծվել է Եկատերինբուրգում (Ռուսաստան) 2000 թվականին։ Խմբի անդամներն են Նատալյա Գրեխովա, Ալեքսեյ Կորզուխինը, Օլգա Ինոզեմցևան։ Նրանց գեղարվեստական ​​պրակտիկան հիմնականում տեխնոլոգիական արվեստի ոլորտում է և օգտագործում է մուլտիմեդիաների լայն տեսականի՝ վիդեո, ռոբոտաշինություն, հիբրիդային ինստալացիաներ, փերֆորմանս և DIY: Խումբը համատեղում է նորարարական տեսողական տեխնիկան գիտական ​​հետազոտական ​​գործիքների և ցածր տեխնոլոգիական գեղագիտության հետ: Where Dogs Runի նախագծերի մեծ մասը նվիրված է լուրջ գիտական ​​խնդիրներին: