Культурный центр HayArt
ՀայԱրտ մշակութային կենտրոն

Баби Авелино и Рональд Дагоннье

Почти человек, иллюзия понимания 

Иммерсивная инсталляция, 2023

 

Arduino Firmata, MadMapper; роборука с 6 сервомоторами, 2 вебкамеры, проектор, светодиод, компьютер, круглый деревянный подиум

 

«Почти человек, иллюзия понимания» — интерактивная инсталляция, исследующая сложность человеческих отношений глазами робота-руки. Этот проект первая совместная работа двух художников, использующих в качестве исходного материала фотографии и видео, запечатлевшие их романтические отношения. Через пять лет после знакомства они раскапывают совместные воспоминания. 

 

Робот-рука оснащен камерой, которая снимает фотографии, разложенные на полу. Затем эти изображения проецируются на стену перед ним, создавая визуальный монтаж взаимоотношений между художниками. Робот хаотично перемещается по комнате, создавая впечатление отчаянной попытки понять человеческие эмоции и мотивации, лежащие в основе отношений.

 

На проецируемых изображениях показываются интимные и иногда конфликтные моменты отношений художников, от нежности до разочарования, радости и грусти. Зрителям предлагается встать рядом с роботом, чтобы увидеть эти изображения с его точки зрения и таким образом погрузиться в инсталляцию.

 

Эта работа ставит вопрос о природе человеческого понимания и возможности его перевода на язык роботов. С помощью этого иммерсивного опыта художники предпринимают попытку  бросить вызов нашей способности понимать сложные взаимоотношения между людьми, приглашая нас разделить их собственный опыт любви и разочарования, повторенный спустя пять лет после их встречи.

 

Բաբի Ավելինո և Ռոնալդ Դագոնիեր

«Գրեթե մարդկային, ըմբռնման պատրանքը»

Ընկղմող ինստալացիա, 2023 թ.

 

Arduino Firmata, MadMapper, ռոբոտային թև 6 servo շարժիչով, 2 վեբ-տեսախցիկ, պրոյեկտոր, LED, համակարգիչ, կլոր փայտե ցոկոլ

 

«Գրեթե մարդ, ըմբռնման պատրանքը» -ը արվեստի ինտերակտիվ ինստալացիա է, որն ուսումնասիրում է մարդկային հարաբերությունների բարդությունը՝ ռոբոտ ձեռքի աչքերով: Այս նախագծի վրա երկու արվեստագետներն առաջին անգամ են աշխատել միասին՝ որպես հում նյութ օգտագործելով իրենց ռոմանտիկ հարաբերությունների լուսանկարներն ու տեսանյութերը։ Նրանք պեղել են իրենց հիշողությունները հանդիպելուց հինգ տարի անց: 

 

Ռոբոտ ձեռքը հագեցած է տեսախցիկով, որը նկարում է հատակին դասավորված լուսանկարները: Այնուհետև այս պատկերները նախագծվում են պատի վրա՝ ստեղծելով արվեստագետների հարաբերությունների տեսողական մոնտաժ: Ռոբոտն անկանոն շրջում է սենյակում ՝ ներկայացնելով հարաբերությունների հիմքում ընկած մարդկային հույզերն ու շարժառիթները հասկանալու հուսահատ փորձ:

 

Երևացող պատկերները արվեստագետների հարաբերություններում ցույց են տալիս ինտիմ և երբեմն հակասական պահեր՝ սկսած քնքշությունից մինչև հիասթափություն, ուրախություն և տխրություն: Հանդիսատեսները հրավիրվում են ռոբոտի հետ կանգնել սենյակում՝ տեսնելու երևացող պատկերներն իրենց տեսանկյունից և այդպիսով ունենալ ընկղմող ինստալյացիայի փորձառություն: 

 

Այս ինստալացիան հարցականի տակ է դնում մարդու ըմբռնման բնույթը և այն ռոբոտային լեզվով թարգմանելու հնարավորությունը: Այս իմերսիվ փորձի միջոցով արվեստագետները փորձում են մարտահրավեր նետել մեզ շրջապատող բարդ հարաբերությունները հասկանալու մեր կարողությանը՝ հրավիրելով մեզ կիսվելու սիրո և հիասթափության իրենց սեփական փորձով, որն ամփոփվել է նրանց հանդիպելուց հինգ տարի անց:

 

Милена Аветисян 

Сплетая путь домой

Документальная фотография, 2021 — по настоящее время 

 

59 фотографий, цифровая печать, фотобумага

 

Живя в настоящем, трудно осознать ценность того, чем мы владеем в данный момент. Самое важное воспоминание — это воспоминание о доме, в котором вы живете. Здесь вы завтракаете и обедаете, засыпаете и просыпаетесь в одной и той же постели каждый день, скользя пальцами по узорам наволочки, следуя за этими узорами. 

 

Эта серия фотографий старых советских вещей каждому напоминает бабушкин дом, сплетая воспоминания через узоры и предметы, удерживая перед глазами прототип того дома. Однако началась эта серия с ремонта в нашем доме, и я стала делать фотографии, восстанавливая память о своем доме.

 

Фотографируя предметы, которые я находила в разных домах, я ткала свой дом, воспоминания о нем и о себе. Я чувствовала, как преображается мой дом, не под влиянием новейших дизайнерских решений, а скорее благодаря прошлому, сотканному из фотографий. — Милена Аветисян

 

Միլենա Ավետիսյան

«Հյուսելով տուն տանող ճանապարհը»

Վավերագրական լուսանկարչություն, 2021թ. – շարունակական 

 

59 լուսանկար, թվային տպագրություն ֆոտոթղթի վրա

 

Ապրելով ներկայում՝ բարդ է հասկանալ, թե որքան թանկ և միաժամանակ կարևոր է այդ ներկայում մեր ունեցածը: Ամենակարևոր հիշողությունը տան հիշողությունն է, ուր ապրում ես, ամեն օր նախաճաշում, քնում, արթնանում նույն մահճակալին և արթնանալիս մատները սահեցնում բարձի նախշերի վրայով, իսկ քնելիս նախշերին հետևելով քուն մտնում: 

 

Հին, սովետական իրերի լուսանկարների այս շարքն առաջին հերթին բոլորին հիշեցնում է իրենց տատիկի տունը՝ միահյուսելով իրար հիշողությունները նախշերի ու իրերի միջոցով և ունենալով այդ տան նախատիպը աչքի առջև։ Սակայն շարքը սկսվեց այն ժամանակ, երբ մեր տանը վերանորոգում սկսվեց և ես սկսեցի լուսանկարել` վերակառուցելով իմ տան հիշողությունը։ 

 

Տարբեր տներում գտածո իրերը լուսանկարելով՝ հյուսում էի իմ տունը, տան հիշողությունն ու ինքս ինձ, և զգում, թե ինչպես տունս ոչ թե փոխակերպվում է նորագույն դիզայներական լուծումներով, այլ հակառակը՝ լուսանկարների միջոցով հյուսվում է անցյալը։ — Միլենա Ավետիսյան

​

Самвел Багдасарян 

Haun(t)remor

Инсталляция, 2000

 

Металлическая стружка, медная проволока, магнитные пускатели, реле времени, диоды

 

Собственность автора и Художественного фонда «Самвел Багдасарян»

 

Медиум-специфичная инсталляция HAUN(T)REMOR Самвела Багдасаряна представляет собой металлическую пыль, нанесенную на горизонтальную плоскость в форме прямоугольника. При подключении магнитов, скрытых под этим слоем,  к источнику электрического тока металлические частицы складываются в уникальное электронное табло. Под воздействием электромагнитного поля частицы вращаются и движутся, образуя слово HETAPNDOGH, написанное на армянском языке. Поскольку работа электрического реле трехфазная, это слово начинает размываться. Таким образом на втором промежуточном этапе проявляется действие случайности. Когда начало слова размывается, обнаруживается, что оставшиеся буквы составляют отдельное слово DOGH, остававшееся незаметным при полном отображении HETAPNDOGH.

 

Впервые эта работа была представлена в 2000 году на 2-й Международной биеннале в Гюмри. Интерес художника к металлу, в частности к свойствам металлической пыли и электромагнитного поля, возник уже тогда и проявился в работе, представленной в первом национальном павильоне Армении на Венецианской биеннале. Внимание Багдасаряна к «наименее перспективному, но наиболее загадочному» скульптурному материалу получает дальнейшее развитие, приводя к трансформациям, направляющим творчество художника к концептуальному искусству.

 

И если венецианскую инсталляцию «Accident/Experience» еще можно отнести к минимализму (хотя бы по критериям масштаба, формальным, пластическим и архитектоническим качествам, а также по тому, что для художника оставалась значимой эстетическая сторона), то появившуюся пять лет спустя инсталляцию HETAPNDOGH DOGH уже можно рассматривать как произведение концептуального искусства. Точнее, было бы возможно, если бы был представлен только текст — самостоятельно и самодостаточно. Однако это не так. Достаточно беглого анализа текста и других компонентов этой работы, чтобы убедиться, что зритель имеет дело не столько с концептуальным, сколько с постконцептуальным искусством. — Назарет Кароян

​

Սամվել Բաղդասարյան 

Հետապնդող-դող

ինստալացիա, 2000

​

Արվեստագետի և «Սամվել Բաղդասարյան» արվեստի հիմնադրամի թույլտվությամբ

​

Սամվել Բաղդասարյանի ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ ԴՈՂ միջոցահեն ինստալացիան հորիզոնականորեն փռված և մետաղի փոշեհատիկների շերտից կազմված ուղղանկյուն մի հարթություն է: Երբ փոշեհատիկների տակ թաքցված մագնիսները միանում են էլեկտրական հոսանքի աղբյուրին, այդ հարթությունը վերածվում է էլեկտրոնային յուրահատուկ մի ցուցատախտակի: Էլեկտրամագնիսական դաշտի ազդեցության տակ փոշեհատիկները սկսում են պտտվել ու դասավորվել այնպես, որ հարթության մակերեսին մերթընդմերթ ընթերցվում է հայերեն տառերով գրված ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ բառը: Ու քանի որ էլեկտրական ռելեի աշխատանքը եռափուլ է, բառը հատվածաբար է աղոտանում: Այստեղ, այդ երկրորդ՝ միջանկյալ փուլում է, որ ի հայտ է գալիս գործի դրամատուրգիան: Բառի սկզբնամասի աղոտացումից պարզվում է, որ ցուցատախտակի վրա ընդգծվող տառակապակցությունը ևս առանձին մի բառ է՝ ԴՈՂ, որը նկատելի չէ, երբ ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ բառն ամբողջականորեն է երևում: 

​

Այս աշխատանքն առաջին անգամ ներկայացվել է 2000 թվականին` Գյումրու միջազգային 2-րդ  բիենալեի շրջանակներում: Արվեստագետի հետաքրքրվածությունը մետաղի՝ մասնավորապես մետաղի փոշու և էլեկտրամագիսական դաշտի հատկությունների նկատմամբ ի հայտ էր եկել և արդեն իսկ ակնհայտ էր Վենետիկի բիենալեի հայկական առաջին տաղավարում ցուցադրված աշխատանքում: Բաղդասարյանի ուշադրությունը քանդակագործության՝ այդ, իր բնորոշմամբ, «ամենաքիչ խոստումնալից, բայց ամենաառեղծվածային» նյութի նկատմամբ հետագայում զարգացում է ստանում՝ առաջ բերելով փոխակերպումներ, որոնք արվեստագետի ստեղծագործությունը մղում են դեպի կոնցեպտուալ արվեստ:

​

Իրոք, եթե Պատահար/Փորձ (Accident/Experience) վենետիկյան ինստալացիան դեռ կարելի էր զետեղել մինիմալ արվեստի տիրույթում (թող որ նվազագույն չափերի մեջ, սակայն, ֆորմալ, պլաստիկական ու արխիտեկտոնիկ որակներն ու արվեստագետի՝ գեղագիտական զբաղմունքի մեջ գտնվելու հանգամանքը դեռևս առկա էին), հինգ տարի անց ստեղծված ՀԵՏԱՊՆԴՈՂ ԴՈՂ-ն արդեն  կարելի կլիներ համարել կոնցեպտւալ արվեստի նմուշ: Կարելի կլիներ, եթե նրանում կենտրոնական տեղ զբաղեցնող տեքստը լիներ ինքնաբավ և ինքնամփոփ։ Բայց դա այդպես չէ: Բավական է կատարել տեքստի և մյուս բաղադրիչների հպանցիկ մի վերլուծություն, որ համոզվենք, որ գործ ունենք ոչ այնքան կոնցեպտուալ, որքան հետ-կոնցեպտուալ արվեստի մի նմուշի հետ: — Նազարեթ Կարոյան​

 

Макс Блотас

Яснее ясного / Eau de Roche

Инсталляция, 2020 

 

Python; инфракрасная камера со встроенным светодиодом, мотор, Raspberry Pi, ЖК экран 15”, ЭЛТ экран 12” , бокс из оргстекла, аквариумный насос, вода, лист 

 

Драматичное статичное изображение человеческих рук с помощью технологического конвертирования превращается в движущиеся виновато трясущиеся руки, обнажая уязвимость, которая прежде была скрыта от глаз.

Статичная цифровая фотография выводится на монитор. Расположенный над пикселизированным изображением насос приводит в движение воду в прозрачной емкости. Изображение снимается камерой сквозь мерцающую поверхность и в режиме реального времени транслируется на катодно-лучевой экран системы видеонаблюдения, расположенный в нескольких метрах от него.

 

В центре емкости помещен мотор, выбрасывающий прозрачные капли воды (глицерина) на управляющий ею компьютер в постоянной попытке саботажа. Создавая физический и временной разрыв между видеотехнологиями, эта работа также посвящена попыткам осознания и принятия своих собственных слабостей через смену перспективы.

 

Մաքս Բլոտա

«Բյուրեղի պես պարզ / Eau de Roche»

Ինստալացիա, 2020 թ.

 

Պիթոն; Ինֆրակարմիր տեսախցիկ՝ ներկառուցված LED-ով, շարժիչ, Raspberry Pi, 15” LCD էկրան, 12” CRT էկրան, PMMA տուփ, ակվարիումի պոմպ, ջուր, տերև

 

Մարդկային ձեռքերի դրամատիկ ստատիկ պատկերը տեխնոլոգիայի փոխակերպման միջոցով վերածվում է շարժվող, մեղավորությամբ դողացող ձեռքերի՝ բացահայտելով խոցելիությունը, որը նախկինում թաքնված էր պատկերից:

Ստատիկ թվային լուսանկարը ցուցադրվում է մոնիտորի վրա: Պիկսելացված պատկերի վերևում պոմպը խառնում է ջուրը թափանցիկ տարայի մեջ: Պատկերը նկարահանվում է թարթող մակերևույթի միջով և որպես կենդանի տեսանյութ՝ փոխանցվում է մի քանի մետր հեռավորության վրա գտնվող CCTV կաթոդային էկրանին:

 

Կենտրոնում շարժիչավոր տերևը ջրի նման թափանցիկ կաթիլներ (գլիցերին) է նետում համակարգչի վրա, որը կառավարում է այն՝ փորձելով սաբոտաժի ենթարկել իրեն: Աշխատանքը տեսողական տեխնոլոգիաների միջև գեներացնում է ֆիզիկական և ժամանակային բաց: Սա վերաբերում է նաև մեր սեփական թույլ կողմերը հասկանալու և ընդունելու ջանքերին՝ մեր տեսակետը փոխելու միջոցով:

 

Джулиана Кунеаз 

Искатели света (I Cercatori di Luce)

Иммерсивная инсталляция, 2021

 

Autodesk Maya; 3D, компьютерная графика, перформанс, видеомэппинг, киносъемка; full HD проекторы, динамики; видео [00:31:07, цвет, звук, петля]

 

Помощник режиссера: Алессандро Реани

3D моделирование: Серджио Риккарди

Звук: Паоло Тофани

 

«Искатели света» — многоэкранная видеоинсталляция с участием актрисы Анхелы Молины. Это иммерсивное произведение, созданное с использованием современных технологий и различных форм выражения — от перформанса до кино, от танца до театра. В этой предельно экспрессивной работе живые персонажи помещены в 3D декорации. Главная идея этой работы — преодоление уязвимости. Герои проходят путь от тьмы к свету благодаря человеческим отношениям соучастия и солидарности. Основополагающими идеями являются гармоничное участие в общественной жизни и ответственное отношение к экосистеме.

 

Ջուլիանա Կունեաս

«Լույս փնտրողները» (I Cercatori di Luce)

Ընկղմող ինստալացիա, 2021 թ.

 

Autodesk Maya, 3D, համակարգչային գրաֆիկա, կատարում, վիդեո քարտեզագրում, կինո, Full HD պրոյեկտորներ, բարձրախոսներ, տեսանյութ [00:31:07, գույն, ձայն, ցիկլ]

 

Ռեժիսորի օգնական՝ Ալեսանդրո Ռեանի

3D մոդելավորում՝ Սերժիո Ռիչիարդի

Ձայնը՝ Պաոլո Տոֆանի

 

«Լույս փնտրողները» բազմաէկրանային վիդեո ինստալացիա է, որին մասնակցում է դերասանուհի Անժելա Մոլինան: Սա ընկղմող ստեղծագործություն է, որը ստեղծվել է բարդ տեխնոլոգիաների և արտահայտման ձևերի կիրառմամբ՝ փերֆորմանսից մինչև կինո, պարից մինչև թատրոն։ Ապշեցուցիչ ոգեշնչող ստեղծագործության մեջ իրական կերպարները շարժվում են 3D միջավայրում: Աշխատանքի կենտրոնական կողմը խոցելիության հաղթահարումն է: Մարդիկ անցնում են խավարից դեպի լույս՝ հիմնված մարդկային մեղսակցության և համերաշխության հարաբերությունների վրա: Համայնքային կյանքին մասնակցությունը և էկոհամակարգի հանդեպ պատասխանատվությունը հիմնարար բաղադրիչներ են:

 

Александра Дементьева

Хроноскейп 

Интерактивная мультимедиа инсталляция, 2023

 

3D дизайн и печать, сварка, пайка, лазерная резка; Arduino, Fusion 360, Max/MSP; шаговые двигатели, контроллер, 2  экрана 20”, Mac Mini, камера, датчик приближения, датчик присутствия, алюминиевые часовые стрелки, валы, сенсоры, шкив; стальная рама

 

Инженеры: Алексей Грачев, Денис Марков, Сергей Комаров

При поддержке медиалаборатории CYLAND

 

Тотем состоит из часового механизма, монитора и скрытой видеокамеры. Это символическое представление или воплощение концепции времени и служит напоминанием о его течении, непостоянстве жизни или цикличности существования. Стоя перед ним, посетитель своим присутствием ускоряет ход часов — чем больше он остается, тем быстрее крутятся стрелки, ускоряется тикающий звук, изображение посетителя на экране монитора распадается на пиксели и в какой-то момент полностью исчезает, оставив черный прямоугольный экран. Когда посетитель уходит, часы возвращаются в исходное положение соответствующее местному времени.

 

Ալեքսանդրա Դեմենտիևա

«Քրոնոսկոպ»

Բազմամիջնոց ինտերակտիվ ինստայացիա, 2023 թ.

 

3D մոդելավորում, 3D տպագրություն, եռակցում, զոդում, լազերային կտրում; Arduino, Fusion 360, Max/MSP; Ստեպպեր շարժիչներ, կարգավորիչ, 2 40 դյույմանոց էկրան, Mac Mini, տեսախցիկ, հարևանության սենսոր, ալյումինե ժամացույցի սլաքներ, 3D տպված շարժակներ, լիսեռներ, սենսորներ, դրայվերներ, պողպատե շրջանակ

 

Ինժեներներ՝ Ալեքսեյ Գրաչև, Դենիս Մարկով, Սերգեյ Կոմարով

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

 

Տոտեմը բաղկացած է ժամացույցի մեխանիզմից, մոնիտորից և թաքնված տեսախցիկից։ Սա ժամանակի հասկացության խորհրդանշական վերաներկայումն է կամ մարմնավորումը, և ծառայում է որպես նրա հոսքի, կյանքի անկայունության կամ գոյության ցիկլային բնույթի հիշեցում: Դիմացը կանգնելով՝ այցելուներն իրենց ներկայությամբ արագացնում են ժամացույցը. որքան շատ են կանգնում, այնքան սլաքներն ավելի արագ են պտտվում, թակոցն արագանում է, մոնիտորի էկրանին նրանց պատկերը բաժանվում է պիկսելների և ամբողջությամբ անհետանում։ Երբ այցելուները հեռանում են, ժամացույցը տեղական ժամանակով վերադառնում է իր սկզբնական դիրքին:

 

Алексей Дымдымарченко

Без названия

Инсталляция, 2019

 

Звук. Серия рисунков: графитовый карандаш, уголь, восковые мелки, пастель, бумага. Стекло.

Алексей Дымдымарченко (1986–2020) известен минималистичными, похожими на амальгаму объектами, которые соединяют в себе звук, материал и процесс. Не смотря на то, что на него повлиял опыт проживания в закрытом учреждении (ПНИ), его произведения не отсылают к конкретным социальным условиям, но обращаются к радикальным возможностям абстракции. Сам Дымдымарченко был минимально вербален и создавал свои рисунки, опрокидывая коробку с фрагментами восковых мелков, карандашей и пастели на бумагу. В результате получалась композиция из меток, точек, штрихов, царапин и пятен, слитых в объемные облакообразные текстуры и формы. Напоминающие звуковые спектрограммы, природные текстуры или нацарапанные граффити, произведения художника сохраняют в себе след визуального, жестового и аудиального процесса. В эти деконтекстуализированные, неиерархические поверхности, созданные с помощью пыли и жеста, Дымдымарченко вписывает свои собственные нарративы, создавая новую форму автофикшена во времена возрождения фигурации и политики идентичности в мире искусства.

 

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկո

«Անվերնագիր»

Ինստալացիա, 2019 թ.

 

Երեք ալիքային ձայն, գծագրերի շարք՝ գրաֆիտ մատիտ, փայտածուխ, մոմ մատիտ, պաստել թղթի վրա, ապակի

 

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն (1986–2020) հայտնի է իր մինիմալիստական, ամալգամային արվեստի գործերով, որոնք համատեղում են ձայնը, նյութը և գործընթացը։ Թեև նրա վրա ազդել է գիշերօթիկ դպրոցում ապրելու սեփական փորձը (ռուսերեն գիշերօթիկ դպրոց՝ PNI), նրա աշխատանքը չի վերաբերում կոնկրետ սոցիալական պայմաններին, այլ ավելի շուտ օգտագործում է աբստրակցիայի արմատական հնարավորությունները։ Ինքը՝ Դիմդիմարչենկոն, մինիմալ խոսող էր և յուրաքանչյուր նկար ստեղծում էր՝ վերցնելով մոմի մատիտների, գրաֆիտի մատիտների կամ պաստելի բեկորների տուփը և դրանք թղթի վրա գցելով տեսողական, ժեստային և լսողական գործընթացով: Ստացվում է մի կոմպոզիցիա, որը բաղկացած է նշանների, կետերի, հարվածների, բծերի և քերծվածքների կլաստերներից, որոնք միաձուլվում են ծավալուն ցեխոտ ձևերի մեջ, որոնք միաժամանակ կապված են ձայնային սպեկտրոգրամների, բնական հյուսվածքների կամ գրաֆիտիի հետ: Փոշով և ժեստով կառուցված այս ապակոնտեքստային, ոչ հիերարխիկ մակերևույթներում արվեստագետը մակագրում է իր սեփական պատմվածքները և ստեղծում ավտոֆանտաստիկայի նոր ձև՝ արվեստում փոխաբերականության և ինքնության քաղաքականության վերածննդի ժամանակաշրջանում:

 

Мария Кристина Финуччи 

ТРАНСМУТАЦИЯ

Сайт-специфичная инсталляция, 2023

 

Глубокое обучение на графических данных; Keras с бэкэндом TensorFlow Artivive; цифровая печать, холст, AR, металлическая сетка, светодиодная лента

 

Отдельная благодарность Клаудии Марра, Рикардо Росси, Кристиано Д. Себастини 

 

Товары промышленного производства чрезвычайно уязвимы, поскольку люди легко от них избавляются. И люди, и товары становятся жертвами культуры потребления. В результате эти товары утилизируются и перерабатываются, что приводит к энтропии. Однако с помощью искусственного интеллекта этим товарам удается создать для себя новую форму жизни.

 

Я задаюсь вопросом: что испытывает объект, когда он проходит трансмутацию и возвращается в круговорот жизни и Вселенной? Хранит ли он память о своем прошлом существовании? В 2014 г. для инсталляции в музее MAXXI в Риме я составила реестр из тысяч различных пластиковых предметов, которые потенциально могли быть выброшены после использования. На CYFEST в Ереване я представляю все эти тысячи предметов после завершения их трансмутации. — Мария Кристина Финуччи

 

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչի

«ՏՐԱՆՍՄՈՒՏԱՑԻԱ» (տեղհատուկ) 

Ինստալացիա, 2023 թ.

 

Խորը ուսուցում գրաֆիկական մուտքագրմամբ, Keras հետ TensorFlow backend, Artivive, կտավի վրա տպագրություն, ընդլայնված իրականություն (AR), մետաղական ցանց, լուսադիոդային լուսավորություն

 

Հատուկ շնորհակալություն Կլաուդիա Մարրային, Ռիկարդո Ռոսիին, Կրիշտիանու Դ. Սեբաստիանիին

 

Արդյունաբերական արտադրության իրերը չափազանց խոցելի են, քանի որ մարդիկ դրանք անընդհատ դեն են նետում: Սպառողական մշակույթի զոհ են դառնում և՛ մարդիկ, և՛ ապրանքները։ Այս արտանետվող առարկաներն ի վերջո քայքայվում և միաձուլվում են, ինչի արդյունքում առաջանում է էնտրոպիայի վիճակ: Սակայն արհեստական բանականության օգնությամբ այս օբյեկտներին հաջողվում է իրենց համար կյանքի նոր ձև կազմակերպել։

 

Իմ հարցն այն է, թե ինչ է ապրում օբյեկտը, երբ այն ենթարկվում է տրանսմուտացիայի և նորից դառնում կյանքի և տիեզերքի ցիկլի մաս: Արդյո՞ք նա պահպանում է որևէ հիշողություն իր նախկին գոյության մասին: 2014 թվականին Հռոմի MAXXI թանգարանում տեղադրման համար ես իրականացրել եմ հազարավոր տարբեր պլաստիկ իրերի ռեեստր, որոնք հնարավոր է դեն նետվեն օգտագործելուց հետո: Երևանի CYFEST-ում ես ներկայացրել եմ այս բոլոր հազարավոր իրերը դրանց փոխակերպումից հետո։ — Մարիա Քրիստինա Ֆինուչի

 

Анна Франц

Твари дрожащие

Инсталляция, 2010

 

Arduino; микроконтроллер, датчики приближения, сервомоторы, велосипедные спицы, металлическая рама; шапки из валяной шерсти 

 

Валяние из шерскти: Ханнес Кивитс

Роботика и программирование: Алексей Грачев

При поддержке медиалаборатории CYLAND

 

Раскольников у Достоевского задавался вопросом: «Тварь я дрожащая или право имею?» Данная инсталляция отвечает положительно на обе части этого альтернативного вопроса: да, ты — тварь дрожащая, и да, ты имеешь право... дрожать от любого изменения в окружающем мире, как это делают эти войлочные шапочки, приводимые в движение — вернее, в дрожание — любым передвижением или жестом зрителя. Возможно, они буквально следуют наказу апостола Павла и «со страхом и трепетом совершают свое спасение». Или же они напоминают нам о том, что жизнь есть движение — в отличие, например, от неподвижных камней за Полярным кругом, которые, как ни странно, послужили вдохновением для данного произведения.

 

Աննա Ֆրանց

«Դողացող էակներ»

Ինստալացիա, 2010 թ.

 

Արդուինո, միկրոկոնտրոլեր, հարևանության սենսորներ, սերվոմոտորներ, հեծանիվների ճառագայթներ, մետաղական շրջանակ, բրդյա գլխարկներ

 

Ֆելթինգ՝ Հաննես Կիվից

Ռոբոտաշինություն և ծրագրավորում՝ Ալեքսեյ Գրաչև

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

 

Դոստոևսկու Ոճիր և պատիժ ստեղծագործության մեջ Ռասկոլնիկովն անդրադարձել է «Ես դողդոջուն արարա՞ծ եմ, թե՞ իրավունք ունեմ» հարցին։ Այս ինստալացիան դրական պատասխան է տալիս այս հարցի երկու մասերին. այո՛, դու դողդոջուն արարած ես, և այո՛, դու իրավունք ունես... դողալ աշխարհի ցանկացած փոփոխությունից, ինչպես էստոնացի նկարիչ Հաննես Կիվիցի այս փետրավոր գլխարկները։ Այս գլխարկները սկսում են շարժվել, ավելի ճիշտ՝ դողում են դիտողի ցանկացած ժեստից։ Հավանաբար նրանք բառացիորեն հետևում են Պողոս առաքյալի պատվիրանին՝ «վախով և դողով մշակեք ձեր փրկությունը»։ Կամ հիշեցրեք մեզ, որ կյանքը շարժման մեջ է, ի տարբերություն Արկտիկական շրջանի վերևում գտնվող անշարժ ժայռերի, որոնք տարօրինակորեն ոգեշնչել են այս աշխատանքը:

 

Анна Франц 

Причуды любви

Инсталляция, 2023

 

Arduino C, Python; Raspberry Pi 3, контроллеры Arduino; шаговые двигатели, сервомоторы, алюминиевые трубки, сталь, рупор из бумаги и PLA пластика, пластинки, подиум

 

Инженеры: Филип Аветисов, Денис Андреев, Евгений Овсянников, Дмитрий Широков

При поддержке медиалаборатории CYLAND

«Love is a many splendored things...»,  «Love, I'll be a fool, for you...» — можно привести еще множество песен о любви. Более того, если верить Google, цитат, посвященных любви, больше, чем афоризмов на любую другую тему. В своей инсталляции «Причуды любви» Анна Франц размышляет об этом и показывает, что это чувство может быть выражено не только словами, но и множеством других звуков, возникающих в различных и никогда не повторяющихся комбинациях. Кто-то говорит, что привязанность — это просто химическая реакция, а кто-то считает, что мы понимаем, что влюблены, когда песни о любви наконец обретают для нас смысл. Эта работа демонстрирует, что, что бы ни говорили «физики и лирики», любовь всегда непредсказуема.

 

Աննա Ֆրանց

«Հույզերի քմահաճույքներ»

Ինստալացիա, 2023 թ.

 

Arduino C, Python, Կարգավորիչներ Raspberry Pi 3, Arduino, ստեպեր և սերվո շարժիչներ, ալյումինե խողովակներ, պողպատ, PLA պլաստիկ և թուղթ, ակուստիկ շչակ, վինիլային սկավառակներ, պոդիում

 

Ինժեներներ՝ Ֆիլիպ Ավետիսով, Դենիս Անդրեև, Եվգենի Օվսյաննիկով, Դմիտրի Շիրոկով

Աջակցությամբ COLAND MediaArtLab-ի

 

«Սերը գեղեցիկ շատ բաներ են…», «Սեր, ես հիմար կլինեմ քեզ համար…» - և շատ այլ սիրո խոսքեր կարելի է մեջբերել: Բացի այդ, ըստ Google-ի՝ սիրո մասին ավելի շատ մեջբերումներ կան, քան որևէ այլ թեմայի: Աննա Ֆրանցն անդրադառնում է այս ինստալացիայի «Fancies of Attachment»-ում և ցույց տալիս, որ այդ զգացումը կարող է արտահայտվել ոչ միայն բառերով, այլև բազմաթիվ այլ հնչյուններով, որոնք ծնվում են տարբեր և երբեք չկրկնվող համակցություններով։ Ոմանք ասում են, որ սերը պարզապես քիմիական ռեակցիա է, իսկ մյուսները կարծում են, որ մենք հասկանում ենք, որ սիրահարված ենք, երբ սիրային երգերը վերջապես իմաստ ունեն: Արվեստագետի այս աշխատանքը ցույց է տալիս, որ ինչ էլ ասեն «ֆիզիկոսներն ու քնարերգուները», սերը միշտ անկանխատեսելի է։

 

Gray Cake

Гербарий

Generative AV, 2020

 

Python, StyleGAN2, Magenta DDSP Timbre Transfer; экран, наушники, видео [00:07:15, цвет, звуки, петля]

 

Первая стадия проекта была начата во время обучения на магистерской программе Digital Art в Дальневосточном федеральном университете (Владивосток, Россия)

 

Можем ли мы представить растения, которых не существует в природе? Существуют ли технологии, которые помогут вообразить подобное? Гербарий — генеративный видеоарт, отвечающий на этот вопрос. Нейросеть StyleGAN2 была обучена на массиве отсканированных растений из архива Ботанического сада Нью-Йорка, и процесс её воображения запечатлен на видео. Основой для звуковой дорожки стало пение соловья, обработанное нейросетевым алгоритмом Magenta DDSP Timbre Transfer.

 

Gray Cake 

«Գիշերը փոթորկի մեջ»

Գեներատիվ AV, 2020 թ.

 

Python, StyleGAN2, Magenta DDSP Timbre Transfer, պլազմային էկրան, ականջակալներ, տեսանյութ [00:07:15, գույն, ձայն, հանգույց] 

 

Ծրագիրը սկսվել է DA FEFU-ի մագիստրատուրայի ընթացքում (Վլադիվոստոկ, Ռուսաստան)

 

Կարո՞ղ ենք պատկերացնել այնպիսի բույսեր, որոնք գոյություն չունեն բնության մեջ: Կա՞ որևէ տեխնոլոգիա, որը կարող է օգնել մեզ նման բաներ պատկերացնել։ «Գիշերը փոթորկի մեջ»-ը գեներատիվ վիդեո արվեստ է, որը պատասխանում է այս հարցին: StyleGAN2 նեյրոնային ցանցը վերապատրաստվել է Նյու Յորքի բուսաբանական այգու արխիվի բույսերի պատկերների հսկայական հավաքածուի վրա, և տեսանյութը ցույց է տալիս երևակայության գործընթացը:

Սաունդթրեքը սոխակի երգ է, որը մշակվել է Magenta DDSP Timbre Transfer նեյրոնային ցանցի ալգորիթմի կողմից, որպեսզի այն հնչի որպես ալտ:

 

Елена Губанова и Иван Говорков

Седьмое небо

Сайт-специфик инсталляция, 2021

 

Arduino, MATLAB, Fusion 360; 3D моделирование и печать; шаговый двигатель, Arduino микроконтроллер, ремень GT2; гамаки, гипс, леска, белая краскаt; динамики

 

Инженеры: Алексей Грачев, Александр Бочков, Денис Марков, Денис Андреев

При поддержке медиалаборатории CYLAND

 

«На седьмом небе» — выражение, означающее высшую степень радости, счастья, блаженства, восходит к греческому философу Аристотелю (384–322 гг. до н.э.), который в сочинении «О небе» объясняет устройство небесного свода. Инсталляция посвящена стремлению к свободе от тяжести бытия, от рамок и иллюзий, от страхов и времени, от притяжения земли.

 

Ելենա Գուբանովա և Իվան Գովորկով

«Յոթերորդ երկինք»

Տեղհատուկ ինստալացիա, 2021 թ.

 

Arduino, MATLAB, Fusion 360, 3D մոդելավորում և տպագրություն, stepper motors, stepper motor drivers, Arduino միկրոկոնտրոլեր, GT2 գոտի, ցանցաճոճեր, գիպս, ձկնորսական գիծ, սպիտակ ներկ, բարձրախոսներ

 

Ինժեներներ՝ Ալեքսեյ Գրաչև, Ալեքսանդր Բոչկով, Դենիս Մարկով, Դենիս Անդրեև

Աջակցությամբ CYLAND MediaArtLab-ի

 

«Յոթերորդ երկինք»-ը ուրախության, երջանկության և երանության ամենաբարձր աստիճանը նշող արտահայտություն է, որ գալիս է հույն փիլիսոփա Արիստոտելից (մ.թ.ա. 384-322), ով իր «Երկնքի մասին» աշխատության մեջ նկարագրել է երկնային ոլորտների կառուցվածքը։ Ինստալացիան ուսումնասիրում է գոյության բեռից, սահմաններից ու պատրանքներից, վախերից ու ժամանակից, ձգողականությունից ազատվելու ցանկությունը։

 

Лена Херцог

Последние шепоты. Иммерсивная оратория для исчезающих голосов, разрушающихся вселенных и падающего дерева

Инсталляция, 2016 (первая версия, AV); 2022 (иммерсивная версия, VR) 

 

Blueprint, C++, Unreal Engine, Maya; AlloSphere; встроенный в VR пространственный звук; VR 360 playback [00:30:00, черно-белый, звук]; мурал

 

Выражаю благодарность Джонатану Йомаюза, Марко Капальбо, Марку Мангини, Аманде Тассе, Мэгги Моррис, Кевину Цуки

 

«Последние шепоты» — это экспериментальный иммерсивный проект, посвященный проблеме глобального культурного исчезновения — вымирания языков. Этот проект —  заклинание вымерших и исчезающих языков. Это одновременно и современное, и традиционное хоровое произведение. В пространственной звуковой композиции наложены записи речей, речитативов, заклинаний, песен и ритуальных песнопений со слышимыми прерываниями звуков природы и космических частот, в том числе гравитационных волн от сверхновых (умирающих) звезд, записанных LIGO, «Слуховым ухом».

 

Воздействие «Последних шепотов» усиливается за счет использования новейших технологий в области графики и звукового оформления. Зритель погружается в безлюдные ландшафты и символы, в то время как из глубокого космоса доносятся человеческие голоса.

 

Иммерсивная и пространственная звуковая проекция воспринимается человеческим ухом как 360-градусный звуковой ландшафт. Эта обволакивающая визуальная и звуковая среда побуждает мозг воспринимать голоса в произведении как «настоящие» и «реальные». Премьера «Последних шепотов» состоялась в Британском музее и на Венецианской биеннале.

 

Լենա Հերցոգ

Վերջին շշուկներ. ընկղմող օրատորիա անհետացող ձայների, փլուզվող տիեզերքների և ընկնող ծառի համար 

Ինստալացիա, 2016 թ. (առաջին տարբերակ, AV), 2022 թ. (ընկղմող տարբերակ, VR, գունդ, պրոյեկցիոն քարտեզագրում)

 

Blueprint, C++, Unreal Engine, Maya; AlloSphere, VR կառուցում և տարածականացված ձայն, VR 360 նվագարկում [00:30:00, սև և սպիտակ, ձայն], որմնանկարներ

 

Հատուկ շնորհակալություն Ջոնաթան Յոմայուզային, Մարկո Կապալբոյին, Մարկ Մանգինիին, Ամանդա Տասսեին, Մեգի Մորիսին, Քևին Ցուկիին

 

«Վերջին շշուկները» լեզուների զանգվածային մշակութային անհետացման մասին փորձառական ընկղմող նախագիծ է: Սա անհետացած և վտանգված լեզուների հմայքն է: Դա և՛ ժամանակակից, և՛ ավանդական խմբերգային ստեղծագործություն է։ Տարածական ձայնային հորինվածքը շերտավորում է խոսքի ձայնագրություններ, ասմունքներ, կախարդանքներ, երգեր և ծիսական երգեր՝ բնության հնչյունների և լսելի դարձրած տիեզերական հաճախականությունների լսելի նշաններ՝ ներառյալ մեռնող աստղերի գրավիտացիոն ալիքները, որոնք ձայնագրվել են LIGO՝ «The Listening Ear»-ի կողմից: 

 

«Վերջին շշուկներ»-ի ազդեցությունը մեծանում է վերջինիս տեսողական և ձայնային դիզայնի, ինչպես նաև տեխնոլոգիայի օգտագործմամբ: Տեսողականորեն հանդիսատեսն ընկղմվում է մարդկանցից զուրկ լանդշաֆտների և խորհրդանիշների մեջ, ինչպես մարդկային ձայներն են կանչում խոր տարածությունից:

 

Ընկղմող և տարածական ձայնային պրոյեկցիան մարդու ականջի կողմից մեկնաբանվում է որպես հստակ 360° ձայնային պատկեր: Այս պարուրող տեսողական և աուդիո միջավայրը ուղեղին հուշում է ստեղծագործության ձայներն ընկալել որպես «ներկա» և «իրական»: «Վերջին շշուկներ»-ի պրեմիերան կայացել է Բրիտանական թանգարանում և Վենետիկի բիենալեում:

 

Уилльям Лейтам

Панорамное черно-белое мутационное зеркало серии Organic Tadpole

Компьютерная графика, видео, 2023

 

Mutator (Evolution, AI and Physics ПО), специально разработанное программное обеспечение разрабатываемое с 1987 года по настоящее время; видеокарта Nvidia 1080, компьютер, Кинект; черно-белое изображение в высоком разрешении, цифровая печать, бумага; видео 

Программное обеспечение: Стивен Тодд и Питер Тодд

 

Работа представляет собой черно-белый настенный панорамный снимок развертывающейся 3D фигуры мутатора, подвергшегося структурной мутации и интерактивному селекционированию, после чего помещенного в бесконечную зеркальную камеру и визуализированного. Эта серия черно-белых рисунков является прямым продолжением серии работ художника «Фантастический вирус» (Мутатор), над которой его команда работала во время эпидемии ковида. Эта новая работа является частью проекта Mutator, начатого в конце 1980-х годов. Работа является результатом постоянного творческого и технического сотрудничества со Стивеном и Питером Тоддами.

 

Ուիլյամ Լաթամ

«Համայնապատկերային սև-սպիտակ մուտացիոն հայելի օրգանական գլուխկոտրուկների շարք»

Համակարգչային նկարչություն, 2023 թ.

 

Mutator (Evolution, AI and Physics ծրագրաշար), հատուկ ծրագրակազմ, որը մշակվել է 1987 թ. Nvidia 1080 գրաֆիկական քարտեր, համակարգիչ, Kinect, թղթի վրա տպված բարձր լուծաչափով սև և սպիտակ պատկեր, տեսանյութ

 

Ծրագրային ապահովում՝ Սթիվեն Թոդ և Փիթեր Թոդ

 

Աշխատանքը պատի չափի, եռաչափ մուտատորի ձևի սև ու սպիտակ համայնապատկերային կադր է, որն արվեստագետի կողմից զարգացել է, ենթարկվել կառուցվածքային մուտացիայի և ինտերակտիվ վերարտադրության, այնուհետև տեղադրվել է անսահման ռեֆլեքսային տեսախցիկում և ցուցադրվել: Սև և սպիտակ գծագրերի այս շարքը ուղղակիորեն կապված է արվեստագետի Fantasy Virus (Mutator) շարքի հետ, որի վրա թիմն աշխատում էր Covid-ի համաճարակի ժամանակ։ Այս նոր աշխատանքը 1980-ականների վերջին ստեղծված Mutator նախագծի մի մասն է: Աշխատանքը Ստիվեն և Փիթեր Թոդների հետ շարունակական ստեղծագործական և տեխնիկական համագործակցության արդյունք է:

 

Эллен К. Леви 

Без названия (Теория домино) 

Медиа инсталляция, 2023

 

Unity/Vuforia; Zibra Liquids Simulation; Artivive; AR; анимация [00:02:00, цвет, звук, петля], подвесной подиум, раскрашенные вручную цифровые принты, бумага

 

Эта работа посвящена уязвимости систем, возникших в результате деятельности человека, в частности антропогенного изменения климата. Я создаю ситуацию самоорганизованной кризисной ситуации, чтобы исследовать взаимодействие между окружающей средой, системой и наблюдателем. Миграция может быть следствием наводнений и политических потрясений, последствий глобального потепления. В качестве иллюстрации я подвешиваю на шатком основании платформу, на которой вдоль миграционных путей на карте расставлены домино (условные «дома»). Зрители должны постараться не опрокинуть конструкцию. При просмотре через AR запускается видеоролик о том, как наводнение опрокидывает эти «дома», что позволяет понять, как действия человека влияют на структуру целого, что является ключом к нашей способности снизить последствия экологической катастрофы. — Эллен К. Леви

 

Էլեն Կ. Լևի

«Անվերնագիր (Դոմինոյի տեսություն)»

Նոր մեդիա ինստալացիա, 2023 թ.

​

Միասնություն / Vuforia, Zibra Liquids Simulation, Արթիվ, AR, անիմացիա [00:02:00, գունավոր, հանգույց], կախովի հարթակ, ներկված տպումներ, աշխատանքներ թղթի վրա

​

«Անվերնագիր (դոմինոյի տեսությունը)» վերաբերում է մարդկային գործունեության, հատկապես մարդածին կլիմայի փոփոխության հետևանքով առաջացած համակարգերի խոցելիությանը: Ես ստեղծում եմ ինքնակազմակերպված կրիտիկական վիճակ՝ ուսումնասիրելու շրջակա միջավայրի, համակարգի և դիտորդի փոխազդեցությունը: Միգրացիայի պատճառ կարող են լինել ջրհեղեղները և քաղաքական ցնցումները, գլոբալ տաքացման հետևանքները: Սա ցույց տալու համար ես քարտեզի վրա միգրացիոն երթուղիների երկայնքով անորոշ կերպով կախում եմ դոմինոներ («տներ») պարունակող հարթակ: Հանդիսատեսը պետք է խուսափի կառույցը շրջելուց։ Երբ դիտվում է VR-ի միջոցով, մի տեսանյութ է երևում, թե ինչպես են ջրհեղեղները ոչնչացնում «տները»՝ ցույց տալով, թե ինչպես են մարդկային գործողություններն ազդում ամեն ինչի կազմաձևման վրա, ինչը կարևոր է բնապահպանական աղետը մեղմելու մեր պատկերացումների համար: — Էլեն Կ. Լևի

​

Наталья Лях 

Без названия 23 

Видео [00:01:13, цвет, звук, петля], 2023 

 

Уязвимость: Мы и ИИ

Стоит ли нам задавать «семантические», этические, правовые, психологические вопросы-задачи искусственному интеллекту? 

По теории «Китайской комнаты» Серля можно назвать человеческую уязвимость «чувственно-семантической», а (не?)уязвимость ИИ «бинарно-синтаксической». Мы часто ожидаем глубоких ответов от ИИ, но наш смысловой фильтр все еще необходим и неизбежен пока смысловые ценности определяют развитие, творчество, открытия.  

Мы видим, с одной стороны, эластичность и гибкость «семантики», с другой, — почти безграничные, но предопределено-линейные возможности «синтаксиса».

 

Когда стекло разбивается, образующиеся кристаллы сохраняют некоторую кинетическую энергию и двигаются еще некоторое время, вскоре по инерции движение затухает. При максимальной степени уязвления: с одной стороны, напряжение и сверхусилие восстановления и даже развития, а с другой стороны, — затухающий кинетический импульс. 

 

Желаем ли Мы в ближайшем будущем появления эквивалента сознания у ИИ?  По-прежнему ли контроль этого измерения у нас? Может быть нам стоит выше ценить наши уникальные уязвимости, в особенности творческие, культивируя и тестируя их максимально? — Наталья Лях

​

Նատալյա Լյախ 

«Անվերնագիր 23» 

Վիդեո, [տևողությունը 00:01:13, գույն, ձայն, հանգույց], 2023 թ.

 

Խոցելիություն՝ մենք և Արհեստական բանականությունy (ԱԲ)

Արդյո՞ք մենք պետք է «իմաստային», էթիկական, իրավական և հոգեբանական հարցեր ուղղենք ԱԲ-in: Ըստ Searle-ի «Չինական սենյակ» տեսության՝ մենք կարող ենք մեր խոցելիությունn անվանել զգայական-իմաստային, իսկ ԱԲ-ի (ո՞չ) խոցելիությունը՝ շարահյուսական։

 

Մենք հաճախ ակնկալում ենք խորը պատասխաններ ԱԲ-ից, բայց առայժմ մեր իմաստային զտիչները անհրաժեշտ են և անխուսափելի, քանի որ «իմաստային» արժեքներն ի վերջո որոշում են զարգացումը, ստեղծագործությունը, բացահայտումը:

 

Մենք տեսնում ենք մի կողմից «իմաստաբանության» առաձգականությունն ու ճկունությունը, մյուս կողմից՝ «շարահյուսության» անսահման, բայց կանխորոշված հնարավորությունները։

 

Երբ ապակին կոտրվում է, ստացված բյուրեղները պահպանում են որոշակի կինետիկ էներգիա և շարունակում են շարժվել որոշ ժամանակ, այնուհետև, իներցիայի պատճառով, այս շարժումը զրոյի է հասնում: Խոցելիության առավելագույն աստիճանի թեստով. մի կողմից կա վերականգնման և նույնիսկ զարգացման լարվածություն և գերլարվածություն, իսկ մյուս կողմից՝ նվազող կինետիկ ազդակ:

 

Ցանկանու՞մ ենք մոտ ապագայում ԱԲ-ին համարժեք գիտակցություն ունենալ: Մենք դեռ պահպանու՞մ ենք վերահսկողությունը այս հարթության վրա: Արդյո՞ք մենք ավելի ու ավելի շատ պետք է գնահատենք մեր տարբեր խոցելիությունները, հատկապես ստեղծագործականները և ավելի ու ավելի զարգացնենք ու փորձարկենք դրանք: — Նատալյա Լյախ

 

Тигран Мартиросян 

КС-КС 

Инсталляция, 2023

 

Художественный текст как материя, рожденная языком, испытывает на себе влияние лингвистического мышления эпохи. Герои древнегреческой трагедии, персонажи Шекспира, актеры, играющие Чехова, протагонисты современных постановок — все они говорят по-разному. Именно в эпохе, определяющей чувственный опыт актера, раскрывается языковая уязвимость персонажей. Особенно остро это ощущается, когда в речь врывается сленг, бытовые эмоции или такие слова, как KYANQS. Страстная, поэтично-высокостильная речь шекспировских персонажей искажается, становится непостижимой. Заимствованное из сленга проституток слово KYANQS чуждо сонетному языку Ромео и Джульетты, Гамлета и Офелии, — эмоциональным нюансам любви, ее тону и голосу, 

​

Տիգրան Մարտիրոսյան

«ՔՍ-ՔՍ»

Ինստալացիա, 2023 թ.

​

Գեղարվեստական տեքստը՝ որպես լեզվահոգեկան միջավայրին առնչվող ծնունդ,  իդիոմային սպեցիֆիկայից բացի կրում է նաև ժամանակաշրջանի լեզվամտածողության ազդեցությունը: Բացարձակ տարբեր ձևով և ոճով էին խոսում Հին հունական ողբերգության կերպարները, մեկ ուրիշ կերպ շեքսպիրյան կերպարները, այլ են իրենց խոսույթում չեխովյան գործող անձինք և լրիվ ուրիշ խոսելաձև ունեն ներկայիս բեմական կերպարները: Եվ հենց այս ժամանակշրջանային առանձնահատկության մեջ է այդ կերպարների լեզվահոգեկան խոցելիությունը՝ դերակատարի զգայական փորձառության դաշտում: Հատկապես եթե այդ կատարողի խոսակցականում գերակշռող են սլենգային և խիստ կենցաղային հուզերանգները՝ մասնավորապես ԿՅԱՆՔՍ բառը դիմելաձև դարձնելը, ապա նրա համար արդեն զգայականորեն դժվարամատչելի, գրեթե անհասանելի են դառնում օրինակ շեքսպիրյան հերոսների պոետիկ-բարձրաոճ և կրքառատ խոսքը: Մարմնավաճառների սլենգից փոխառված պարզունակ և վնասակար խոսույթն իր ծորուն ներկայությամբ կյանք բառի իմաստի ընկալման ընդգրկումն էլ է սահմանափակում: Բնականաբար այդ բառը ժարգոնային-կենցաղային նշանակությամբ կիրառողներին անհասանելի է դարձնում Ռոմեոի, Ջուլիետի, Օթելլոյի, Դեզդեմոնայի, Համլետի և Օֆելիայի սոնետային լեզվով արտահայտվող սիրո հուզական նրբերանգները և դրանց համապատասխան վերարտադրման հնչերանգները: 

 

Туула Наринен

След капли

Звуковая и видео инсталляция, 2011 

 

70 покрытых сажей стеклянных слайдов, 4 цифровых принта отпечатанных со стеклянных слайдов, 144x95 см, Drop Tracer — прибор с неэкспонированным предметным стеклом, покрытым сажей, свеча, спички, HD видео [00:49:20, цвет, звук, петля] 

 

Работа «След капли» включает в себя 35-мм неэкспонированное предметное стекло, покрытое сажей и подвергающиеся воздействию дождя, увеличенные фотографии брызг капель дождя, и видеофильм, позволяющий зрителям наблюдать за продолжительностью брызг. Падая на покрытое сажей стекло, капли дождя оставляют следы, которые остаются даже после испарения воды. Контактный микрофон улавливает звук столкновения.

 

В основе этой работы лежит метод, разработанный метеорологом Винсентом Дж. Шефером для регистрации удара капель дождя о стекло. Когда капля дождя падает на поверхность стекла, воздух, попавший под каплю, поднимает мельчайшие частицы сажи, которые в результате образуют на поверхности предметного стекла взрывные узоры. 

 

Թուուլա Ներհինեն

«Կաթիլներին հետևողը»

Ձայնային և վիդեո ինստալացիա, 2011 թ.

​

70 մրով պատված ապակե սլայդ, 4 պիգմենտային պրինտ՝ մեծացված ապակե սլայդներից, 144x95 սմ, Drop Tracer գործիքը չբացահայտված մուր պատված ապակյա սլայդով, մոմ, լուցկու տուփ, HD տեսանյութ [00:49:20, գույն, ձայն, հանգույց]

 

«Կաթիլներին հետևողը» ներառում է 35 մմ մրի նկատմամբ զգայուն և անձրևի տակ գտնվող ապակե սլայդ շրջանակներ, անձրևի կաթիլների միջոցով ստեղծված ցայտաղբյուրների ընդլայնված լուսանկարներ և տեսանյութ, որը թույլ է տալիս դիտողներին տեսնել ցայտելու տևողությունը: Անձրևի կաթիլները, ընկնելով մրոտ բլրի վրա, թողնում են հետքեր, որոնք տեսանելի են մնում նույնիսկ ջրի գոլորշիացումից հետո: Կոնտակտային խոսափողն ընդունում է բախման ձայնը:

 

Աշխատանքի հիմքում ընկած է օդերևութաբան Վինսենթ Ջ. Շեֆերի կողմից մշակված մեթոդը՝ անձրևի կաթիլների ապակու բախումն արձանագրելու համար։ Երբ անձրևի կաթիլը հարվածում է ապակե մակերեսին, օդը, որը թակարդված է կաթիլների տակ, բարձրացնում է մրի մանր մասնիկները, որոնք ի վերջո պայթյունների նախշեր են ստեղծում սլայդի մակերեսին:

 

Нао Нишихара

Усердная машина (Ереван) 

Кинетическая звуковая машина, 2023

 

Смешанная техника

 

«Усердная машина» производит сдвиг в том, как мы ощущаем время в повседневной жизни. Машина медленно движется по железной дороге под звуки инструментов и бытовых предметов. В это время зрители должны ожидать, сохраняя остроту восприятия. В основе этих идей и самого процесса лежит «MA 間» — традиционное японское представление о времени и пространстве.

​

Նաո Նիշիհարա

Ջանասեր մեքենա (Երևան)

Կինետիկ ձայնային մեքենա, 2023 թ.

 

Խառը մեդիա

​

«Ջանասեր մեքենա»-ն փոխում է մեր առօրյա կյանքում ժամանակի զգացողությունը: Այն դանդաղ շարժվում է երկաթգծի երկայնքով՝ գործիքների և կենցաղային իրերի ձայների ներքո: Հանդիսատեսը պետք է սպասի և պահպանի իր զգացմունքների սրությունը։ Այս գաղափարներն ու գործընթացն արմատավորված են «MA 間»-ում՝ ժամանակի և տարածության ավանդական ճապոնական հայեցակարգում:

 

Патриша Олиник и Адам Хоган

Черный лебедь в трех вариациях

Видео инсталляция, 2023

 

3-канальное UHD 4K видео, бинауральный звук, AR; экраны, наушники, подиум

 

Отталкиваясь от актуальной книги Нассима Николаса Талеба «Антихрупкость» и идеи о том, что люди могут извлекать выгоду из последствий крайне невероятных событий, этот триптих и захватывающий звуковой ландшафт предлагают три размышления о нескольких событиях, связанных с «черными лебедями», включая теракты 9 сентября 2001 года и их последствия, банкротство Lehman Brothers в 2008 году и крах мирового финансового рынка, гибель «Титаника» и недавний подъем ChatGPT. Эта партитура, в частности, исследует восприятие случайности и изменчивости с помощью алгоритмической электроакустической композиции и гранулярного синтеза.

 

Պատրիսիա Օլինիկ և Ադամ Հոգան

«Սև կարապը երեք տարբերակով»

Վիդեո ինստալացիա, 2023 թ.

​

3-ալիք (UHD 4K) տեսահոլովակ [00:00:00, գույն, ձայն, հանգույց], ամբիսոնիկ հաշիվ (տրամադրվում է երկու ձայնով), AR, թվային էկրաններ, ականջակալներ, Apple iPad; ականջակալ, ցոկոլ

​

Հիմք ընդունելով Նասիմ Նիկոլաս Թալեբի ժամանակին և իրադրությանը համապատասխանող գիրքը իր Incerto Antifragility շարքից, և այն գաղափարից, որ մարդիկ կարող են օգուտ քաղել ծայրահեղ անհավանական իրադարձություններից, այս տրիպտիխը և ոգեշնչող ձայնային պատկերը առաջարկում են երեք մեդիտացիա՝ սև կարապի իրադարձությունների ընտրության վերաբերյալ՝ ներառյալ 911-ը և դրա հետևանքները, Lehman Brothers-ի սնանկացումը 2008 թվականին և համաշխարհային ֆինանսական շուկայի փլուզումը, Տիտանիկի խորտակումը և ChatGPT-ի վերջին վերելքը: Աշխատանքը հատուկ ուսումնասիրում է ընկալվող պատահականությունն ու փոփոխականությունը ալգորիթմական էլեկտրա-ակուստիկ կազմի և հատիկավոր սինթեզի միջոցով:

 

Фабрицио Плесси 

Энергия

Видео инсталляция, 2016

 

В чем же все-таки смысл энергии?

 

Изменение и обращение вспять порядка вещей.

Это Энергия

 

Изменение рациональной структуры нашего восприятия.

Это Энергия

 

Переворачивание самого смысла произведения и расширение его возможностей.

Это Энергия

 

Бег по незнакомой территории с непроверенной стратегией.

Это Энергия

 

Без страха пересекать очерченные границы.

Это Энергия

 

Переступать без комплексов обособленности и дискомфорта творчества.

Это Энергия

 

Истинная Энергия, в конечном счете, — это лишь вспышка света в глубокой темноте ночи.

 

— Фабрицио Плесси

​

Ֆաբրիցիո Պլեսի

«Էներգիա»

Վիդեո ինստալացիա, 2016 թ.

​

Ի վերջո, ո՞րն է էներգիայի իմաստը:

Իրերի լապիդային կարգի փոփոխությունն ու  շրջումը:

Դա էներգիա է

 

Մեր ընկալման ռացիոնալ օրինաչափության փոփոխությունը:

Դա էներգիա է

 

Աշխատանքի բուն իմաստի փոփոխությունն ու դրա ներուժի ընդլայնումը:

Դա էներգիա է

 

Անծանոթ տեղանքում վազելը՝ օգտագործելով չհաստատված ռազմավարություններ:

Դա էներգիա է

 

Գծված սահմաններից անվախ մուտք գործելը:

Դա էներգիա է

Առանց բարդույթների ստեղծագործության առանձնացվածությունն ու անհարմարությունը ընդունելը։

Դա էներգիա է

 

Իսկական և ճիշտ էներգիան, ի վերջո, լուսաբռնկման լույսն է գիշերվա խոր խավարում:

 

— Ֆաբրիցիո Պլեսսի

​

Катя Пряник

Цветы 

Фотография, видео, 2019

 

6 изображений 86x60 см, напечатанных хлорофиллом; экран, наушники; видео [00:07:46, цвет, звук, петля]

 

Отдельная благодарность Людмиле Зинченко 

 

Хлорофилл — зеленый пигмент растений, с помощью которого они превращают энергию солнечного света в энергию органических соединений. Этот процесс называется фотосинтез — он поддерживает жизнь на Земле и начинается с того, что фотоны попадают в молекулы хлорофилла, содержащиеся в клетках листа, в мембранах клеточных органелл хлоропластов (именно они придают листу зеленую окраску). Именно хлорофилл в процессе фотосинтеза реагирует на воздействие солнечных лучей.

Светочувствительность — способность вещества изменять свои химические или физические свойства под действием света. С понятием светочувствительность связана и фотография. К. А. Тимирязев первый стал проводить опыты со свойствами фотосинтеза и понял, что свет усваивается благодаря зернам хлорофилла. Свой способ исследования Тимирязев назвал фотографическим саморегистрированием хлорофилловой функции на живом растении. Возможность использования хлорофилла в фотографии стало темой моего исследования.

​

После опытов с разными растениями удалось разработать светочувствительную эмульсию, с помощью которой осуществляется печать. Это спиртовая вытяжка хлорофилла. Ее основу составляют листья фикуса. Именно благодаря хлорофиллу и процессу фотосинтеза полученные отпечатки приобретают зеленый цвет. В эмульсии не содержится солей серебра и других химических элементов, поэтому с течением времени цвет бледнеет, а затем исчезает совсем.

 

Трансформация живого в мертвое для того, чтобы обрести жизнь в другом качестве. Искусственные цветы кладутся на пропитанную эмульсией бумагу и экспонируются светом ультрафиолетовой лампы. Они проявляются и оживают благодаря процессу фотосинтеза, - глобальному процессу образованию органического вещества из неорганического. Происходит метаморфоза - химические процессы приобретают философское измерение. — Катя Пряник 

​

Կատյա Պրյանիկ

«Ծաղիկներ»

Լուսանկարչություն, վիդեո, 2019 թ.

​

Քլորոֆիլ տպագրության տեխնիկայով պատրաստված 3 պրինտ՝ յուրաքանչյուրը 70x100 սմ, պլազմային էկրան, ականջակալներ, տեսանյութ [00:07:46, գույն, ձայն, հանգույց]

 

Հատուկ շնորհակալություն Լյուդմիլա Զինչենկոյին

​

Ֆոտոսինթեզն ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն աջակցում է Երկրի վրա կյանքի գրեթե բոլոր ձևերին: Ֆոտոսինթեզը սկսվում է այն ժամանակ, երբ արևից արտանետվող ֆոտոնները հարվածում են հատուկ պիգմենտային մոլեկուլներին, որոնք կոչվում են քլորոֆիլ, որոնք հայտնաբերված են քլորոպլաստի բջիջների օրգանելների թաղանթներում և կանաչ գույն են տալիս տերևին: Դա քլորոֆիլն է, որը ֆոտոսինթեզի ընթացքում քիմիապես արձագանքում է արևի լույսին:

Լուսազգայունությունը նյութի կարողությունն է՝ փոխելու իր քիմիական կամ ֆիզիկական հատկությունները՝ արևի լույսի ազդեցության տակ: Լուսանկարչությունը սերտորեն կապված է այս գործընթացի հետ: Բուսաբան Կլիմենտ Տիմիրյազևն առաջինն էր, ով փորձեր կատարեց ֆոտոսինթեզի հետ և պարզեց, որ լույսը ներծծվում է քլորոֆիլի հատիկների միջոցով: Տիմիրյազևն իր հետազոտության մեթոդն անվանել է «Կենդանի բույսի վրա քլորոֆիլի ֆունկցիայի լուսանկարչական ինքնագրանցում։

 

Տարբեր բույսերի հետ բազմաթիվ փորձարկումներից հետո ես մշակել եմ ֆոտոզգայուն էմուլսիա, որով աշխատում եմ: Սա ֆիկուսի տերևներից ստացված քլորոֆիլի ալկոհոլային քաղվածք է: Քլորոֆիլի և ֆոտոսինթեզի գործընթացի շնորհիվ պրինտները ձեռք են բերել բաց կանաչ գույն։ Էմուլսիան չի պարունակում արծաթի աղեր և այլ ոչ կենսաբանական քիմիական տարրեր, ուստի պատկերը չի ֆիքսվում, ժամանակի ընթացքում գույնը գունաթափվում է, այնուհետև ամբողջովին անհետանում։

 

Արհեստական ​​ծաղիկները տեղադրվում են էմուլսացված թղթի վրա և լուսավորվում ուլտրամանուշակագույն լամպով։ Նրանք զարգանում և մահացածներից կենդանանում են ֆոտոսինթեզի գործընթացում, որն իր հերթին առաջատար դեր է խաղում կենսոլորտային գործընթացներում՝ գլոբալ ձևավորելով օրգանական նյութեր անօրգանականից: Ողջերի փոխակերպումը մահացածների՝ կյանքը նոր հատուկ հարթության վրա ներկայացնելու համար: — Կատյա Պրյանիկ

 

Самвел Сагателян (Sam Saga)

Великое переселение

Серия фотографий, печать с 35мм слайдов, фотобумага, 1998 (Yerevan); 2003 (USA) — по настоящее время

 

Выражаю сердечную благодарность всем женщинам от Еревана до Лос-Анджелеса, которые позволили мне использовать для этого проекта приготовленную ими еду, кухонную посуду или воду для мытья.

 

Общества, в которых нет сложившихся систем, зачастую оказываются вынуждены выживать, жертвуя изначальной целостностью женщины, отделяя ее материнскую роль от женской сексуальности. Как хранительницы семейного очага, призванные поддерживать его постоянство и чистоту, матери сдерживают свои сексуальные желания, направляя первобытную энергию на поддержание быта патриархального хозяйства. В этом проекте рассматривается ущемление женской чувственности, воображения и свободы ради абстрактного высшего блага — семейной структуры, которая становится просто еще одним названием для практического объединения.

 

P.S. Личное

​

Моя мама часто вспоминала один случай. Однажды, когда я был маленьким, я играл в парке, а она сидела на скамейке с подружками. Мама заметила, что солидный пожилой мужчина в белом костюме, в белой летней шляпе и в очках, пристально следит за мной. Он повернулся к ней и спросил: 

​

— Это ваш ребенок? Берегите его, он станет необыкновенно талантливым человеком.

​

Помню, что слова этого мужчины воодушевили мою маму, и она мечтала, чтобы ее ребенок стал талантливым человеком. И сейчас, оглядываясь назад, я могу сказать, что именно ее образ подсказал мне «Великое переселение». — Самвел Сагателян

 

Սամվել Սաղաթելյան (Սեմ Սագա)

«Մեծ նավարկություն»

35 մմ տպագրություն ֆոտոթղթի վրա, 1998 թ. (Երևան), 2003 թ. (ԱՄՆ) – շարունակվող

​

Հատուկ շնորհակալություն Երևանից մինչև Լոս Անջելես բոլոր կանանց, ովքեր թույլ տվեցին ինձ օգտագործել այս նախագծի համար իրենց պատրաստած ճաշը, խոհանոցային պարագաները կամ լվացքի ջուրը:

 

Չկայացած համակարգեր ունեցող հասարակությունները հաճախ գոյատևելու համար, առաջին հերթին զոհաբերում են կնոջ ամբողջականությունը՝ առանձնացնելով նրա մայրական դերն և կանացի սեռականությունը: Ընտանիքով, որը դիտվում է որպես պուրիտանական արժեքների պահոց և ազգային գոյատևման պատվար, տղամարդիկ և կանայք ստեղծում են ոչ թե ռոմանտիկ սիրո, այլ գոյատևման վրա հիմնված միություններ: Որպես ընտանեկան օջախի խնամակալներ, որոնք պարտավոր են պահպանել դրա միասնությունն ու մաքրությունը, մայրականը կարծես արգելակում է սեռական մղումները՝ ուղղելով դրանց սկզբնական էներգիաները նահապետական ընտանիքի առօրյայի մեջ: Նախագիծը շոշափում է կանանց զգայականության, երևակայության և ազատության կրճատումն ավելի բարձր բարիքների վերացականացման համար, ընտանիքի կառուցվածքը դառնում է գործնական միասնության հերթական անվանումը:

 

P.S. ԱՆՁՆԱԿԱՆ

​

Մայրս մի դեպք էր հաճախ հիշում.

Ես խաղում էի այգում, ինքը ընկերուհիների հետ նստած էր նստարանին:

Նկատում է, որ քիչ հեռու նստարանին նստած մի պատկառելի ծերունի՝ ոտքից գլուխ սպիտակ հագած, սպիտակ ամառային գլխարկով, ակնոցով ամբողջ ընթացքում ինձ էր հետևում հայացքով ու դիմելով մորս հարցնում է.

​

— Ձե՞ր երեխան է: Ուշադիր եղեք, նա բացառիկ տաղանդավոր մարդ է դառնալու:

​

Հիշում եմ, որ մորս միշտ ոգևորել են նրա խոսքերը և հիմա հետահայաց կարող եմ ասել, նրա այդ ոգևորության ոգին ինձ ուղորդել է դեպի Մեծ Նավարկություն: — Սամվել Սաղաթելյան

 

Даниэль Симбида

Совместное существование

Биоарт инсталляция, 2023

 

Ферромагнитная жидкость, пластик, дерево, магниты

 

В постчеловеческом мире наша планета стала «антихрупкой» в результате сочетания депопуляции и эволюции человека с пониманием природы, ее научного, геномного происхождения и адаптации. Человек осознал, что его действия наносят необратимый ущерб окружающей среде, и создал новые системы и технологии, направленные на сохранение ресурсов планеты. Однако способность природы к адаптации и эволюции сыграла решающую роль в превращении планеты из уязвимой в «антихрупкую». Благодаря естественному отбору и генетической изменчивости виды смогли выжить и развиваться в изменяющихся условиях, что привело к формированию более разнообразных и устойчивых экосистем. Потомки Homosapiens научились сосуществовать с природой, культивируя взаимовыгодные отношения, в которых один не должен уничтожать другого. Изобретательность человека и способность природы к адаптации создали новую парадигму жизни, способствующую устойчивости, жизнестойкости и долгосрочному существованию.

​

Դանիելե Սիեմբիդա

«Համագործակցային գոյություն»

ԲիոԱրտ ինստալացիա, 2023 թ.

 

Ferrofluid, պլաստիկ, փայտ, մագնիսներ

​

Հետմարդկային աշխարհում մոլորակը դարձել է հակափխրուն՝ մարդկային դեբուլյացիայի և էվոլյուցիայի համակցման և գիտության բնույթի, գենոմային ծագման և հարմարվողականության մասին սեփական ըմբռնման շնորհիվ: Մարդիկ հասկացել են, որ իրենց գործողություններն անդառնալի վնաս են հասցնում շրջակա միջավայրին՝ ստեղծելով նոր համակարգեր ու տեխնոլոգիաներ՝ ուղղված մոլորակի ռեսուրսների պահպանմանը։ Այնուամենայնիվ, հարմարվելու և զարգանալու բնության կարողությունը կարևոր դեր է խաղացել մոլորակը խոցելիից հակափխրունի վերածելու գործում: Բնական ընտրության և գենետիկ տատանումների միջոցով տեսակները կարողացել են գոյատևել և զարգանալ փոփոխվող միջավայրերում, ինչը հանգեցրել է ավելի բազմազան և ճկուն էկոհամակարգի: Հոմո սափիենսի հետնորդները սովորել են գոյակցել բնության հետ՝ զարգացնելով փոխադարձ հարաբերություններ, որոնցում պետք չէ մեկը մյուսին ոչնչացնել: Մարդու հնարամտությունը և բնության հարմարվողականությունը միասին ստեղծել են կյանքի նոր հարացույց, որը նպաստում է ճկունությանը, կայունությանը և երկարաժամկետ գոյատևմանը:

 

Куда бегут собаки

Лица запаха

Интерактивная инсталляция, 2012

 

Arduino IDE; метал, пластик, стекло, нержавеющая сталь, алюминий, силикон, датчики газа, фотоионный детектор, электронные компоненты, вентилятор, микроконтроллеры, компьютер, экран, стойка, разделочный стол, дальномер

 

Большинство людей не может восстановить  запах в памяти (довольно трудно мысленно «явить» перед своим внутренним взором знакомый запах, хотя, например чье-то лицо можно достаточно легко представить). Когда мы пытаемся вспомнить запах мяты, вспоминается как выглядит мята. Мы можем только лишь узнать запах, почувствовав  его еще раз. Пока не разработан механизм хотя бы примерного схематичного восстановления и воспроизведения запаха в памяти. Однако существует разработанный и активно применяемый механизм восстановления в памяти и передачи визуального образа. Это — фоторобот, где по частям лица, можно методом подбора и сравнения черт, создать ранее виденное лицо. Мы решили использовать этот путь для фиксации запаха. Для этого мы создали массив датчиков газоанализаторов, которые непрерывно исследуют пространство и людей, попадающих в зону их восприятия. Данные с газоанализаторов создают уникальный паттерн, присущий только этому месту, только этому человеку, только в этот момент времени, поскольку при движении воздушных потоков, состав воздуха в исследуемом фрагменте пространства постоянно меняется. Этот постоянно меняющийся паттерн визуализируется посредством фоторобота. Все действие происходит следующим образом: когда человек подходит к анализирующему устройству, нюхательные трубки «обнюхивают» его, газоанализаторы получают информацию, которая затем математически обрабатывается с помощью программы перевода данных состава воздуха в данные о положении и форме частей лица (компоненты фоторобота).  В итоге, человек видит условное, никак не связанное с его внешностью, лицо своего запаха. Если этот человек подойдет к инсталляции еще раз, его портрет будет уже немного другим (так как запах все время меняется), но узнаваемым. Этот механизм — еще один «костыль для памяти», он заведомо ущербен и смешон, но в точности соответствует требованиям тотальной визуальности, в которой все мы сейчас существуем. 

​

Where Dogs Run

«Հոտի դեմքերը»

Ինտերակտիվ ինստալացիա, 2012 թ.

 

Arduino IDE մետաղ, պլաստիկ, ապակի, չժանգոտվող պողպատ, ալյումին, սիլիկոն, գազի սենսորներ, ֆոտոիոնային դետեկտոր, էլեկտրոնային բաղադրիչներ, օդափոխիչ, միկրոկոնտրոլերներ, համակարգիչ, պլազմային էկրան, տակդիր,

կտրող սեղան, միջակայքի որոնիչ, էկրան, գազի անալիզատոր, օդ

​

Մարդկանց մեծամասնությունը չի կարողանում հիշողությամբ վերականգնել հոտերը (բավականին դժվար է մտավոր «պատկերացնել» ծանոթ հոտը, ավելի դյուրին է պատկերացնել ինչ-որ մեկի դեմքը): Առայժմ չկա մեխանիզմ, որը թույլ կտար նույնիսկ մոտավորապես հիշողությամբ վերականգնել և վերարտադրել հոտը։ Այնուամենայնիվ կա տեսողական պատկերը հիշելու և վերակառուցելու լավ հաստատված և լայնորեն կիրառվող մեթոդ՝ դեմքի կոմպոզիցիա, որտեղ նախկինում տեսած դեմքը վերականգնվում է՝ համեմատելով և ընտրելով դեմքի առանձին հատկությունները: Մենք որոշեցինք օգտագործել նույն մեթոդը հոտերը ֆիքսելու համար։ Դա անելու համար մենք ստեղծել ենք գազի անալիզատորների մի շարք սենսորներ, որոնք անընդհատ ուսումնասիրում են տարածությունն ու մարդկանց՝ իրենց աշխատանքային տիրույթում: Գազի անալիզատորի տվյալները կազմում են այս վայրի, այս մարդու և ժամանակի այս պահին եզակի օրինաչափություն: Ի վերջո օդի հոսքն անընդհատ փոխում է օդի բաղադրությունն ուսումնասիրվող տարածքում: Այս եզակի, անընդհատ փոփոխվող օրինաչափությունը տեսանելի է դեմքի կազմի մեջ: Ահա թե ինչպես է այն աշխատում. երբ մարդը մոտենում է անալիզատորին, հոտոտող խողովակները «հոտոտում» են նրան, գազի անալիզատորները մշակում են տեղեկատվությունը, որն այնուհետև փոխանցվում է համակարգչային ծրագրին, որը օդի բաղադրության մասին տվյալները վերածում է ձևի և տվյալների՝ օգտագործելով դեմքի հատկությունների (դեմքի կոմպոզիտի բաղադրիչները): Արդյունքում մարդը տեսնում է իր հոտի դեմքը՝ պայմանական, ոչ մի կերպ չկապված իր իրական ֆիզիկական արտաքինի հետ։

 

Куда бегут собаки

Вязание на спицах и крючком множества Мандельброта

перформанс, 2007–2017, work in progress 

 

Нитки для вязания, текстовая документация процесса, крючок для вязания

 

Женщина вяжет переведенное в схему для вязания множество Мандельброта. Она ограничивает пустоту.

“В процессе вязания определяются границы пустоты. Пустота здесь — то, что за границами вязаного полотна. Получается, и сама вязальщица оказывается «подвешена» в пустоте? Или пока она связана с нитью вязаного множества, она часть не-пустоты, и поэтому так важен процесс вязания?” — Марина Соколовская

 

Множество Мандельброта можно назвать границей вылета в бесконечность. Берется точка недалеко от нуля, и ее координаты, x и y, подставляются в два простых уравнения. Получаются другие два числа, координаты новой точки, — и пропускаются через то же самое уравнение, и так далее. Так вот, если начальной точке повезло (или «повезло»?) оказаться внутри множества Мандельброта, то и все последующие, проходя сквозь уравнение, будут тоже спокойно располагаться внутри множества, около начала координат. Если же начальная точка хоть чуть-чуть оказалась за границей, то ее потомки уже не удержатся на месте, — оторвутся и улетят в бесконечность. Координаты производных точек будут только расти и никогда не вернутся обратно в район нуля, где остались их предки.

 

Границу множества Мандельброта невозможно описать каким-нибудь уравнением, даже самым сложным. Ее всегда находят только путем проб: проверяют точки и смотрят, кто из них остаётся примерно на месте. «Вообще все» точки проверить невозможно, их количество больше даже той обычной (счетной) бесконечности, которая в нашем детстве начиналась где-то после миллиона или миллиарда. Поэтому граница всегда получается приблизительная: вот этот вот миллион точек точно внутри, вот этот миллион точно снаружи, а граница где-то между ними. Программа, которой еще не пора завершаться, может взять любой
условно известный кусочек границы и поглядеть на него поближе: взять новые точки между уже проверенными и разобраться, кто из них внутри, а кто снаружи. Точки внутри множества традиционно рисуют чёрным.

 

Любой мельчайший кусочек границы множества выглядит по форме, как вся граница целиком. Называется самоподобная фигура или фрактал. Без компьютера это высчитать и нарисовать немыслимо. Таких структур, как множество Мандельброта в природе очень много, например кровеносная система, береговая линия и т. п. Нам интересно здесь отношение к неопределимой границе: стоит ли оставаться внутри и традиционно краситься в черный цвет. Или лучше оказаться снаружи, при этом точно зная, что придется улететь в бесконечность. Или быть на границе и бесконечно уподобляться самому себе. — Евгений Пригородов

​

Where Dogs Run

«Մանդելբրոթ բազմության հյուսելը շյուղերով և հելունով»

Փերֆորմանս, 2007-2017 թթ., շարունակվող

​

Հյուսելու թելեր, գործընթացի տեքստային փաստաթղթեր, հյուսած կարթ

​

Կինը հյուսում է Mandelbrot հավաքածուն, որը վերածվել է հյուսքի նմուշի: Նա սահմանափակում է դատարկությունը:

 

Մանդելբրոտի բազմությունը կարելի է անվանել դեպի անսահման գնալու սահման։ Ընտրվում է զրոյին մոտ կետ, այնուհետև երկու կոորդինատներ՝ x և y, որոնք մուտքագրվում են երկու պարզ արտահայտությունների մեջ: Ստացված երկու թվերը փոխարինվում են նույն արտահայտությամբ՝ նոր կետի կոորդինատները և այլն: Այսպիսով, եթե սկզբնական կետը հաջողակ է (կամ ոչ շատ «հաջողած») լինել Մանդելբրոտի բազմության մեջ, ապա, անցնելով հավասարման միջով, բոլոր հաջորդ կետերը մնում են սկզբնաղբյուրի մոտ: Եթե ​​մեկնարկային կետը թեկուզ մի փոքր դուրս է սահմանված սահմանից, ապա նրա հետնորդները դիրք չեն զբաղեցնի, այլ կկորցնեն կապը ելակետի հետ և կթռչեն դեպի անսահմանություն: Կրկնվող կետերի կոորդինատները միայն կաճեն և երբեք չեն վերադառնա զրոյի մոտակայք, որտեղ ապրում են նրանց նախնիները:

 

Մանդելբրոտի բազմության սահմանը հնարավոր չէ նկարագրել նույնիսկ ամենաբարդ հավասարումներով։ Այն միշտ ստեղծվում է փորձի և սխալի միջոցով: Դուք միավոր եք վերցնում, վերահաշվարկում եք և տեսնում, արդյոք արդյունքները մնում են սահմանափակ: Անհնար է ստուգել յուրաքանչյուր կետ, քանի որ դրանց թիվը նույնիսկ ավելի մեծ է, քան ստանդարտ (հաշվելի) անսահմանությունը, որը մեր մանկության տարիներին սկսվել է մեկ միլիոնից կամ միլիարդից: Ստեղծված սահմանը միշտ մոտավոր է: Մեկ միլիոն միավոր հաստատ գտնվում է հավաքածուի ներսում, ևս մեկ միլիոն միավոր հաստատ դրանից դուրս է, իսկ սահմանը ինչ-որ տեղ դրանց միջակայքում է: Սահմանի ցանկացած բեկոր, նույնիսկ ամենափոքրը, նման է ամբողջ սահմանին։ Այդ իսկ պատճառով այն կոչվում է ինքնին նմանվող ձև կամ ֆրակտալ: Անհնար է այն գեներացնել և պատկերել առանց համակարգչի։

​

Բնության մեջ կան բազմաթիվ կառույցներ, որոնք նման են Մանդելբրոթ բազմությանը՝ արյան անոթներ, ափամերձ գծեր և այլն: Այստեղ մեզ հետաքրքրում է անորոշ սահմանի հետ կապված իրողությունը: Ո՞րն է ավելի լավ՝ մնալ ներսում և նշված լինել սևով (կետերը հավաքածուի ներսում ավանդաբար նշվում են սևով), թե՞ մնալ դրսում՝ իմանալով, որ դեռ պետք է թռչել դեպի անսահմանություն, թե՞ մնալ սահմանի վրա և անսահմանորեն նմանվել մյուսներին: 

Баби Авелино 

 

Баби Авелино — художник, изучала теорию коммуникации в Университете Паулиста в Бразилии. Используя различные медиумы, такие как видео, фотографию, технологии, скульптуру и инсталляцию, Авелино во многих своих работах обращается к вопросам идентичности, гендера и неразрывной связи общества с космологическим мировоззрением коренных народов Амазонии и их традициями. Опираясь на собственные воспоминания, она создает работы, в которых отражается богатое культурное наследие и вместе с тем затрагиваются современные проблемы. Авелино работает в сотрудничестве с другими художниками и местными сообществами, создавая художественные работы, основанные на соучастии и включенности. В 2019 году совместно с Эмилией Беллон и Робертой Сукато основала в Льеже (Бельгия) «Коллектив 5+». Авелино исследует новые формы художественного выражения, чтобы делиться историями и взглядами, отраженными в народных традициях, позиционируя себя при этом как вовлеченного визуального художника. В настоящее время живет и работает в Льеже, Бельгия.

 

Բաբի Ավելինոն

 

Բաբի Ավելինոն արվեստագետ է, սովորել է հաղորդակցության գիտություններ Բրազիլիայի Պաուլիստա համալսարանում: Օգտագործելով տարբեր միջոցներ, ինչպիսիք են վիդեոն, լուսանկարչությունը, տեխնոլոգիաները, քանդակը և ինստալացիաները՝ Բաբի Ավելինոն հաճախ է անդրադառնում ինքնության, սեռի և հասարակության ներքին հարաբերությունների հետ Ամազոնիայի բնիկ ժողովուրդների տիեզերական տեսլականի և ավանդույթների կապին: Նա հիմնվում է իր սեփական հիշողությունների վրա՝ ստեղծելու գործեր, որոնք ընդգրկում են հարուստ մշակութային ժառանգությունը՝ միաժամանակ անդրադառնալով մեր առջև ծառացած ժամանակակից մարտահրավերներին: Բաբի Ավելինոն աշխատում է այլ արվեստագետների և տեղական համայնքների հետ՝ համագործակցելով և ստեղծելով մասնակցային արվեստի գործեր: 2019 թվականին նա Էմիլիա Բելոնի և Ռոբերտա Սուկատոյի հետ Բելգիայի Լիեժ քաղաքում հիմնել է «Collectif 5+»-ը:

Բաբի Ավելինոն ուսումնասիրում է գեղարվեստական արտահայտման նոր ձևեր՝ կիսելու ժողովրդական ավանդույթների պատմություններն ու հեռանկարները՝ միաժամանակ հաստատելով իր տեղը որպես վիզուալ նկարիչ: Ներկայումս նա ապրում և աշխատում է Բելգիայի Լիեժ քաղաքում:

​

​Samvel Baghdasaryan

​

Samvel Baghdasaryan (1956–2017) was born in 1956 in Yerevan. He graduated from the Yerevan Academy of Fine Arts and then the Yerevan Institute of Fine Arts and Theater. Since 1983, Baghdasaryan has been the director of the Pottery Workshop of the Yerevan National Center of Aesthetics, and since 1997, the director of the Studio-College of Fine Arts and Decorative Applied Arts. In 1995–96, Baghdasaryan actively contributed to establishing the Yerevan Center for Innovative Experimental Art. Since 1999, he taught at the Armenian Open University, where he co-founded the Faculty of Fine Arts. In 1995, the artist participated in the first Armenian National Pavilion of the 46th Venice Biennale. In 1997, within the framework of Documenta 10 in Kassel, he implemented the "Geo-Kunst expedition" action with a group of other Armenian contemporary artists. Among others, he has participated in the exhibitions "Armenia: The Rediscovery of the Land of Ancient Culture (Bochum, Germany, 1995), Moscow–Yerevan: The Question of the Ark (Yerevan, 1995), Great Atrophy (Yerevan, 1999), Adieu Parajanov (Vienna, Austria, 2003), Soviet AgitArt: Restoration (Bialystok, Poland, 2011). Baghdasaryan's works are a part of the Yerevan Museum of Modern Art, Moscow Museum of the Orient, Sardarapat National Museum, Moscow Museum of Modern Art, Chicago "Vicky Hovhannisyan" Contemporary Art Gallery, Yerevan "Academia" Gallery and other personal collections. The artist died in 2017 in Yerevan.

​

​Սամվել Բաղդասարյանը

​

Սամվել Բաղդասարյանը ծնվել է 1956 թվականին, Երևանում։ Ավարտել է Երևանի գեղարվեստի ուսումնարանը, այնուհետ՝  Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտը։ 1983 թվականից Բաղդասարյանը եղել է Երևանի Գեղագիտության ազգային կենտրոնի խեցեգործության արվեստանոցի դեկավարը, 1997-ից՝ Կերպարվեստի և դեկորատիվ կիրառական արվեստի ստուդիա-քոլեջի տնօրենը։ 1995-96 թվականներին Բաղդասարյանն ակտիվ ներդրում է ունեցել Երևանի Նորարար Փորձարարական Արվեստի Կենտրոնի (ՆՓԱԿ) հիմնադրման աշխատանքներում։ 1999 թվականից դասավանդել է Հայկական բաց համալսարանում, որտեղ համահիմնադրել է կերպարվեստի ֆակուլտետը։ Արվեստագետը 1995-ին մասնակցել է Վենետիկի 46-րդ բիենալեի առաջին հայկական ազգային տաղավարին, իսկ 1997-ին Կասելի Դոկումենտա 10-ի շրջանակներում մի խումբ այլ հայ ժամանակակից արվեստագետների հետ իրականացրել «Geo-Kunst expedition» ակցիան։ Ի թիվս այլոց՝ մասնակցել է Հայաստան. հին մշակույթի երկրի վերահայտնագործումը (Բոխում, Գերմանիա, 1995), Մոսկվա-Երևան. Տապանի հարցը (Երևան, 1995), Great Atrophy (Երևան, 1999), Adieu Parajanov (Վիեննա, Ավստրիա, 2003), Սովետական ԱգիտԱրտ։ Վերականգնում (Բիալիստոկ, Լեհաստան, 2011) ցուցահանդեսներին։ Բաղդասարյանի աշխատանքները գտնվում են Երևանի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Մոսկվայի Արևելքի թանգարանում, Սարդարապատի ազգային թանգարանում, Մոսկվայի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Չիկագոյի «Վիկի Հովհաննիսյան» ժամանակակից արվեստի պատկերասրահում, Երևանի «Ակադեմիա» պատկերասրահում և այլ անձնական հավաքածուներում։ Արվեստագետն իր մահկանացուն կնքեց 2017 թվականին, Երևանում։ 

 

Рональд Дагоннье

 

Рональд Дагоннье — цифро- и видеохудожник. Преподаватель видеографии и профессор цифрового искусства в Льежском университете изящных искусств (Beaux-Arts de Liège). Критически осмысляет «священных коров» современного общества — излишества экономической системы, игнорирующей личность. Изучает «тщетность» истории через исследование «рематериализации» изображений в виде видеографических и цифровых объектов, таких как световые проекции, голограммы, 3D-отпечатки. Участник множества выставок по всему миру, в том числе: Space collection (Бельгия); ADGY (Пекин); Culture Development Co. LtD. (Китай); Национальный музей в Щецине (Польша); Санкт-Петербургская государственная академия искусства и дизайна им. Штиглица (Россия); Display Gallery (Великобритания); Национальный музей мексиканских железных дорог (Мексика); Тайнаньский Национальный университет искусств (Тайвань); Музей Современного Искусства Даньдуна, Даньдун (Китай); Фотофорум Nofound (Франция); Познаньская биеннале, 8-я Балтийская Биеннале Современного Искусства (Польша); Галерея Aeroplastics (Бельгия); Военно-Морской музей в Венеции (Италия).

 

Ռոնալդ Դագոնյեն

 

Ռոնալդ Դագոնյեն թվային և վիդեո արվեստագետ է: Ռոնալդ Դագոնյեն վիդեոգրաֆիայի դասախոս է և թվային արվեստի պրոֆեսոր Beaux-Arts de Liège-ում: Նա քննադատաբար է նայում մեր հասարակության «սրբազան հրեշներին»՝ անհատին անտեսող տնտեսական համակարգի ավելորդություններին: Նա ուսումնասիրում է պատմության «ունայնությունները»՝ տեսանկարահանող և թվային օբյեկտների տեսքով պատկերների «վերանյութականացման»՝  լուսային պրոյեկցիաների, հոլոգրամների, 3D տպագրությունների վերաբերյալ հետազոտությունների միջոցով: Նա մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների, այդ թվում՝ Տիեզերական հավաքածու (Բելգիա), ADGY (Պեկին), Culture Development Co. LtD, (Չինաստան), Շչեցինի ազգային թանգարան (Լեհաստան), Սանկտ Պետերբուրգի Շտիգլիցի անվան արվեստի և դիզայնի պետական ակադեմիա (Ռուսաստան), Ցուցասրահ (Մեծ Բրիտանիա), Museo Nacional de los Ferrocarriles Mexicanos (Մեքսիկա), Թայվանի արվեստի ազգային համալսարան (Թայվան); Musée d’Art Moderne de Dandong, Dandong (Չինաստան), Nofound Photo Fair (Ֆրանսիա), Պոզնանի բիենալե, Բալթյան ժամանակակից արվեստի 8-րդ բիենալե (Լեհաստան), Galerie Aéroplastics (Բելգիա), Musée Naval de Venise (Իտալիա).

 

Милена Аветисян

 

Милена Аветисян — фотограф, музыкант, писатель и поэт. С 2018 года учится в Центре креативных технологий ТУМО, а с 2020 года — на факультете фотографии Государственного колледжа культуры имени Шарля Азнавура. В 2021 году была награждена ежегодной премией ТУМО The Vahé & Lucie Annual Award за серию «Сплетая путь домой», все фотографии для которой были сняты на смартфон; в 2022 году стала победителем конкурса «Halfworks», организованного Центром документальной фотографии «4 плюс»; в 2023 году состоялась персональная выставка в Гете центре в Ереване. Работает в области документальной и уличной фотографии. В настоящее время живет в Армении.

 

Միլենա Ավետիսյանը

 

Միլենա Ավետիսյանը լուսանկարիչ է, գրող/բանաստեղծ, երաժիշտ։ Ծնվել է 2004 թվականին, Կոտայքի մարզի Նոր Արտամետ գյուղում։ 2018 թվականից սովորում է Թումո ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնում և 2020 թվականից Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի պետական քոլեջի լուսանկարչության ֆակուլտետում։  

2021 թվականին Թումոյի ամենամյա Վահե և Լյուսի մրցանակաբաշխության հաղթող է ճանաչվել իր դոկումենտալ աշխատանքով` Տուն տանող հյուսեր շարքով, որի բոլոր լուսանկարներն արվել են հեռախոսով։ 2022 թվականի աշնանը 4plus վավերագրական լուսանկարչության կենտրոնի կողմից կազմակերպած «Կիսատ աշխատանքներ» մրցույթում իր նույն Տուն տանող հյուսեր շարքով կրկին հաղթող է ճանաչվել և ավարտելով շարքը՝ 2023 թվականի գարնանը Գյոթե ինստիտուտում ունեցել է անհատական ցուցահանդես։ Ներկայումս ապրում է Հայաստանում և զբաղվում է վավերագրական և փողոցային լուսանկարչությամբ։

 

Макс Блотас

 

Макс Блотас, художник. В его работах рассматривается связь ландшафтов и коммуникационных технологий через самоподдерживающиеся цифровые и биологические сети. Инсталляции представляют собой гибридные экосистемы, в которых электронное оборудование сочетается с органическими формами жизни. Макс Блотас создает миниатюрные управляемые компьютером декорации или среды, которые контролируются с помощью технологий видеонаблюдения и транслируются на дистанционные дисплеи. Создаваемые изображения выявляют смещение человеческой перспективы и проводят зримые параллели между цифровым контентом и окружающей действительностью, вскрывая множество реальностей и микрособытий, происходящих одновременно в сети. Живет и работает в Париже.

 

Մաքս Բլոտասը

 

Մաքս Բլոտասը արվեստագետ է։ Իր աշխատանքներում նա ուսումնասիրում է լանդշաֆտների և հաղորդակցման տեխնոլոգիաների փոխհարաբերությունները՝ ինքնապահպանվող թվային և կենսաբանական ցանցերի միջոցով: Նրա ինստալացիաները հիբրիդային էկոհամակարգեր են, որոնք օգտագործում են օրգանական կյանքի ձևերի հետ խառնված էլեկտրոնային սարքավորումներ: Մաքս Բլոտասը ստեղծում է համակարգչային կառավարվող մանրանկարչության հավաքածուներ կամ միջավայրեր, որոնք մշտապես վերահսկվում են հսկողության տեխնոլոգիայով և փոխանցվում հեռավոր էկրաններին: Ստեղծված պատկերները ցույց են տալիս փոփոխություններ մարդկային տեսանկյունից և շոշափելի զուգահեռներ են անցկացնում թվային բովանդակության և իրականության միջև՝ բացահայտելով առցանց տեղի ունեցող բազմաթիվ իրողություններ և միկրո իրադարձություններ: Նա ապրում և աշխատում է Փարիզում։

 

Джулиана Кунеаз

 

Джулиана Кунеаз — художник, работает с различными художественными медиумами — от видеоинсталляций до скульптуры, от фотографии до живописи, включая трафаретную живопись. С начала 1990-х годов проводит исследования, соединяя изучение пластика с видео экспериментами. В 2004 году начала использовать 3D технологии в своих исследованиях, включающих элементы из области науки и наноразработок, для создания виртуальных ландшафтов, взаимодействующих с естественными материалами. В 2021 году Кунеаз сняла 3D-фильм «I Cercatori di Luce» («Искатели света»). Среди выставок, в которых она принимала участие, — Videoformes (Франция), Биеннале в Сан-Паулу, Tina B (Чехия), Биеннале современного искусства в Севилье (Испания), Project Daejeon (Южная Корея), Биеннале Light Art Mantua (Италия), Festival Internacional de la Imagen (Колумбия), Ежегодная выставка цифрового искусства в Тегеране (Иран). Живет и работает в Милане, Италия.

 

Ջուլիանա Կունեզը

 

Ջուլիանա Կունեզը արվեստագետ է։ Նա օգտագործում է տարբեր գեղարվեստական միջոցներ՝ վիդեո ինստալացիաներից մինչև քանդակագործություն, լուսանկարչությունից մինչև նկարչություն՝ ներառյալ էկրանի նկարչություն: 1990-ականների սկզբից նա ձեռնամուխ է եղել հետազոտություններին, որոնցում պլաստիկ հետազոտությունները միաձուլվում են տեսափորձերի հետ: 2004 թվականին 3D-ը դարձավ նրա հետազոտության մի մասը՝ բնական տվյալների հետ փոխազդող վիրտուալ լանդշաֆտներ ստեղծելու համար ներառելով գիտության և նանոգիտության տարրեր։ 2021 թվականին Կունեասը նկարահանել է I Cercatori di Luce (Լույս որոնողները) 3D ֆիլմը։ Նշանավոր ցուցահանդեսները, որոնց նա մասնակցել է, ներառում են Videoformes (Ֆրանսիա), Սան Պաուլոյի բիենալեն, Tina B (Չեխիա), Սևիլիայի Ժամանակակից արվեստի բիենալեն (Իսպանիա), Project Daejeon (Հարավային Կորեա), Mantua Light Art Biennale (Իտալիա), Internacional de la Imagen փառատոն (Կոլումբիա) և թվային արվեստի ամենամյա ցուցահանդես Թեհրանում (Իրան): Նա ապրում և աշխատում է Իտալիայի Միլան քաղաքում:

 

Александра Дементьева

 

Александра Дементьева — художник, изучала журналистику в Москве (Россия) и изобразительное искусство в Брюсселе (Бельгия). Основной интерес Дементьевой как художника — применение социальной психологии, теории восприятия и бихевиоризма в инсталляциях, соединяющих танец, музыку и перформанс. Организатор LASER Talks Brussels и преподаватель Королевской академии изящных искусств (Брюссель, Бельгия). Обладательница главного приза за лучшее моноканальное видео на фестивале VAD (Жирона, Испания). Участница многочисленных выставок в крупнейших мировых культурных институциях, среди которых Художественный музей Рубина (Нью-Йорк, США), Музей современного искусства MACRO (Рим, Италия), Культурный центр Centro de la Imagen Museum (Мехико, Мексика), Государственный Эрмитаж (Санкт-Петербург, Россия), Московский музей современного искусства (Россия) и др. Живет и работает в Брюсселе (Бельгия).

 

Ալեքսանդրա Դեմենտիևան

 

Ալեքսանդրա Դեմենտիևան արվեստագետ է։ Նա լրագրություն է սովորել Մոսկվայում (ԽՍՀՄ) և կերպարվեստ՝ Բրյուսելում (Բելգիա)։ Նրա՝ որպես արվեստագետի հիմնական հետաքրքրությունը մեդիա ինստալացիաներում սոցիալական հոգեբանության, ընկալման տեսության և վարքագծային կիրառման մեջ է, որոնք համատեղում են պարը, երաժշտությունը, ֆիլմը և փերֆորմանսը: Նա կազմակերպում է LASER Talks Brussels-ը և դասավանդում Գեղարվեստի թագավորական ակադեմիայում (Բրյուսել, Բելգիա): Դեմենտիևան VAD փառատոնում (2005թ., Ժիրոնա, Իսպանիա) ստացել է առաջին մրցանակը՝ լավագույն մոնոալիք տեսահոլովակի համար։ Մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների միջազգային խոշոր մշակութային հաստատություններում, այդ թվում՝ Ռուբինի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), ՄԱԿՐՈ թանգարանում (Հռոմ, Իտալիա), Centro de la Imagen թանգարանում (Մեքսիկա, Մեքսիկա), Էրմիտաժ թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի ժամանակակից արվեստի թանգարան (Ռուսաստան) և այլն։ Նա ապրում և աշխատում է Բրյուսելում, Բելգիա:

 

Алексей Дымдымарченко

 

Алексей Дымдымарченко (1986–2020) был художником, известным своими минималичными, похожими на амальгаму объектами, которые соединяли в себе звук, материал и процесс. Его работы были показаны на выставках и фестивалях, в том числе Crip Ritual (2022) в галерее Дорис Маккарти Университета Торонто в Скарборо и в рамках звуковой программы Киберфест-12: ID (2019). Представителем художника является арт-студия общественной организации «Перспективы», а также независимая группа активистов и друзей.

 

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն

 

Ալեքսեյ Դիմդիմարչենկոն (1986–2020) արվեստագետ է, որը հայտնի է իր մինիմալիստական, ամալգամանման առարկաներով, որոնք համատեղում են ձայնը, նյութը և գործընթացը։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են այլոց թվում՝ Դորիս ՄաքՔարթի պատկերասրահի Crip Ritual ցուցահանդեսում, Տորոնտոյի Սկարբորո համալսարանում (2022, Կանադա), CYFEST 12-ում, ID Sound Program -ում (2019, Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան): Նրան ներկայացնում են Perspectives արվեստի ստուդիան և ակտիվիստների ու ընկերների անկախ խումբը։

 

Мария Кристина Финуччи

 

Мария Кристина Финуччи — итальянский архитектор и художник. В 2013 году в павильоне ЮНЕСКО в Париже основала «Мусорное государство» в рамках художественной акции, направленной на привлечение внимания к проблеме загрязнения океана пластиком. Создала множество монументальных инсталляций на различных площадках по всему миру, включая здание ООН и Римский форум. В 2018 году как глава государства подписала Программу действий ООН до 2030 года. Обладательница многочисленных наград, ее работы экспонируются во многих музеях и публичных коллекциях. В 2019 году Финуччи была удостоена звания великого офицера ордена «За заслуги перед Итальянской Республикой». В 2020 году основала фонд Финуччи, призванный содействовать развитию искусства и устойчивому развитию.

 

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչին

 

Մարիա Քրիստինա Ֆինուչին իտալացի ճարտարապետ և արվեստագետ է։ 2013 թվականին Փարիզի ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում նա հիմնադրել է «Grbage Patch State»-ը, որը արվեստի մի աշխատանք է՝ բարձրացնելու օվկիանոսներում պլաստիկի խնդրի մասին իրազեկությունը: Նա ստեղծել է բազմաթիվ մոնումենտալ ինստալացիաներ աշխարհի տարբեր վայրերում, այդ թվում՝ ՄԱԿ-ի շենքում և Հռոմեական ֆորումում: 2018 թվականին, որպես պետության ղեկավար՝ նա ստորագրել է ՄԱԿ-ի 2030 թվականի օրակարգը։ Արժանացել է բազմաթիվ մրցանակների, իսկ նրա աշխատանքները ցուցադրվում են թանգարաններում և հանրային հավաքածուներում։ 2019 թվականի փետրվարին Ֆինուչիին շնորհվել է Իտալիայի Հանրապետության Արժանիքի շքանշանի մեծ սպայի կոչում։ 2022 թվականին ստեղծվել է Ֆինուչի հիմնադրամը՝ արվեստն ու կայուն զարգացումը խթանելու համար

 

Анна Франц

 

Анна Франц — художник, куратор в области медиаискусства. Окончила ЛВХПУ им. В. И. Мухиной (Ленинград, СССР) и Институт Пратта (Нью-Йорк, США). Основатель некоммерческого культурного фонда CYLAND MediaArtLab, сооснователь лаборатории медиаискусства CYLAND и фестиваля «Киберфест». Интерактивные инсталляции Франц выставлялись в Музее искусства и дизайна (Нью-Йорк, США), на фестивале Video Guerrilha (Бразилия), на биеннале «Манифеста-10» (Санкт-Петербург, Россия, 2014), в Государственном Эрмитаже (Санкт-Петербург, Россия), в Центре искусств Kunstquartier Bethanien (Берлин, Германия), Галерее Hatcham Church, Голдсмитском колледже, Лондонском университете (Великобритания), Dartington Estate (Великобритания), Культурном центре Cultural Flow Zone Ка' Фоскари Дзаттере (Венеция, Италия), Музее MAXXI (Рим, Италия), Национальном клубе искусств (Нью-Йорк, США) и на других ведущих площадках по всему миру. Работы художницы находятся в собраниях Русского музея (Санкт-Петербург, Россия), Музея искусства и дизайна (Нью-Йорк, США), Центра современного искусства имени Сергея Курехина (Санкт-Петербург, Россия) и фонда Kolodzei Art Foundation (Нью-Йорк, США), а также в многочисленных частных коллекциях. Живет и работает в Майами (США).

 

Աննա Ֆրանցը

 

Աննա Ֆրանցը արվեստագետ է և մեդիա արվեստի համադրող: Ավարտել է Վերա Մուխինայի արվեստի և դիզայնի բարձրագույն դպրոցը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ) և Պրատ ինստիտուտը (Նյու Յորք, ԱՄՆ)։ Cyland Foundation Inc. շահույթ չհետապնդող մշակութային հիմնադրամի հիմնադիրն է, CYLAND MediaArtLab-ի և CYFEST-ի համահիմնադիրը: Ֆրանցի ինտերակտիվ ինստալացիաները ներկայացվել են Արվեստի և դիզայնի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Video Guerrilha փառատոնում (Բրազիլիա), Manifesta 10 Biennale (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Էրմիտաժում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Kunstquartier Bethanien (Բեռլին, Գերմանիա), Hatcham Church պատկերասրահում, Goldsmiths, Լոնդոնի համալսարանում (Մեծ Բրիտանիա), Dartington Estate (Մեծ Բրիտանիա), Ca' Foscari Zattere մշակութային հոսքի գոտիում (Վենետիկ, Իտալիա), MAXXI թանգարանում (Հռոմ, Իտալիա), Ազգային արվեստի ակումբում (Նյու Յորք, ԱՄՆ) և ամբողջ աշխարհի այլ խոշոր վայրեր: Արվեստագետի աշխատանքները գտնվում են Ռուսական թանգարանի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Արվեստի և դիզայնի թանգարանի (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Սերգեյ Կուրյոխինի անվան ժամանակակից արվեստի կենտրոնի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Կոլոդզեյ արվեստի հիմնադրամի հավաքածուներում, (Նյու Յորք, ԱՄՆ) ինչպես նաև բազմաթիվ մասնավոր հավաքածուներում։ Նա ապրում և աշխատում է Մայամիում, ԱՄՆ։

 

Gray Cake

 

Gray Cake – это Александр Сереченко и Катя Пряник. Катя окончила школу фотографии и мультимедиа им. Родченко. Работает с экспериментальной ручной фотопечатью, видео, фото, инсталляцией. Саша – программист с дипломом МИФИ, а также музыкант и художник, специализирующийся на интерактивных средах и генеративных практиках. Оба имеют степень магистра цифрового искусства Дальневосточного Федерального Университета. Победители и лауреаты фестиваля Pixel Fest (Екатеринбург, Россия), Премии Audi Born Digital (Москва, Россия), конкурса Re:store Digital Earth (Москва, Россия), международной резиденции EOFA (Женева, Швейцария).
 

«Объединившись в дуэт, сочетая абсолютно разный опыт работы с материалами и технологиями,  мы поняли, что «старые» медиумы не обладают художественной актуальностью, но имеют мощный исторический код, который уже стал частью культуры восприятия, а «новые» в свою очередь требуют глубинного переосмысления чтобы стать современным инструментом и помощником художника, а не только предъявлением себя как чистой технологии.
Мы практикуем совмещение традиционных художественных приёмов и новых технологий. На месте таких пересечений образуются новые смыслы, которые не могут существовать без него. Этот феномен мы называем «кроссмедийность» и используем его в работе как основной прием». — Gray Cake

​

Gray Cake-ը Ալեքսանդր Սերեչենկոյի և Կատյա Պրյանիկի արվեստային զույգն է։ Կատյան ավարտել է Ռոդչենկո լուսանկարչության և մուլտիմեդիայի արվեստի դպրոցը։ Աշխատում է փորձարարական ձեռքով ֆոտոտպագրության, վիդեոյի, լուսանկարչության, ինստալացիայի բնագավառներում։ Ալեքսանդրը ծրագրավորող է՝ MEPhI տեղեկատվական անվտանգության աստիճանով, ինչպես նաև երաժիշտ և արվեստագետ, մասնագիտացած է ինտերակտիվ միջավայրերում և գեներատիվ պրակտիկաներում: Երկուսն էլ Հեռավոր Արևելքի Դաշնային Համալսարանի (Ռուսաստան) թվային արվեստի մագիստրոսի կոչում ունեն, Pixel Fest (Եկատերինբուրգ, Ռուսաստան), Audi Born Digital Award (Մոսկվա, Ռուսաստան), Re:Store Digital Earth (Մոսկվա, Ռուսաստան) հաղթողներ և դափնեկիրներ են, EOFA միջազգային նստավայր (Ժնև, Շվեյցարիա): Նրանց աշխատանքները գտնվում են Մուլտիմեդիա արվեստի թանգարանի (Մոսկվա, Ռուսաստան) և Flux հիմնադրամի (Ժնև, Շվեյցարիա) հավաքածուներում։

 

«Երբ մենք միավորվեցինք որպես զույգ՝ համատեղելով բոլորովին տարբեր փորձառությունները նյութերի և տեխնոլոգիաների հետ, մենք հասկացանք, որ «հին» միջավայրերը գեղարվեստական նշանակություն չունեն, այլ ունեն հզոր պատմական ծածկագիր, որն արդեն դարձել է ընկալման մշակույթի մաս, մինչդեռ «նոր» մեդիաները խորը վերանայման կարիք ունեն՝ ժամանակակից գործիք և արվեստագետի օգնական դառնալու, այլ ոչ թե մնալու միայն մաքուր տեխնիկա: Մենք կիրառում ենք ավանդական գեղարվեստական տեխնիկայի և նոր տեխնոլոգիաների համադրություններ: Այս խաչմերուկներում ձևավորվում են նոր իմաստներ, որոնք այլ կերպ չեն կարող լինել։ Մենք այս երևույթն անվանում ենք «միջմեդիա» և այն օգտագործում ենք որպես հիմնական գործիք մեր աշխատանքում»։ — Gray Cake

 

Елена Губанова

 

Художник, куратор. Окончила Институт живописи, скульптуры и архитектуры имени Репина (Ленинград, СССР). Занимается живописью, скульптурой, инсталляцией, видео. В качестве куратора участвует в проектах CYLAND MediaArtLab. Преподаватель магистерской программы в Университете искусств и науки ИТМО (Санкт-Петербург, Россия) и «Школы молодого художника» Фонда «Про Арте» (Санкт-Петербург, Россия) в 2020-2021 гг.. Лауреат премии Сергея Курехина (2012, Россия) в номинации «Лучшее произведение визуального искусства» (совместно с Иваном Говорковым) и «Лучший фестиваль в области современного искусства» (2018). Ее работы выставлялись на крупнейших российских и зарубежных площадках, среди которых Эрмитаж (Санкт-Петербург, Россия), Русский музей (Санкт-Петербург, Россия), Музей Москвы (Москва, Россия), Третьяковская галерея (Москва, Россия), Университет Ка-Фоскари (Венеция, Италия),  Голдсмитский колледж, Лондонский университет (Великобритания), Художественный музей Челси (Нью-Йорк, США), Центра искусств Kunstquartier Bethanien (Берлин, Германия) и Национальный клуб искусств (Нью-Йорк, США). Участник параллельной программы биеннале «Манифеста-10» (2014, Санкт-Петербург, Россия) и параллельной программы Венецианской биеннале (с 2011 года, Италия); многократный участник фестиваля «Киберфест». С 1990 года работает совместно с Иваном Говорковым. Живет в Санкт-Петербурге (Россия).

 

Ելենա Գուբանովա

 

Արվեստագետ է և կուրատոր։ Ծնվել է 1960 թվականին ԽՍՀՄ Ուլյանովսկ քաղաքում։ Ավարտել է Իլյա Ռեպինի անվան գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության պետական ակադեմիական ինստիտուտը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ): Աշխատում է գեղանկարչության, քանդակագործության, ինստալացիաների և վիդեո ոլորտներում։ Որպես կուրատոր՝ նա զբաղվում է CYLAND մեդիա արտ լաբի նախագծերով։ 2020-2021 թվականներին դասախոսել է ITMO Art & Science համալսարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Pro Arte հիմնադրամի (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) Երիտասարդ նկարիչների դպրոցում: Ստացել է Սերգեյ Կուրյոխինի անվան մրցանակ (Ռուսաստան)՝ «Վիզուալ արվեստի լավագույն ստեղծագործություն» (2012 թ. Իվան Գովորկովի հետ), ինչպես նաև «Ժամանակակից արվեստի բնագավառում լավագույն փառատոն» (2018) անվանակարգերում։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են ռուսական և արտասահմանյան խոշոր թանգարաններում և կենտրոններում՝ այդ թվում Էրմիտաժի թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի թանգարանում (Ռուսաստան), Տրետյակովյան պատկերասրահում (Մոսկվա, Ռուսաստան), Ca’ Foscari Համալսարանում (Վենետիկ, Իտալիա), Goldsmiths-ում (Լոնդոնի համալսարան, Մեծ Բրիտանիա), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Kunstquartier Bethanien-ում (Բեռլին, Գերմանիա) և Ազգային արվեստի ակումբում (Նյու Յորք, ԱՄՆ): Մասնակցել է Manifesta 10-ի զուգահեռ ծրագրին (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), ինչպես նաև Վենետիկի բիենալեին զուգահեռ մի քանի ցուցահանդեսների (2011 թվականից, Վենետիկ, Իտալիա), CYFEST-ի հաճախակի մասնակիցն ու կուրատորն է: 1990 թվականից աշխատում է Իվան Գովորկովի հետ։ Ապրում և աշխատում է Ռուսաստանի Սանկտ Պետերբուրգ քաղաքում: 

 

Иван Говорков

 

Художник. Окончил Институт живописи, скульптуры и архитектуры имени Репина (Ленинград, СССР). Занимается философией, психологией, рисунком, живописью, скульптурой, инсталляцией; работает на стыке традиционного искусства и новых технологий. Профессор кафедры рисунка Института имени Репина (Санкт-Петербург, Россия). Лауреат премии Сергея Курехина (2012, Россия) в номинации «Лучшее произведение визуального искусства» (совместно с Еленой Губановой). Работы выставлялись на крупнейших российских и зарубежных площадках, среди которых Эрмитаж (Санкт-Петербург, Россия), Русский музей (Санкт-Петербург, Россия), Музей Москвы (Москва, Россия), Университет Ка-Фоскари (Венеция, Италия), Художественный музей Челси (Нью-Йорк, США), Центр искусств Kunstquartier Bethanien (Берлин, Германия), Sky Gallery 2 (Токио, Япония). Участник параллельной программы биеннале «Манифеста-10» (2014, Санкт-Петербург, Россия) и параллельной программы Венецианской биеннале (с 2011 года, Италия); многократный участник фестиваля «Киберфест». С 1990 года работает совместно с Еленой Губановой. Живет в Санкт-Петербурге (Россия).

 

Իվան Գովորկով

 

Արվեստագետ է: Ծնվել է 1949 թվականին ԽՍՀՄ Լենինգրադ քաղաքում։ Ավարտել է Իլյա Ռեպինի անվան գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության պետական ակադեմիական ինստիտուտը (Լենինգրադ, ԽՍՀՄ): Զբաղվում է փիլիսոփայությամբ, հոգեբանությամբ, նկարչությամբ, գծանկարչությամբ, քանդակագործությամբ և ինստալացիաներով։ Նա աշխատում է ավանդական արվեստի և նորագույն տեխնոլոգիաների հանգույցում: Իլյա Ռեպինի անվան ինստիտուտի գծանկարչության պրոֆեսոր է (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան)։ Սերգեյ Կուրյոխինի անվան մրցանակի դափնեկիր է (2012, Ռուսաստան) «Վիզուալ արվեստի լավագույն ստեղծագործության համար» (Ելենա Գուբանովայի հետ միասին): Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են ռուսական և արտասահմանյան խոշոր թանգարաններում և կենտրոններում՝ այդ թվում Էրմիտաժում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Ռուսական թանգարանում (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան), Մոսկվայի թանգարանում (Ռուսաստան), Կա Ֆոսկարի համալսարանում (Վենետիկ, Իտալիա), Չելսիի արվեստի թանգարանում (Նյու Յորք, ԱՄՆ), Kunstquartier Bethanien- ում (Բեռլին, Գերմանիա) և Sky Gallery 2-ում (Տոկիո, Ճապոնիա)։ Manifesta 10-ի զուգահեռ ծրագրի (2014 թ., Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան) և Վենետիկի բիենալեին զուգահեռ մի քանի ցուցահանդեսների (2011 թվականից, Վենետիկ, Իտալիա), ինչպես նաև CYFEST-ի հաճախակի մասնակից է: 1990 թվականից աշխատել է Ելենա Գուբանովայի հետ: Ապրում և աշխատում է Ռուսաստանի Սանկտ Պետերբուրգ քաղաքում:

​

Лена Херцог

​

Лена Херцог родилась и выросла на Урале в России. Изучала языки и литературу в Санкт-Петербургском университете, в 1990 г. эмигрировала в США, где изучала философию и историю науки. Начала работать с различными медиа в 1997 году. Автор семи монографий по искусству, ее работы широко выставлялись и рецензировались. Работы мультидисциплинарного художника-концептуалиста Лены Херцог посвящены темам ритуала и жеста, потери и смещения. Она исследует пересечение искусства и науки как предмет и как процесс, используя ранние фотографические, современные и альтернативные экспериментальные техники в своих печатных работах, а также новейшие технологии в области звука, иммерсивных инсталляций и виртуальной реальности в ряде других проектов.

​

Լենա Հերցոգը

​

Լենա Հերցոգը ծնվել և մեծացել է Ռուսաստանի Ուրալում: Նա լեզուներ և գրականություն է սովորել Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանում, այնուհետև 1990 թվականին արտագաղթել է ԱՄՆ, որտեղ սովորել է փիլիսոփայություն և գիտության պատմություն: 1997-ից սկսել է աշխատել տարբեր լրատվամիջոցներում: Նա արվեստի յոթ մենագրությունների հեղինակ է, իսկ նրա աշխատանքները լայնորեն ցուցադրվել և գրախոսվել են: Միջգիտակարգային կոնցեպտուալ արվեստագետ Լենա Հերցոգի աշխատանքը կենտրոնանում է ծեսի և ժեստերի, կորստի և տեղահանման թեմաների շուրջ: Դրանք փոխանցելու համար նա ուսումնասիրել է արվեստի և գիտության՝ որպես առարկայի և գործընթացի խաչմերուկը, օգտագործելով վաղ լուսանկարչական, ժամանակակից և այլընտրանքային փորձարարական տեխնիկա իր տպագիր աշխատանքում, ինչպես նաև նորագույն ձայն, ընկղմող ինստալացիա և վիրտուալ իրականության տեխնոլոգիաներ այլ նախագծերի համար:

 

Уилльям Лейтам

​

Художник, занимается компьютерным искусством. Учился в Оксфордском университете (Великобритания) и Королевском колледже искусств (Лондон, Великобритания). Прославился своим новаторским проектом органического компьютерного искусства (3D-моделями органических форм жизни, построенными по образу генетических алгоритмов), осуществленным совместно с математиком Стивеном Тоддом в период работы на IBM. Занимался рейв-музыкой и разработкой компьютерных игр в компаниях Universal, Sony SCEE и Warner Bros. В 2007 году Лейтам стал профессором компьютерного искусства и разработки игр в Голдсмитском колледже (Лондонский университет, Великобритания). Доцент института неврологии Университетского колледжа Лондона (Великобритания). С конца 2015 года активно занимается разработкой Mutator VR и созданием с его помощью работам, которые выставлялись по всему миру, включая Центр Помпиду, Париж (Франция), Шанхай (Китай), Венецию (Италия) и Линц (Австрия). Живет и работает в Лондоне и Брайтоне (Великобритания).

​

​Ուիլյամ Լաթամը

​

Ուիլյամ Լաթամը համակարգչային արվեստագետ է: Ծնվել է 1961 թվականին Մեծ Բրիտանիայում։ Ուիլյամը սովորել է Օքսֆորդի համալսարանում և Լոնդոնի Արվեստի թագավորական քոլեջում։ Նա հայտնի է մաթեմատիկոս Սթիվեն Թոդի հետ իրականացված Օրգանական համակարգչային արվեստի իր նախագծով, որը հիմնված էր IBM-ի ոլորտում նրա աշխատանքի վրա: Նա նաև աշխատել է ռեյվ երաժշտության և համակարգչային խաղերի մշակման ոլորտում Universal-ի, Sony SCEE-ի և Warner Bros.-ի հետ։ 2007 թվականից Լաթամը Գոլսմիթի Լոնդոնի համալսարանի համակարգչային արվեստի և խաղերի մշակման պրոֆեսոր է: 2015 թվականից նա լայնորեն աշխատել է Mutator VR-ի մշակման վրա, որը ցուցադրվել է ամբողջ աշխարհում՝ ներառյալ Փարիզում (Ֆրանսիա), Շանհայում (Չինաստան), Վենետիկում (Իտալիա) և Լինցում (Ավստրիա): Ապրում և աշխատում է Լոնդոնում (Մեծ Բրիտանիա):

 

Эллен К. Леви

​

Художник и писатель. Исследует сложные системы в сотрудничестве с учеными. Получила докторскую степень в 2012 году в Университете Плимута (Великобритания). Ее персональные выставки проходили в Нью-Йоркской и Национальной академии наук (США). Автор художественных работ для NASA, лауреат премии AICA и почетный приглашенный профессор в Скидморском колледже (США). Имеет большое количество публикаций в Америке и за рубежом. Живет и работает в Нью-Йорке (США).

​

Էլեն Կ. Լևին

​

Էլեն Կ. Լևին, բ.գ.թ., մուլտիմեդիա արվեստագետ է և գրող, ով 1980-ականների կեսերից ուսումնասիրել է բարդ համակարգերը: Էլեն Կ. Լևին, որ College Art Association - նախկին նախագահն է, ցուցադրում է դրանք ցուցահանդեսների, կրթական ծրագրերի և հրապարակումների միջոցով: Նա լայնորեն ցուցադրվել է ԱՄՆ-ում և արտերկրում: Նրա ինստալյացիաներն ուսումնասիրում են տեխնոլոգիայի անցանկալի հետևանքները՝ նկարների օրինակով, այդ թվում ներառյալ ՆԱՍԱ-ից (որից նա պատվեր է ստացել), և ԱՄՆ արտոնագրային գրասենյակի տվյալների բազայից: Վերջինիս մեջ կարելի է գտնել այնպիսի գյուտեր, ինչպիսիք են միջուկային շղթայական ռեակցիան և դրա հետևանքով թունավոր ռադիոակտիվ արտանետումների կանխարգելման վիթխարի լուծումներ: Լևին և Տերրանովան համատեղ խմբագրել են D'Arcy Wentworth Thompson-ի Generative Influences in Art, Design and Architecture (2021, Bloomsbury), իսկ այժմ նա համատեղ խմբագրում է արվեստի և գիտության գրքերի շարքը՝ Routledge, Taylor & Francis-ի համար:

​

Наталья Лях

​

Медиахудожник. С раннего детства увлечена живописью, скульптурой и фотографией. Обладает степенью PhD в области нейролингвистики со специализацией на асимметрии мозга и обработки речи. Несколько лет научной карьеры не помешали ее творческому развитию, и с 2000 года Наталья полностью посвящает себя фотографии, видео-арту, видеоинсталляциям и короткометражным фильмам. Ее работы — магические измерения и абстракции, сокрытые в простейших предметах и рассмотренные через линзу микроскопа, призму бинокля, перископ или калейдоскоп. Наталья Лях работала в Париже, Стокгольме, Стамбуле, Милане, Риме, Нью-Йорке и Лондоне. Регулярно участвует в различных выставках и фестивалях. Ее произведения можно найти в частных и государственных коллекциях, в том числе в Русском музее (Санкт-Петербург, Россия). Живет и работает в Париже (Франция).

​

Նատալյա Լյախը

​

Նատալյա Լյախը բազմամիջնոց արվեստագետ է: Վաղ մանկությունից տարված լինելով նկարչությամբ, քանդակագործությամբ և լուսանկարչությամբ՝ նա բ.գ.թ. է նեյրո-լեզվաբանության մեջ՝ կենտրոնանալով ուղեղի ասիմետրիայի և խոսքի մշակման վրա։ Նրա գիտական ճանապարհը չի խանգարել նրա գեղարվեստական զարգացմանը: նա զբաղվում է լուսանկարչությամբ և վիդեոարտով: 2000 թվականից ի վեր Նատալյա Լյախը իր ամբողջ ուշադրությունը նվիրել է լուսանկարչությանը, վիդեո արտին, կարճամետրաժ ֆիլմերին և վիդեո ինստալացիաներին՝ աշխատելով Փարիզում, Ստոկհոլմում, Ստամբուլում, Միլանում, Հռոմում, Նյու Յորքում և Լոնդոնում և մասնակցելով տարբեր արվեստի շոուների ու փառատոնների։ Նրա աշխատանքները կարելի է գտնել մասնավոր և հանրային հավաքածուներում, այդ թվում՝ Պետական Ռուսական թանգարանում: Ազդվելով իր նախկին գիտական հետազոտություններից՝ նա իր դիտողներին հրավիրում է բացահայտելու կախարդական չափերը, աբստրակցիաները, որոնք թաքնված են մեզ շրջապատող ամենապարզ առարկաներում, ինչպես դրանք երևում են մանրադիտակի ոսպնյակի, հեռադիտակի պրիզմայի, պերիսկոպի կամ կալեիդոսկոպի միջոցով: Պլեքսիգլասի, ալյումինի, տեսահոլովակի կամ վիդեո ինստալացիայի միջոցներով ստեղծված նրա աշխատանքները հրավեր են՝ բացահայտելու մեր առօրյա կյանքի առարկաները կամ իրավիճակները էսթետիկ, նորարարական և շփոթեցնող վերաբերմունքով: Նա ապրում և աշխատում է Փարիզում, Ֆրանսիա:

​

Тигран Мартиросян

​

Тигран Мартиросян — театральный критик, публицист. В 2007 году окончил театроведчский факультет ЕГИТИК. Был членом жюри и экспертной комиссии республиканских и международных театральных фестивалей и кинофестивалей. В 2016 г. на Международном фестивале пантомимы имени Леонида Енгибаряна организовал и провел международную конференцию «Тенденции, причины и последствия развития пластических искусств». В 2008-2010 гг. работал журналистом, в 2012-2020 гг. — театральным корреспондентом. Автор более ста театроведческих статей. Узкими профессиональными интересами являются психология искусства и пантомима. В 2020 г. координировал грантовый проект театральной площадки «Театральные точки / Татеракетер», реализуемый МОНКС РА и СТД Армении. С этого же года работает координатором-редактором театроведческого сайта «Театральные точки / Театрекетер».

​

​Տիգրան Մարտիրոսյան

​

Տիգրան Մարտիրոսյան — թատերագետ, հրապարակախոս է: 2007 թվականին ավարտել է ԵԹԿՊԻ թատերագիտական կուրսը: Եղել է հանրապետական ու միջազգային թատերական և կինոփառատոնների մասնագիտական հանձնախմբի և ժյուրիի անդամ: Զեկույցներով ու բանախոսություններով մասնակցել է հանրապետական, միջազգային գիտաժողովների և ֆորումների: 2016թ. Լեոնիդ Ենգիբարյանի անվան մնջախաղի միջազգային փառատոնում համակարգել ու նախագահել է ‹‹Պլաստիկ արվեստների զարգացման միտումները, պատճառներն ու հետևանքները›› խորագրով միջազգային կոնֆերանսը: 2020 թվականին իր նախագծային առաջարկով ՀԹԳՄ-ն հիմնել է ‹‹Թատերակետեր›› թատերագիտական կայքը, որի խմբագիրն է առայսօր: Մոտ հարյուր լրագրողական նյութերից բացի հեղինակ է նույնքան թատերագիտական հոդվածների: Նեղ մասնագիտական հետաքրքություններն են արվեստի ընկալման և ստեղծագործական հոգեբանություններն ու մնջախաղը։

​

Туула Наринен

 

Туула Наринен художник и исследователь в области визуальных искусств. Магистр изобразительных искусств (Финская академия изящных искусств) и магистр архитектуры (Хельсинский технологический университет). В 2016 году получила докторскую степень в области изобразительного искусства в Хельсинкском университете искусств. Переосмысляя методы и инструменты, заимствованные из естественных наук, Наринен создает визуальные образы природных явлений. Наряду со следами и записями ее инсталляции демонстрируют также сами процессы их нанесения и задействованные в этом самодельные инструменты. Ее работы представлены в коллекциях Музея современного искусства Киасма и Художественного музея Хельсинки. Живет и работает в Хельсинки, Финляндия.

​

Թուուլա Ներհինեն

​

Թուուլա Ներհինեն արվեստագետ է և տեսողական արվեստի հետազոտող: Նա ավարտել է Ֆինլանդիայի Գեղարվեստի ակադեմիան և ճարտարապետության մագիստրոսի կոչում ունի Հելսինկիի տեխնոլոգիական համալսարանից: 2016 թվականին Հելսինկիի Արվեստի Համալսարանի Գեղարվեստի դոկտորի կոչում է ստացել։ Վերաադապտացնելով բնական գիտություններից բխող մեթոդներն ու գործիքները՝ Ներհինեն հեշտացնում է բնական երևույթների տեսողական արտացոլումը: Հետագծումների և ձայնագրությունների հետ մեկտեղ՝ նրա ինստալացիաները ցուցադրում են մակագրության գործընթացները և ներգրավված DIY գործիքները: Նրա աշխատանքները ներկայացված են Կիասմայի ժամանակակից արվեստի թանգարանի և Հելսինկիի արվեստի թանգարանների հավաքածուներում։ Նա ապրում և աշխատում է Հելսինկիում, Ֆինլանդիա:

​

Нао Нишихара

​

Нао Нишихара — художник и активный практик в области звука, саунд-арта, перформанса, звукозаписи и создания инструментов. Любой предмет или человеческое тело неизбежно производят звук. Нао исследует эти звуки и пытается проявить их через свою деятельность, используя созданные им механизмы и собственное тело.

​

​Նաո Նիշիհարան

​

Նաո Նիշիհարան ձայնի, սաունդ արտի, փերֆորմանսի, ձայնագրման և գործիքների արտադրության արվեստագետ է և ակտիվ պրակտիկանտ: Առարկան կամ մարդու մարմինը անխուսափելիորեն ձայն է արտադրում: Նաոն ուսումնասիրում է այս ձայները և փորձում է ցույց տալ դրանք իրենց գործողությունների միջոցով՝ օգտագործելով ժամանակավոր մեքենաներ և իր սեփական մարմինը:

 

Патриша Олиник

​

Медиахудожник, исследователь и педагог. В своих работах исследует темы, связанные с наукой и технологиями, а также способы, с помощью которых социальные системы и институциональные структуры формируют наше понимание мира. Олиник — профессор искусств Флоренс и Фрэнка Бушей в Университете Вашингтона в Сент-Луисе, сопредседатель программы Leonardo/ISAST LASER Talks в Нью-Йорке и научный сотрудник Medicine + Media Arts в Центре искусств и науки Калифорнийского университета в Лос-Анджелесе. Ее работы выставлялись на международном уровне в Палаццо Микель (Венеция, Италия), Музее современного искусства Сайтама (Япония), Международной биеннале в Лос-Анджелесе, Бруклинском музее и Национальной академии наук в Вашингтоне (США). Статьи Олиник публиковались в журналах Public Journal, Routledge Companion to Biology in Art and Architecture, Leonardo Journal и Bio/Matter/Techno Synthetics (Actar Press). Живет и работает в США.

​

​Պատրիսիա Օլինիկը

​

Պատրիսիա Օլինիկը մուլտիմեդիա արվեստագետ է, գիտնական և մանկավարժ: Պատրիսիա Օլինիկի աշխատանքն ուսումնասիրում է գիտության և տեխնոլոգիայի հետ կապված թեմաները և այն ուղիները, որոնցով սոցիալական համակարգերը և ինստիտուցիոնալ կառույցները ձևավորում են աշխարհի մասին մեր պատկերացումները: Օլինիկը Սենթ Լուիսի Վաշինգտոնի համալսարանի Ֆլորենցիայի և Ֆրենկ Բուշի արվեստի պրոֆեսորն է, Նյու Յորքում Leonardo/ISAST's LASER Talks ծրագրի համանախագահը և UCLA's Art-ի Բժշկություն + Մեդիա Արվեստների մասնակից: Նրա աշխատանքները միջազգայնորեն ցուցադրվել են Վենետիկի Palazzo Michiel-ում, Սաիտամա ժամանակակից արվեստի թանգարանում (Ճապոնիա), Լոս Անջելեսի միջազգային բիենալեում, Բրուքլինի թանգարանում և Գիտությունների ազգային ակադեմիայում: Օլինիկի ստեղծագործությունները ներկայացվել են Public Journal-ում, Routledge Companion to Biology in Art and Architecture-ում, Leonardo Journal-ում և Bio/Matter/Techno Synthetics-ում (Actar Press): Նա ապրում և աշխատում է ԱՄՆ-ում։

 

Адам Хоган

​

Адам Хоган — медиахудожник, кинооператор, композитор, исследователь и активист в области сохранения кино- и медиаматериалов. В своих работах экспериментирует с движущемся изображением и звуком, используя сами носители в процессе производства и разработки для исследования того, как медиатехнологии формируют наше восприятие и отношения с пространством и историей. Его работы выставлялись на многочисленных национальных и международных фестивалях и выставках, среди которых: Ars Electronica, Международный симпозиум по электронному искусству, CYFEST-13, Смитсоновский институт, Берлинале, Афинский фестиваль цифрового искусства и другие. Получил степень PhD в области цифрового искусства и экспериментальных медиа в Вашингтонском университете (Сиэтл, США). 

​

Ադամ Հոգանը

​

Ադամ Հոգանը մեդիա արվեստագետ է, կինո օպերատոր, կոմպոզիտոր, հետազոտող, կինոյի և մեդիայի պահպանման ջատագով: Նրա աշխատանքն ընդգրկում է շարժվող պատկերի և ձայնի փորձարարական մոտեցումներ՝ օգտագործելով իրենց միջոցները արտադրության և զարգացման միջոցով՝ բացահայտելու, թե ինչպես են մեդիա տեխնոլոգիաները ձևավորում մեր ընկալումն ու հարաբերությունները տարածությունների և պատմության հետ: Նրա աշխատանքները և համագործակցությունները ցուցադրվել են բազմաթիվ ազգային և միջազգային փառատոներում, ցուցահանդեսներում և հավաքածուներում, այդ թվում՝ Ars Electronica, Էլեկտրոնային արվեստի միջազգային սիմպոզիում, CYFEST-13, Սմիթսոնիան ինստիտուտ, Բեռլինալե, Աթենքի թվային արվեստի փառատոն և այլն: Հոգանն ունի Ph.D. Թվային արվեստ և փորձարարական մեդիա թեմայով՝ Վաշինգտոնի համալսարանից, Սիեթլ, ԱՄՆ:

​

Фабрицио Плесси

 

Фабрицио Плесси — пионер видео-арта в Италии, первым использовал телевизионный экран как основу, внутри которой проносится неудержимый цифровой поток воды и огня.  С 1970 г. Плесси участвовал в нескольких Венецианских биеннале и множестве кинофестивалей. Его работа в области международного танца способствовала развитию его художественной практики, создающей новаторские и предвосхищающие новое искусство эксперименты. На международном уровне он принимал участие в Documenta и антологических выставках в различных музеях мира: Музее Гуггенхайма в Нью-Йорке и Бильбао, Скудери дель Квиринале в Риме, Мартин-Гропиус-Бау в Берлине, MoCA в Сан-Диего, Музее Людвига в Кёльне. Фабрицио Плесси был одним из основателей Высшей школы медиа в Кельне, с 1990 по 2000 год он также являлся профессором кафедры гуманизации технологий и электронной сценографии.

​

Ֆաբրիցիո Պլեսին

​

Ֆաբրիցիո Պլեսին իտալական վիդեո արվեստի առաջամարտիկն է: Նա առաջինն է օգտագործել հեռուստատեսային մոնիտորը որպես իրական աշխատանքային նյութ։ Նրա առաջին վիդեո ինստալացիան թվագրվում է 1974 թվականին: Այն ներկայացնում էր ջրի ու թվային կրակի անքակտելի հոսք: Պլեսսին 1970 թվականից մասնակցել է բազմաթիվ Վենետիկի բիենալեների և կինոփառատոների։ Նրա փորձառությունը պարարվեստի բնագավառում օգնել է զարգացնել նրա գեղարվեստական ​​պրակտիկան, որը ստեղծում է նորարարական և հեռանկարային գեղարվեստական ​​մոտեցումները: Մասնակցել է Documenta-ի և անթոլոգիայի ցուցահանդեսներին աշխարհի տարբեր թանգարաններում՝ Գուգենհայմ Նյու Յորքում և Բիլբաոյում, Scuderie del Quirinale Հռոմում, Martin-Gropius-Bau-ն Բեռլինում, MoCA-ն Սան Դիեգոյում, Քյոլնի Ludwig թանգարանում: Ֆաբրիցիո Պլեսին Քյոլնում Kunsthochschule für Medien-ի հիմնադիրներից էր և տեխնոլոգիաների հումանիզացիայի և էլեկտրոնային սցենոգրաֆիայի պրոֆեսոր 1990-2000 թվականներին:

​

Катя Пряник

 

Художник. Сосредоточена на экспериментальных методах ручной печати и создании нестандартных изображений. Использует разнообразные материалы и инструменты, сочетая старые медиа и технологии. В своих работах пытается создавать атмосферу, которая может быть непредсказуемой, эксцентричной, необычной, захватывающей. Катя Пряник старается не зацикливаюсь на одной выразительности, и постоянно искать смелые и неожиданные решения. Работает сольно, и в сотрудничестве с Александром Сереченко. Их дуэт называется Gray Cake. Работы находятся в коллекции МАММ, Мытищинской картинной галерее и в частных коллекциях. Участник множества групповых и международных выставок с 2009 года. Победитель конкурса “ВЗЛЕТ” в направлении «Современное искусство». Член Творческого Cоюза Художников России в направлении «Новейшие течения».

​

​Կատյա Պրյանիկը

​

Կատյա Պրյանիկը արվետագետ է։ Նա կենտրոնանում է փորձարարական, ձեռքով տպագրության տեխնիկայի և անհատական ​​պատկերների ստեղծման վրա: Նա օգտագործում է տարբեր նյութեր և գործիքներ՝ համատեղելով հին մեդիան և նոր տեխնոլոգիաները։ Նա փորձում է ստեղծել այնպիսի միջավայր, որը կարող է լինել անկանխատեսելի, էքսցենտրիկ, արտասովոր, հուզիչ՝ չկենտրոնանալով մեկ արտահայտչամիջոցի վրա, այլ փնտրելով համարձակ և անսպասելի լուծումներ: Նա աշխատում է միայնակ, ինչպես նաև համագործակցում է Ալեքսանդր Սերեչենկոյի հետ։ Պրյանիկի աշխատանքները գտնվում են MAMM-ի (Ռուսաստան), Mytishchi Art Gallery-ի (Ռուսաստան) հավաքածուներում և մասնավոր հավաքածուներում: 2009 թվականից մասնակցել է բազմաթիվ խմբակային և միջազգային ցուցահանդեսների։ «Ժամանակակից արվեստ» ուղղությամբ RISE մրցանակի դափնեկիր է, Նկարիչների ստեղծագործական միության անդամ «Նորագույն միտումներ» բաժնում։

 

Самвел Сагателян

​

Самвел Сагателян (Sam Saga) окончил Ереванский архитектурный институт в 1980 году. Сагателян начал свою художественную практику в 1990-х годах, после распада СССР. За последние двадцать лет его художественные поиски воплотились в многообразии стилей, средств и содержания. Некоторые из его ранних работ были вдохновлены напряжением между стремлением к армянской идентичности в период после обретения независимости и одновременной попыткой бросить вызов своему наследию. В 2001 году Сагателян был в числе художников, представлявших армянский павильон на 49-й Венецианской биеннале в Италии. В 2002 г. стал стипендиатом ArtsLink/Vermont Studio Center в Вермонте, США. После переезда в США выставлялся в различных галереях (Coagula Curatorial, La Luz de Jesus gallery, Aqua Art Miami 2009, Bruce Lurie Gallery, Bleicher Gallery, LA Art show, Garboushian gallery, Centro Arti Visive "Pescheria" в Италии и других). Вместе с женой основал галерею Black Maria, где также являлся куратором. Активно участвовал в развитии армянской художественной культуры в США, проводя персональные выставки и участвуя в групповых выставках.

В 2014 году при поддержке офиса ОБСЕ в Ереване провел выставку «Пограничная реальность» в Армавирском исправительном учреждении. С 2015 года живет и работает в Армении.

​

Սամվել Սաղաթելյանը (Սեմ Սագա)

​

Սամվել Սաղաթելյանը (Սեմ Սագա) 1980 թվականին ավարտել է Երևանի ճարտարապետական ​​ինստիտուտը։ Սաղաթելյանն իր գեղարվեստական ​​գործունեությունը սկսել է 1990-ականներին՝ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո։ Վերջին երկու տասնամյակների ընթացքում նրա գեղարվեստական ​​որոնումներն արտահայտվել են տարբեր ոճերով, մեդիաներով և բովանդակությամբ: Նրա վաղ շրջանի որոշ գործեր ոգեշնչված էին հետանկախության ժամանակաշրջանում հայկական ինքնության ձգտման և դրա ժառանգությունը վիճարկելու միաժամանակյա փորձերի միջև առկա լարվածությունից: 2001 թվականին Սաղաթելյանն Իտալիայի Վենետիկի 49-րդ բիենալեի հայկական տաղավարը ներկայացնող արվեստագետներից էր։ 2002 թվականին նա ստացել է ԱՄՆ Վերմոնտ քաղաքի ArtsLink/Vermont Studio կենտրոնի կրթաթոշակ։ ԱՄՆ տեղափոխվելուց հետո նա ներկայացվել է տարբեր պատկերասրահներում (Coagula Curatorial, La Luz de Jesus Gallery, Aqua Art Miami 2009, Bruce Lurie Gallery, Bleicher Gallery, LA Art show, Garboushian Gallery, Centro Arti Visive «Pescheria» Իտալիայում, և այլն): Կնոջ հետ նա հիմնել է Բլեք Մարիա պատկերասրահը, որտեղ նաև հանդես է գալիս որպես կուրատոր։ ԱՄՆ-ում ապրելու ընթացքում նա ակտիվորեն մասնակցել է հայկական գեղարվեստական ​​մշակույթին՝ անցկացնելով անհատական ​​ցուցահանդեսներ և մասնակցելով խմբակային ցուցահանդեսների։ 2014 թվականին Արմավիր քրեակատարողական հիմնարկում անցկացրել է Սահմանային իրականություն ցուցահանդեսը։ Միջոցառումը նվիրված էր Մարդու իրավունքների օրվան և անցկացվում թր ԵԱՀԿ երևանյան գրասենյակի աջակցությամբ: 2015 թվականից նա ապրում և աշխատում է Հայաստանում։ /samsaga.com/

 

Даниэль Симбида

​

Даниэль Симбида художник, работающий в поле системного искусства на пересечении новых технологий, сообщества и науки. Ее работы выставлялись на фестивалях по всему миру. Симбида получила степень магистра искусств в области цифровых медиа в Государственном университете Сан-Хосе в Лаборатории новых медиа CADRE, специализируясь на экологичных технологиях и экологически безопасных материалах. Помимо творческой деятельности, занимается развитием креативной экономики и культурной активности в Кремниевой долине совместно с администрацией города Сан-Хосе.

​

​Դանիելե Սիեմբիդան

​

Դանիելե Սիեմբիդան համակարգերի արվեստագետ է, որն աշխատում է համայնքի, նոր տեխնոլոգիաների և շրջակա միջավայրի խաչմերուկում: Նրա աշխատանքները ցուցադրվել և ներկայացվել են աշխարհի տարբեր փառատոններում: Դանիելե Սիեմբիդան ստացել է արվեստի մագիստրոսի կոչում թվային մեդիա արվեստի ոլորտում Սան Խոսեի պետական ​​համալսարանից CADRE New Media Lab-ում՝ կենտրոնանալով կանաչ տեխնոլոգիաների և կայուն նյութերի վրա: Բացի իր ստեղծագործական կարիերայից, նա օգնում է զարգացնել ստեղծագործական տնտեսությունը և մշակութային գործունեությունը Սիլիկոնյան հովտում Սան Խոսե քաղաքի հետ միասին:

​

Куда бегут собаки

 

«Куда бегут собаки» — арт-группа, образованная в 2000 году в Екатеринбурге (Россия). Художники Наталья Грехова, Ольга Иноземцева и Алексей Корзухин работают в области технологического искусства и используют широкий спектр мультимедийных технологий: видео, робототехнику, гибридные инсталляции, перформанс и DIY, объединяя инновационные визуальные методы с инструментами научных исследований. В большинстве своих проектов занимаются серьезными научными проблемами: задаче трех тел, машинному обучению, обработке естественного языка, виртуальному моделированию, ольфакторному загрязнению, химической коммуникации.

​

Where Do Dogs Run խումբը ստեղծվել է Եկատերինբուրգում (Ռուսաստան) 2000 թվականին։ Խմբի անդամներն են Նատալյա Գրեխովա, Ալեքսեյ Կորզուխինը, Օլգա Ինոզեմցևան։ Նրանց գեղարվեստական ​​պրակտիկան հիմնականում տեխնոլոգիական արվեստի ոլորտում է և օգտագործում է մուլտիմեդիաների լայն տեսականի՝ վիդեո, ռոբոտաշինություն, հիբրիդային ինստալացիաներ, փերֆորմանս և DIY: Խումբը համատեղում է նորարարական տեսողական տեխնիկան գիտական ​​հետազոտական ​​գործիքների և ցածր տեխնոլոգիական գեղագիտության հետ: Where Dogs Runի նախագծերի մեծ մասը նվիրված է լուրջ գիտական ​​խնդիրներին: